ΒΙΒΛΙΟ: "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: Πώς το Σύνταγμα καταστρέφει τη ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε"

Εκδόσεις Οσελότος 

Συγγραφέας Αναστάσιος Π. Συριανός 

Διάσταση 14Χ21 

Σελίδες 424 

Τιμή: 15 ευρώ 

ISBN 978-960-564-004-0 

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου: 

Το «συμβόλαιο της υποταγής» είναι ο όρος που περιγράφει την κατάσταση στην οποία εκπίπτει ένα Σύνταγμα όταν αντί να κατοχυρώνει την ανεξαρτησία και την ελευθερία μίας κοινωνίας, επιβάλλει την υποταγή της και την υποδούλωσή της. Τέτοιο είναι το Σύνταγμα του Ελληνικού Κράτους σήμερα. Για αυτό είναι επιτακτική ανάγκη η ίδια η κοινωνία να αλλάξει το Σύνταγμα κι όχι τα κομματικά διευθυντήρια, ώστε να το μετατρέψουμε από συμβόλαιο υποταγής που είναι σήμερα σε συμβόλαιο ελευθερίας της κοινωνίας μας. 

Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας, αποκαλύπτει τους τρόπους με τους οποίους το Σύνταγμα επιβάλλει την υποταγή της κοινωνίας μας σε εγχώριους και εξωτερικούς εξουσιαστικούς μηχανισμούς και τέλος προτείνει τον τρόπο ανάκτησης της ελευθερίας μας μέσα από ένα νέο Σύνταγμα όπου οι πολίτες και η κοινωνία θα γίνουν αυτό που εξ αρχής προορίζονταν να είναι: κυρίαρχοι της πολιτείας τους κι όχι υπόδουλοί της.
 

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα: 

 

Ο Αναστάσιος Π. Συριανός κατάγεται από την Μύκονο. Έχει σπουδάσει Ευρωπαϊκές Σπουδές στο University of Plymouth και είναι κάτοχος  μεταπτυχιακού διπλώματος  στην Πολιτική Κοινωνιολογία του University of Kent. Σήμερα ζει κι εργάζεται στον τόπο καταγωγής του, ενώ παράλληλα ασχολείται με το blogging, τον εθελοντισμό και τον ακτιβισμό. Το «Συμβόλαιο της Υποταγής» είναι το πρώτο του βιβλίο.

Οσελότος Βιβλιοπωλείο

E-shop του συγγραφέα
 

Ξεφυλλίστε μερικές σελίδες από το βιβλίο

 

Οι αρχές που οικοδομούν την πολιτική ελευθερία στο Σύνταγμα των Ελλήνων - ΜΕΡΟΣ Β

ΜΕΡΟΣ Β

Η πολιτική έχει να κάνει με το ποιος ασκεί τις εξουσίες και με ποιο τρόπο. Η κατασκευή της πολιτικής ελευθερίας επιβάλλει οι εξουσίες ενός κυρίαρχου λαού να ασκούνται από όλους τους πολίτες με τέτοιο τρόπο ώστε η κοινωνία ατομικά και συλλογικά να ορίζει η ίδια την μοίρα της σύμφωνα με την βούλησή της και με γνώμονα πάντα το κοινό συμφέρον. Στην παραπάνω διαπίστωση περικλείονται όλες οι αρχές σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να ασκούνται οι εξουσίες ώστε να εξασφαλίζουν την πολιτική ελευθερία μίας κοινωνίας. Με βάση αυτές τις αρχές θα πρέπει να δημιουργηθεί το Σύνταγμα των Ελλήνων αν θέλουμε η κοινωνία μας να είναι πολιτικά ελεύθερη. Πριν όμως δούμε πώς μπορεί να γίνει αυτό, ας κάνουμε πρώτα μία απόπειρα να ξεκλειδώσουμε μία προς μία αυτές τις αρχές.

ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Αρχικά ειπώθηκε ότι ένας κυρίαρχος λαός μπορεί να ορίζει την μοίρα του σύμφωνα με την βούλησή του όταν ασκεί ο ίδιος τις εξουσίες που πηγάζουν από την κυριαρχία του και δεν τις παραχωρεί σε αντιπροσώπους. Άρα η βασική προϋπόθεση για την κατασκευή της πολιτικής ελευθερίας είναι οι εξουσίες που απορρέουν από την κυριαρχία του λαού να ασκούνται από τον λαό. Αν ο λαός παραχωρεί τις εξουσίες αυτές παραχωρεί και την κυριαρχία του, αφού κυριαρχία χωρίς εξουσία δεν υπάρχει. Συνεπώς η πρώτη αρχή που πρέπει να διέπει το νέο Σύνταγμα και να χαρακτηρίζει τον τρόπο άσκησης κάθε εξουσίας είναι ότι ο λαός πρέπει να διατηρεί την κυριαρχία του, αφού μόνο τότε ένας λαός είναι πολιτικά ελεύθερος όταν είναι κυρίαρχος του εαυτού του. Η διατήρηση της κυριαρχίας πρακτικά σημαίνει ότι η εκάστοτε εξουσία ανήκει στον λαό και ασκείται από τους πολίτες, δεν παραχωρείται σε επαγγελματίες της πολιτικής αφού κάτι τέτοιο θα συντελούσε στην εκτροπή της κυριαρχίας σε δουλεία και την απώλεια της πολιτικής ελευθερίας.

ΙΣΟΤΗΤΑ

Εφόσον ο λαός διατηρεί την κυριαρχία του θα πρέπει οι εξουσίες που απορρέουν από αυτήν να ασκούνται από όλους τους Έλληνες, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι Έλληνες πολίτες πρέπει να έχουν το δικαίωμα της συμμετοχής στην άσκηση των εξουσιών. Για να έχουν όλοι αυτό το δικαίωμα πρέπει να είναι ίσοι. Έτσι ερχόμαστε στην έννοια της πολιτικής ισότητας που σημαίνει «ισότητα όλων των πολιτών, στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην άσκηση της εξουσίας υπό όλες τις μορφές της»^[1]. Η ισότητα όταν εφαρμόζεται πραγματικά εξασφαλίζει την αυθεντική πολιτική ελευθερία, αφού «δεν μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι εάν δεν είμαστε ίσοι. Δεν είμαστε ελεύθεροι εάν κάποιοι έχουν περισσότερη εξουσία από εμάς, εάν κάποιοι ολίγοι αποφασίζουν και θεσπίζουν τους νόμους και εμείς απλώς υπακούμε και εκτελούμε»^[2]. Όταν κάποιοι συμμετέχουν περισσότερο στην άσκηση των εξουσιών από ότι οι υπόλοιποι, η ανισότητα που δημιουργείται καταστρέφει την πολιτική ελευθερία. Συνεπώς για να υπάρχει πολιτική ελευθερία πρέπει να υπάρχει ισότητα μεταξύ των πολιτών και να εφαρμόζεται η ισότιμη συμμετοχή τους στην λήψη των αποφάσεων και την γενικότερη άσκηση των εξουσιών. Η ισότητα μεταξύ των πολιτών είναι λοιπόν η δεύτερη αρχή που πρέπει να διέπει το Σύνταγμα και να χαρακτηρίζει την άσκηση τν εξουσιών.

ΙΣΟΝΟΜΙΑ

Η ισότητα δεν περιορίζεται μόνο μεταξύ των πολιτών σε σχέση με τους εαυτούς τους αλλά εντοπίζεται και σε σχέση με τον νόμο. Για να υπάρχει πραγματική ελευθερία πρέπει να υπάρχει απόλυτη ισότητα και απόλυτη ισότητα υπάρχει μόνο όταν όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο κι όχι κάποιοι πιο ίσοι από τους άλλους. Αυτό σημαίνει ότι αφενός δεν δημιουργούνται νόμοι που μεταχειρίζονται ευνοϊκότερα μία ομάδα πολιτών έναντι των υπολοίπων κι αφετέρου οι νόμοι δεν εφαρμόζονται με διαφορετικά μέτρα και σταθμά αλλά ισχύουν εξίσου για όλους τους πολίτες. Όταν οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον νόμο είναι κι ελεύθεροι αφού ότι ισχύει για τον έναν ισχύει για όλους κι έτσι δεν μπορούν κάποιοι να απολαμβάνουν μεγαλύτερη ελευθερία από τους άλλους. Η ισονομία λοιπόν συνιστά την τρίτη αρχή που είναι απαραίτητη για μία πολιτικά ελεύθερη κοινωνία.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Η ισότητα και η ισονομία συνθέτουν την έννοια της πολιτικής δικαιοσύνης, σύμφωνα με την οποία το δίκαιο είναι όλοι οι πολίτες να είναι απόλυτα ίσοι μεταξύ τους κι απέναντι στον νόμο και να έχουν εξίσου το δικαίωμα να συμμετέχουν στην άσκηση της εξουσίας. Όταν η δικαιοσύνη εφαρμόζεται, εξασφαλίζεται η πολιτική ελευθερία, αφού δεν είναι εφικτό για κάποιον πολίτη να συγκεντρώσει μεγαλύτερη εξουσία από αυτήν που του αναλογεί. Η δικαιοσύνη είναι συνεπώς η τέταρτη αρχή που πρέπει να διέπει το Σύνταγμα των Ελλήνων και την άσκηση των εξουσιών, προκειμένου να διαμορφωθεί μία πολιτικά ελεύθερη ελληνική κοινωνία.

ΕΛΕΓΧΟΣ

Για να επιστρέψουμε εκεί από όπου αρχίσαμε, το ότι ο λαός κατέχει και ασκεί τις εξουσίες που απορρέουν από την κυριαρχία του δεν σημαίνει ότι του επιτρέπεται να κάνει ότι θέλει ούτε ότι δεν υπάρχουν όρια στην εξουσία του. Κάθε άλλο, όσοι κατέχουν πολιτικά και δημόσια αξιώματα οφείλουν να ασκούν την εξουσία τους ενσυνειδήτως και με γνώμονα το κοινό καλό της κοινωνίας. Σε περίπτωση που κάποιος δεν πράττει τα δέοντα τότε ο λαός έχει την υποχρέωση να υπερασπιστεί την πολιτεία επιβάλλοντάς του τις ανάλογες κυρώσεις. Έτσι, η τέταρτη αρχή πολιτικής ελευθερίας που πρέπει να διέπει το νέο Σύνταγμα, είναι ο αποτελεσματικός έλεγχος των εξουσιών ώστε αφενός να μην γίνεται κατάχρηση εξουσίας και αφετέρου να εξασφαλίζεται κατά το δυνατόν το κοινό συμφέρον.

Συνοψίζοντας, προκύπτει ότι οι αρχές που οικοδομούν την πολιτική ελευθερία σε μία κοινωνία είναι η κυριαρχία, η ισότητα, η ισονομία, η δικαιοσύνη και ο έλεγχος. Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι, οι αρχές αυτές σχεδόν ταυτίζονται με τις αρχές της δημοκρατίας λόγω του ότι με αυτό το πολίτευμα εγκαθιδρύθηκε για πρώτη φορά η αυθεντική μορφή της λαϊκής κυριαρχίας με την οποία οι πολίτες έγιναν κυρίαρχοι της μοίρας τους, άρα πολιτικώς ελεύθεροι. Οι ίδιες αρχές της δημοκρατίας που αποτέλεσαν την βάση για την πολιτική ελευθερία των αρχαίων Αθηναίων, θα αποτελέσουν την έμπνευση για την δημιουργία της πολιτικής ελευθερίας των σύγχρονων Ελλήνων.

Πηγή: Αναστάσιος Π. Συριανός, "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε", Εκδόσεις Οσελότος (2012).

---

^[1]       Γ. Ν. Οικονόμου, «Η Άμεση Δημοκρατία», δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Πολίτες, αρ. 30, Σεπτέμβριος 2011.

^[2]       Γ. Ν. Οικονόμου, «Η Άμεση Δημοκρατία», δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Πολίτες, αρ. 30, Σεπτέμβριος 2011.

Οι αρχές που οικοδομούν την πολιτική ελευθερία στο Σύνταγμα των Ελλήνων - ΜΕΡΟΣ Α

ΜΕΡΟΣ Α

Πρώτα από όλα γιατί θα πρέπει να καταργήσουμε το «Σύνταγμα της Ελλάδας» και να δημιουργήσουμε ένα καινούργιο απευθείας από τον λαό; Γιατί το νέο «Σύνταγμα των Ελλήνων» θα είναι καλύτερο από τα προηγούμενα; Πώς θα κατασκευάσει το νέο Σύνταγμα μία πραγματικά πολιτικά ελεύθερη κοινωνία; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θα επιχειρήσω να απαντήσω σε αυτήν την ενότητα πριν περάσουμε στην πρόταση για την μορφή αυτού του νέου Συντάγματος.

Το Σύνταγμα της Ελλάδας πρέπει να καταργηθεί διότι μετατρέπει τους Έλληνες πολίτες σε πολιτικούς δούλους αφού «η μοναδική εξουσία που έχει ο λαός είναι να λέει όχι, που και που, αλλά όχι να αυτοκυβερνάται»^[1]. Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας που πρωτοεμφανίστηκε στην αρχαία αθηναϊκή δημοκρατία όταν ο λαός ασκούσε άμεσα τις εξουσίες που απέρρεαν από την φυσική του κυριαρχία, στα σύγχρονα συντάγματα «έχει παραμείνει κατά κανόνα ενταφιασμένη»^[2]. Χωρίς όμως την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας γνήσια κατοχυρωμένη και εφαρμοσμένη, μέσα από το πολίτευμα, πραγματική πολιτική ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει σε μία κοινωνία. Όσο διατηρούμε ένα Σύνταγμα που «ενταφιάζει» την λαϊκή κυριαρχία η κοινωνία θα παραμένει σε κατάσταση πολιτικής δουλείας και η πολιτική ελευθερία θα αποτελεί ένα άπιαστο όνειρο. Η εξάλειψη της πολιτικής δουλείας στην ελληνική κοινωνία και η κατάκτηση της πολιτικής ελευθερίας επιβάλλει την δημιουργία του νέου Συντάγματος απευθείας από τον λαό, αφού δεν είναι δυνατόν να εμπιστευθούμε την απελευθέρωσή μας σε αυτούς που μας αλυσοδέσανε. Το νέο Σύνταγμα θα είναι η πρώτη συλλογική πράξη αυτοθέσμισης της ελληνικής κοινωνίας και θα εγκαινιάζει μία νέα εποχή για τον ελλαδικό ελληνισμό, την εποχή της πολιτικής ελευθερίας.

Η ανάγκη κατάργησης του ισχύοντος Συντάγματος και η ανάθεση δημιουργίας ενός νέου απευθείας στον λαό, γίνεται επιτακτικότερη από το γεγονός ότι η πολιτική δουλεία που υφίσταται η ελληνική κοινωνία δεν επιβάλλεται μόνο από την ελληνική Κυβέρνηση και την Βουλή των Ελλήνων. Το Σύνταγμα, εκτός του ότι παραχωρεί στα δύο αυτά όργανα την εξουσία να κυριαρχούν πάνω στον λαό υποτάσσοντάς τον στα συμφέροντα των οικονομικά ισχυρών, τους επιτρέπει επιπλέον να παραχωρούν αυτήν την κυριαρχία σε διεθνείς οργανισμούς επεκτείνοντας την υποταγή της ελληνικής κοινωνίας σε θεσμικά όργανα εκτός της ελληνικής πολιτείας τα οποία είναι ανεξέλεγκτα από τον λαό. Έτσι η ελληνική κοινωνία υφίσταται την διπλή υποταγή μίας πολιτικής δουλείας από την οποία είναι αδύνατον να απελευθερωθεί αν δεν διεκδικήσει και δεν ανακτήσει αυτό που δικαιωματικά της ανήκει· την πολιτική ελευθερία να ορίζει η ίδια την μοίρα της σύμφωνα με την βούλησή της. 

Πώς όμως το νέο Σύνταγμα των Ελλήνων θα κατασκευάσει την πολιτική ελευθερία της ελληνικής κοινωνίας; Στο δεύτερο μέρος της εργασίας μας είδαμε τους όρους με τους οποίους το συνταγματικό συμβόλαιο καταργεί την πολιτική ελευθερία και την αντικαθιστά με την πολιτική δουλεία. Συνεπώς για να κατασκευαστεί η αυθεντική πολιτική ελευθερία της κοινωνίας θα πρέπει το νέο Σύνταγμα να καταργεί αυτούς τους όρους που οδηγούν στην πολιτική δουλεία και να θεσπίζει νέους που καθιστούν ανέφικτη την ύπαρξη οποιασδήποτε πολιτικής κατάστασης πέραν της πολιτικής ελευθερίας. Για να γίνει αυτό θα πρέπει το Σύνταγμα των Ελλήνων να δομηθεί πάνω σε κάποιες αρχές που καθιστούν βέβαιη ή έστω ευνοούν την ανάπτυξη της πολιτικής ελευθερίας. Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι βασικές αρχές που οικοδομούν την πολιτική ελευθερία σε μία κοινωνία; Πώς μπορεί το Σύνταγμα των Ελλήνων να τις ενσωματώσει και να εξασφαλίσει ότι οι εξουσίες θα ασκούνται με βάση αυτές τις αρχές;

Η πολιτική έχει να κάνει με το ποιος ασκεί τις εξουσίες και με ποιο τρόπο. Η κατασκευή της πολιτικής ελευθερίας επιβάλλει οι εξουσίες ενός κυρίαρχου λαού να ασκούνται από όλους τους πολίτες με τέτοιο τρόπο ώστε η κοινωνία ατομικά και συλλογικά να ορίζει η ίδια την μοίρα της σύμφωνα με την βούλησή της και με γνώμονα πάντα το κοινό συμφέρον. Στην παραπάνω διαπίστωση περικλείονται όλες οι αρχές σύμφωνα με τις οποίες πρέπει να ασκούνται οι εξουσίες ώστε να εξασφαλίζουν την πολιτική ελευθερία μίας κοινωνίας. Με βάση αυτές τις αρχές θα πρέπει να δημιουργηθεί το Σύνταγμα των Ελλήνων αν θέλουμε η κοινωνία μας να είναι πολιτικά ελεύθερη. Πριν όμως δούμε πώς μπορεί να γίνει αυτό, ας κάνουμε πρώτα μία απόπειρα να ξεκλειδώσουμε μία προς μία αυτές τις αρχές. 

Πηγή: Αναστάσιος Π. Συριανός, "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε", Εκδόσεις Οσελότος (2012).

Τέλος ΜΕΡΟΥΣ Α

---

^[1]       Heleno Sana, «Η κοινωνία της αυτοδιεύθυνσης και οι εχθροί της», Στάσει Εκπίπτοντες, σελ. 13.

^[2]       Alexis de Tocqueville, “Oeuvres completes”, τ.1 σελ. 54. Παρίσι, 1954.

Σύνταγμα της Ελλάδας vs Σύνταγμα των Ελλήνων

Το Σύνταγμα της Ελλάδας: Συμβόλαιο υποταγής του ελληνικού λαού

Το Σύνταγμα είναι το συμβόλαιο σύστασης μίας πολιτείας που σφραγίζει την συμφωνία μεταξύ των μελών της σχετικά με τον τρόπο που επιθυμούν να οργανωθούν πολιτικά και να διοικηθούν. Το συμβόλαιο με τίτλο «Σύνταγμα της Ελλάδας» στην σημερινή του μορφή νομιμοποιεί την διπλή υποταγή της ελληνικής κοινωνίας στην εγχώρια κομματοκρατία και τους διεθνείς κερδοσκόπους[1]. Κανονικά, όπως σε κάθε συμβόλαιο, για να έχει νομική ισχύ το Σύνταγμα θα έπρεπε να συμφωνηθούν οι όροι του και να «υπογραφεί» από όλους τους Έλληνες μετά από την έγκρισή τους σε δημοψήφισμα. Εφόσον αυτό δεν συμβαίνει, η υπογραφή του λαού σε αυτό το «συμβόλαιο υποταγής» πλαστογραφείται από τους πολιτικούς προκειμένου να κατασκευαστεί η συναίνεσή του στην απώλεια της ελευθερίας του.

Η πλαστογράφηση αυτή εκτελέστηκε με την ψήφιση Συνταγμάτων από την Βουλή και τους αντιπροσώπους στο όνομα του λαού αλλά ποτέ από τον ίδιο τον λαό. Η συναίνεσή μας στο Σύνταγμα είναι ουσιαστικά κατασκευασμένη και ενεργοποιείται αυθαίρετα με την γέννησή μας και χωρίς την συγκατάθεσή μας. Κανένας Έλληνας δεν έχει υπογράψει ποτέ ο ίδιος αυτοπροσώπως κανένα συμβόλαιο με τίτλο «Σύνταγμα της Ελλάδας». Κάθε Έλληνας που γεννιέται όμως υπάγεται αυτομάτως στους κανόνες του Συντάγματος κι έτσι «υπογράφει» εν αγνοία του το συμβόλαιο της υποταγής του. Όμως ένα Σύνταγμα το οποίο δεν έχει την άμεση συγκατάθεση του λαού, παραβιάζει την έννοια της αυθεντικής λαϊκής κυριαρχίας και συνεπώς οι όροι του δεν μπορούν να έχουν καμία νομική ισχύ. Υπό αυτήν την έννοια κανένα Σύνταγμα δεν μπορεί να ισχύσει χωρίς την άμεση συγκατάθεση του λαού.

Το Σύνταγμα της Ελλάδας πρέπει να ανακηρυχθεί άκυρο από τον ελληνικό λαό, βάσει της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, να οριστεί υπηρεσιακή κυβέρνηση η οποία θα διαλύσει τους παρόντες πολιτικούς σχηματισμούς και να ζητηθεί από τα πολιτικώς ενεργά λαϊκά στρώματα να κατασκευάσουν ένα νέο Σύνταγμα το οποίο στην συνέχεια με την έγκριση του συνόλου του ελληνικού λαού θα γίνει το Σύνταγμα των Ελλήνων.

Φυσικά μία τέτοια άποψη είναι προδήλως ανατρεπτική και θα προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων από την κάστα των ειδικών που έχει επωμιστεί τον ρόλο της προστασίας του πολιτικού status quo. Δεν ξέρω με τι ακριβώς κοσμητικά επίθετα θα με στολίσουν ούτε με ενδιαφέρει. Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε ότι για να ζήσει μία πολιτική κοινωνία ανεξάρτητη και ελεύθερη πρέπει το συμβόλαιο με το οποίο ιδρύεται και επίσημα, να είναι προϊόν της βούλησης των μελών της κι όχι μίας μικρής ομάδας δήθεν αντιπροσώπων που λειτουργούν για τα συμφέροντα εγχώριων και αλλότριων παραγόντων. Όπως είπαμε, το Σύνταγμα για να έχει νομική ισχύ πρέπει να αντλεί την νομιμοποίησή του από τον λαό ο οποίος το εγκρίνει ή το απορρίπτει. Από την στιγμή που ένα Σύνταγμα δεν έχει την άμεση έγκριση του λαού, δεν έχει καμία νομιμότητα και η εγκυρότητά του καταργείται. Ο λαός είναι υποχρεωμένος, αν θέλει να ζήσει σύμφωνα με την βούλησή του, να κηρύξει άκυρο το ισχύον Σύνταγμα και να αναλάβει να κατασκευάσει ένα νέο το οποίο θα νομιμοποιηθεί μόνο με την έγκριση του ίδιου του λαού.

Το Σύνταγμα των Ελλήνων: Συμβόλαιο ελευθερίας του ελληνικού λαού

Το Σύνταγμα της Ελλάδας είναι όπως είπαμε το συμβόλαιο που επικυρώνει νομικά την σύσταση της ελληνικής πολιτείας και κατοχυρώνει την βούληση της ελληνικής κοινωνίας για ανεξαρτησία και ελευθερία. Οι όροι που περιέχονται σε αυτό, ωστόσο, καταπατούν την ανεξαρτησία και την ελευθερία της ελληνικής κοινωνίας και καθιστούν το Σύνταγμα δούρειο ίππο για την υποδούλωσή της. Η κατάργηση του ισχύοντος Συντάγματος και η δημιουργία νέου κατευθείαν από τον λαό αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας. Στόχος του νέου Συντάγματος είναι η αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής και της εθνικής κυριαρχίας και η κατασκευή πραγματικής πολιτικής ελευθερίας. Οι όροι του νέου Συντάγματος θα αποφασιστούν από τον ίδιο τον λαό ο οποίος θα δώσει την εντολή στους ειδικούς, νομικούς και συνταγματολόγους, να το συντάξουν σύμφωνα με την βούλησή του. Οι ειδικοί δεν θα διαμορφώσουν το Σύνταγμα, θα περιοριστούν μόνο στον ρόλο του συμβολαιογράφου και θα συντάξουν το νέο Σύνταγμα κατ’ εντολή του ελληνικού λαού. Το ισχύον «Σύνταγμα της Ελλάδας» θα καταργηθεί και θα αντικατασταθεί από το «Σύνταγμα των Ελλήνων», αποκαθιστώντας έτσι και σημειολογικώς την απαίτηση το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας να είναι Σύνταγμα όλων των Ελλήνων κι όχι των πολιτικών και των αγορών που μεθοδεύουν μέσω αυτού την δική τους κυριαρχία πάνω στην ελληνική κοινωνία. 

 Πηγή: Αναστάσιος Π. Συριανός, "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε", Εκδόσεις Οσελότος (2012).

---

[1] Γ. Κοντογιώργης «Το κράτος κατοχής και η δυναστική κομματοκρατία», αναρτήθηκε στις 24.09.2011 στο http://kosmosystima.blogspot.com/2011/09/blog-post_24.html. Πρόσβαση 15 Φεβρουαρίου 2012.

Η ανάγκη για ένα νέο Συνταγματικό συμβόλαιο

Ο αρχικός προορισμός του Συντάγματος είναι να αποτελέσει την ανώτατη θεσμική κατοχύρωση για την πολιτική ελευθερία του λαού. Το ελληνικό Σύνταγμα όμως περιέχει τέτοιους όρους που είναι αδύνατον να διατηρηθεί η ελευθερία του λαού όσο αυτό βρίσκεται σε ισχύ. Με το ισχύον Σύνταγμα, η εξουσία του λαού που πηγάζει από την λαϊκή κυριαρχία, μετατοπίζεται στα χέρια των πολιτικών ολοκληρωτικά και αμετάκλητα. Για αυτόν τον λόγο δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η πολιτική και οικονομική υποτέλεια του λαού στο πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι απόρροια του Συντάγματος. Το Σύνταγμα αποτελεί την ανώτερη νομική και θεσμική κατοχύρωση αυτής της υποτέλειας. Αν λοιπόν θέλουμε να σπάσουμε τα δεσμά αυτής της υποτέλειας πρέπει να θεσπίσουμε ένα Σύνταγμα που θα έχει ως κεντρικό στόχο την εδραίωση της πολιτικής ελευθερίας του ελληνικού λαού.

Η αντικατάσταση του Συντάγματος είναι μονόδρομος. Το νέο Σύνταγμα που θα πάρει την θέση του θα πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να μετατραπεί από «συμβόλαιο υποταγής» της κοινωνίας – σε εσωτερικούς κι εξωτερικούς εξουσιαστές – σε «συμβόλαιο ελευθερίας» του λαού μας.

Η αλλαγή του Συντάγματος για την οποία συζητάμε δεν είναι μία απλή αναθεώρηση. Μιλάμε για πολιτειακή αλλαγή εφάμιλλης με την επανίδρυση του Κράτους. Συνεπώς έχουμε πιθανότατα μπροστά μας την μεγαλύτερη πρόκληση του 21^ου αιώνα για τον ελλαδικό ελληνισμό, όχι μόνο όσον αφορά την πολιτική του οργάνωση αλλά και την ίδια την πολιτική του ανεξαρτησία. Η κρισιμότητα του ζητήματος απαιτεί την βαθιά κατανόηση των όρων του ισχύοντος Συντάγματος που οδήγησαν την Ελλάδα στην σημερινή της κατάσταση και την άσκηση δημιουργικής κριτικής, ώστε να γίνει σύνθεση προτάσεων για ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο». Ένα «Συμβόλαιο» που θα μετατρέπει το Κράτος από όργανο εξουσίας σε όργανο έκφρασης και εκδήλωσης της βούλησης του λαού, το οποίο θα σέβεται και θα προάγει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του, θα κατοχυρώνει αυθεντική λαϊκή κυριαρχία και το απαραβίαστο της εθνικής κυριαρχίας, θα καθιστά αδύνατη την αναθεώρηση του Συντάγματος χωρίς την πρόταση ή την άμεση συγκατάθεση του λαού, θα περιορίζει και θα ελέγχει ουσιαστικά την άσκηση της εξουσίας, θα τιμωρεί παραδειγματικά εκείνους που ασκούν εξουσία όταν αυτό απαιτείται και τέλος θα αναγκάζει το Κράτος να συμμορφώνεται με τις διατάξεις του. 

Πηγή: Αναστάσιος Π. Συριανός, "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε", Εκδόσεις Οσελότος (2012).

Η πολιτική ελευθερία

Κατ’ αρχήν, κάθε ορισμός για την ελευθερία πρέπει να απαντάει σε τρία βασικά ερωτήματα: ελευθερία τίνος, από ποιόν, από τι[1]; Πολιτική ελευθερία τίνος λοιπόν; Η πολιτική ελευθερία αφορά τους λαούς και τις κοινωνίες τους. Άρα, πολιτική ελευθερία εννοούμε εδώ την ελευθερία των λαών. Αλλά ελευθερία από ποιόν; Ελευθερία από δυνάστες, τυράννους, κατακτητές, είτε αυτοί προέρχονται από το εσωτερικό της κοινωνίας είτε από το εξωτερικό. Ελευθερία από τι; Ελευθερία αντίστοιχα, από κάθε τυραννικό ή δεσποτικό καθεστώς, που περιορίζει έναν λαό, τον καταπιέζει και τον υποτάσσει για να του επιβάλλει συμφέροντα ξένα προς αυτόν. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στην πολιτική ελευθερία, αναφερόμαστε ουσιαστικά στην ελευθερία των λαών από την καταπίεση και την υποταγή σε κάθε είδος τυράννων και σε κάθε μορφής τυραννικών καθεστώτων.

Η πολιτική ελευθερία ωστόσο δεν έχει μόνο αρνητικό περιεχόμενο. Δεν είναι απλώς ελευθερία ενός λαού από κάτι – στην προκειμένη περίπτωση από την καταπίεση και την υποταγή. Είναι ακόμα περισσότερο ελευθερία για κάτι, ελευθερία για την επίτευξη κάποιου σκοπού. Η πολιτική ελευθερία δεν έχει νόημα όταν απλά αποκλείει την υποδούλωση της κοινωνίας σε δεσπότες και τυράννους. Πρέπει και να εξασφαλίζει την κυριαρχία του λαού πάνω στην ζωή και την εξέλιξη της κοινωνίας. Για να υπάρχει λοιπόν αυθεντική πολιτική ελευθερία πρέπει να ισχύει το εξής: από την μία να μην επιτρέπω στον τύραννο να υποτάξει την κοινωνία μου κι από την άλλη να κυριαρχώ εγώ ο λαός πάνω της. Αυτό είναι και το νόημα της πολιτικής ελευθερίας, να έχω ως λαός την πρωτογενή εξουσία να ορίζω ο ίδιος την μοίρα μου σύμφωνα με την βούλησή μου. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι,

«η πολιτική ελευθερία, είναι η κατάσταση που απολαμβάνει ένας λαός όταν ελεύθερος από κάθε είδος εξουσίας, γίνεται ο ίδιος  κυρίαρχος της μοίρας του».

Είμαι πολιτικά ελεύθερος, σημαίνει ότι είμαι κυρίαρχος της μοίρας μου. Άρα, πολιτικά ελεύθερος είναι μόνο ο λαός που είναι κυρίαρχος της μοίρας του. Που μπορεί δηλαδή να ορίζει ο ίδιος την τύχη του σύμφωνα με την βούλησή του. Όμως για να ορίζει ο ίδιος ο λαός την τύχη του, πρέπει να παίρνει ο ίδιος τις αποφάσεις και κανένας άλλος. Πρέπει δηλαδή να κυβερνάει ο ίδιος τον εαυτό του. Άρα να αυτοκυβερνάται. Η αυτοκυβέρνηση είναι ο θεμέλιος λίθος για την πολιτική ελευθερία ενός λαού. Κυβερνώντας ένας λαός τον εαυτό του, καταργεί κάθε εξουσία που ασκείται πάνω του από τους σφετεριστές της ελευθερίας του και γίνεται κυρίαρχος της μοίρας του.

Είπαμε προηγουμένως ότι για να έχει μία κοινωνία πολιτική ελευθερία πρέπει να ορίζει η ίδια την τύχη της ελεύθερη από κάθε εξουσία ξένη προς αυτήν. Είπαμε επίσης ότι για να ορίζει μία κοινωνία την τύχη της πρέπει να είναι κυρίαρχη, να κυβερνάει δηλαδή η ίδια τον εαυτό της και κανένας άλλος. Κατά συνέπεια, όσο περισσότερο ένα πολιτικό σύστημα επιτρέπει σε μία κοινωνία να κυβερνάει η ίδια τον εαυτό της και αποκλείει την υποταγή της σε δυνάμεις έξω από αυτήν, τόσο περισσότερο ο λαός απολαμβάνει το ιδανικό της πολιτικής ελευθερίας. Συνεπώς, το εύρος (ή η στενότητα) της πολιτικής ελευθερίας που απολαμβάνει ένας λαός, εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίο το πολιτικό σύστημα κατορθώνει το εξής: να επιτρέπει την αυτοκυβέρνηση της κοινωνίας και ταυτόχρονα να αποτρέπει την υποταγή της σε συμφέροντα έξω από αυτήν.

Τώρα το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι, αν θωρήσουμε την αυτοκυβέρνηση της κοινωνίας και την μη υποταγή της σε ξένα συμφέροντα ως τις αναγκαίες συνθήκες για την κατασκευή πολιτικής ελευθερίας, τότε πώς μπορεί ένα πολιτικό σύστημα να την κατασκευάσει; Με άλλα λόγια με ποιόν τρόπο ένα πολιτικό σύστημα επιτρέπει στην κοινωνία να κυβερνάει τον εαυτό της και με ποιόν τρόπο αποτρέπει να την εξουσιάζουν ξένα συμφέροντα; 

Με την Λαϊκή Κυριαρχία και την Εθνική Κυριαρχία είναι η απάντηση. Οι δύο αυτές αρχές εξασφαλίζουν στην κοινωνία την δυνατότητα να ορίζει την μοίρα της σύμφωνα με την βούλησή της, αποκλείοντας την υποταγή της, η μεν λαϊκή κυριαρχία στους εσωτερικούς εχθρούς της και η δε Εθνική Κυριαρχία στους εξωτερικούς εχθρούς της. 

 Πηγή: Αναστάσιος Π. Συριανός, "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε", Εκδόσεις Οσελότος (2012).

---

[1] Έλλη Παππά, «Σπουδή στο θέμα της ελευθερίας», 2007, Εκδόσεις Άγρα.

Το Συμβόλαιο Υποταγής της ελληνικης κοινωνιας

Το Σύνταγμα, είναι το «κοινωνικό συμβόλαιο» που επικυρώνει την συμφωνία ενός λαού να παραχωρήσει στο Κράτος του την εξουσία να τον κυβερνήσει. Τα άρθρα του Συντάγματος αποτελούν τους όρους του «συμβολαίου» που ορίζουν τον τρόπο με τον οποίο ο λαός επιτρέπει στο Κράτος να τον εξουσιάζει. Για να επιτρέψουμε όμως σε κάποιον να μας εξουσιάσει, απαιτείται προηγουμένως η συμφωνία μας. Απαιτείται να συναινέσουμε σε αυτό.

Κατά πόσο όμως σήμερα, το Κράτος μας εξουσιάζει κατόπιν της προσωπικής μας συναίνεσης; Το Σύνταγμα, όπως είπαμε, περικλείει τους όρους του «συμβολαίου» με το οποίο ο λαός συμφωνεί να παραχωρήσει στο Κράτος την εξουσία να τον κυβερνάει. Ωστόσο, η προσωπική μας συναίνεση στους όρους αυτούς δεν είναι προϊόν της ελεύθερης βούλησής μας. Αν ήταν έτσι θα έπρεπε κάποια στιγμή στην ενήλικη ζωή μας να καλούμαστε να νομιμοποιήσουμε και τυπικά αυτήν την εξουσία. Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Η εξουσία που ασκεί το Κράτος πάνω μας έχει βρει τον τρόπο να αυτό-νομιμοποιείται και να αυτό-αναπαράγεται άσχετα αν εμείς συμφωνούμε ή όχι με το Σύνταγμα και τους όρους άσκησης της εξουσίας που περιέχει. Λες και κυλάει στο αίμα μας, η συναίνεσή μας στο Σύνταγμα κληρονομείται αυτόματα από γενιά σε γενιά. Το «συμβόλαιο» με το οποίο παραχωρούμε στο Κράτος την άσκηση της εξουσίας, το «υπογράφουμε» την στιγμή της γέννησής μας, εν αγνοία μας και χωρίς την θέλησή μας. Η γέννησή μας και μόνο ενεργοποιεί την υποταγή μας σε αυτό. Το «συμβόλαιο» της υποταγής μας, απαιτεί πλήρη υπακοή σε πράγματα για τα οποία ποτέ δεν ρωτηθήκαμε. Σε πράγματα που ποτέ δεν συμφωνήσαμε. Που ποτέ δεν υπογράψαμε. Ακόμη, το συμβόλαιο αυτό δεν έχει ημερομηνία λήξης. Όπως το κληρονομήσαμε από τους γονείς μας έτσι θα το κληροδοτήσουμε και στα παιδιά μας. Αν δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε στο Σύνταγμα όσα μας περιορίζουν και μας καθιστούν αντικείμενα της εκάστοτε εξουσίας, τότε ούτε οι γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς θα έχουν αυτό το δικαίωμα. Θα βρεθούν κι αυτές, όπως κι εμείς, χωρίς να το καταλάβουν, υποταγμένες σε μία εξουσία που ποτέ δεν επέλεξαν και ποτέ δεν νομιμοποίησαν. Για αυτό η αλλαγή του Συντάγματος είναι επιτακτική ανάγκη.

Η αλλαγή, ωστόσο, του Συντάγματος δεν (φαίνεται να) είναι στο χέρι μας. Αν και αλλάζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, εμείς δεν συμμετέχουμε στην διαδικασία. Η μη συμμετοχή μας έχει πάλι προβλεφθεί στο Σύνταγμα. Έτσι όταν αυτό αλλάζει, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Πάλι κανείς δεν μας ζητά να συμφωνήσουμε στους νέους όρους. Κανείς δεν ζητά την έγκρισή μας. Όμως και πάλι, χωρίς την θέλησή μας, η υποταγή μας ενεργοποιείται. Έτσι, κάθε στιγμή της ζωής μας βρισκόμαστε υπό την κυριαρχία ενός «συμβολαίου υποταγής» για το οποίο ποτέ δεν συμφωνήσαμε, ποτέ δεν συναινέσαμε και το οποίο ποτέ δεν υπογράψαμε. Τους όρους του δεν τους διαπραγματευτήκαμε ποτέ – ούτε εμείς ούτε κανένας που να ξέρουμε. Αποφασίστηκαν αυθαίρετα από κάποιους που ούτε τους ίδιους γνωρίζουμε ούτε τα κίνητρά τους. Η ύπαρξη όμως και μόνο αυτού του «συμβολαίου υποταγής», σημαίνει ότι εμείς ο λαός, συμφωνούμε να παραχωρήσουμε στο Κράτος την εξουσία να μας κυβερνά και να ορίζει την μοίρα μας τόσο ατομικά όσο και συλλογικά.

Το «συμβόλαιο υποταγής» είναι η κατάσταση στην οποία εκπίπτει το Σύνταγμα όταν αντί να κατοχυρώνει την ανεξαρτησία και την ελευθερία μίας κοινωνίας, κατοχυρώνει την υποταγή της και την υποδούλωσή της. Τέτοιο είναι το Σύνταγμα του Ελληνικού Κράτους σήμερα.

Πηγή: Αναστάσιος Π. Συριανός, "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε", Εκδόσεις Οσελότος (2012).

Το Συμβόλαιο της Υποταγής

Πήρες ποτέ καμία απόφαση σχετικά με το σύστημα παιδείας ή το σύστημα υγείας της χώρας; Ζητήθηκε ποτέ η γνώμη σου προτού διαχειριστούν τις φορολογικές σου εισφορές ή πριν υπογραφεί μία διεθνή συνθήκη; Ενέκρινες ή απέρριψες ποτέ κανένα νομοσχέδιο; Τιμώρησες ποτέ κανέναν πολιτικό που σε πρόδωσε;

Αν δεν είσαι πολιτικός ή ισχυρός οικονομικός παράγοντας τότε η απάντηση είναι μάλλον «όχι». Αν όντως είναι έτσι τότε δεν είσαι μόνος. Όχι μόνο εσύ, αλλά κανένας απλός Έλληνας από ιδρύσεως του ελληνικού Κράτους δεν είχε ποτέ περισσότερη εξουσία από το να επιλέγει αυτούς που θα αποφασίζουν αντί για αυτόν, για όλα ανεξαιρέτως τα θέματα που άπτονται της δημόσιας ζωής. Η πολιτική στην Ελλάδα, ανέκαθεν ελέγχονταν απόλυτα από την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία. Εσύ κι εγώ κι άλλοι πολλοί σαν κι εμάς πριν από εμάς, ήμασταν πάντοτε στο περιθώριο, υποταγμένοι στην βούληση της κυβέρνησης, θεσμικά ανίκανοι να ανατρέψουμε τις αποφάσεις και τους νόμους της.

Η υποταγή αυτή δεν δημιουργήθηκε από κάποιον υπέρτατο φυσικό νόμο, ούτε από κάποια άνωθεν εντολή· θεσπίστηκε πολύ απλά από ένα συμβόλαιο. Το συμβόλαιο αυτό ορίζει ποιοι ασκούν την εξουσία στην κοινωνία και ποιοι υπακούουν σε αυτήν. Σε αντίθεση με τα κοινά συμβόλαια, όπου τα εμπλεκόμενα μέρη συμφωνούν σε κάποιους όρους που συμφέρουν όλες τις πλευρές και στην συνέχεια το υπογράφουν, η «υπογραφή» μας στο συμβόλαιο που θεσπίζει την υποταγή μας στην εκάστοτε πολιτική εξουσία, είναι προϊόν πλαστογράφησης κι όχι ελεύθερης βούλησης. Η εξουσία έχει βρει τον τρόπο, μέσω αυτού του συμβολαίου, να αυτό-νομιμοποιείται και να αυτό-αναπαράγεται άσχετα αν εμείς συμφωνούμε ή όχι με τους όρους που περιέχονται σε αυτό. Το συμβόλαιο με το οποίο παραχωρούμε στις κυβερνήσεις την εξουσία να αποφασίζουν για εμάς, το «υπογράφουμε» την στιγμή της γέννησής μας, εν αγνοία μας και χωρίς την θέλησή μας. Η γέννησή μας και μόνο ενεργοποιεί την υποταγή μας σε αυτό. Το συμβόλαιο της υποταγής μας στην εκάστοτε κυβέρνηση, απαιτεί πλήρη υπακοή σε πράγματα για τα οποία ποτέ δεν ρωτηθήκαμε. Για πράγματα που ποτέ δεν συμφωνήσαμε. Που ποτέ δεν υπογράψαμε. Ακόμη, το συμβόλαιο αυτό δεν έχει ημερομηνία λήξης. Λες και κυλάει στο αίμα μας, η συναίνεσή μας στο συμβόλαιο αυτό κληρονομείται αυτόματα από γενιά σε γενιά. Όπως την κληρονομήσαμε από τους γονείς μας έτσι θα την κληροδοτήσουμε και στα παιδιά μας. Όπως εμείς, ούτε αυτά θα ερωτηθούν για το αν αποδέχονται τους όρους παράδοσης της προσωπικής τους ελευθερίας στις κυβερνήσεις που πάνε κι έρχονται. Κι όπως εμείς την κληροδοτήσαμε σε αυτά έτσι κι αυτά θα την κληροδοτήσουν στα δικά τους παιδιά. Όμως αντίθετα από την κοινή κληρονομιά, ούτε εμείς είχαμε κι ούτε τα παιδιά μας θα έχουν το δικαίωμα να αρνηθούν την συναίνεση στο συμβόλαιο της υποταγής μας, που πονηρά μας επιβάλλουν. Αν δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε τους όρους αυτού του συμβολαίου που μας καθιστούν αντικείμενα της εκάστοτε εξουσίας, τότε ούτε οι γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς θα έχουν αυτό το δικαίωμα. Θα βρεθούν κι αυτές, όπως κι εμείς, χωρίς να το καταλάβουν, υποταγμένες σε ένα συμβόλαιο που ποτέ δεν επέλεξαν και ποτέ δεν νομιμοποίησαν.

Το συμβόλαιο αυτό δεν είναι άλλο από το Σύνταγμα της Ελλάδας. Τους όρους του δεν τους διαπραγματευτήκαμε ποτέ – ούτε εμείς ούτε κανένας που να ξέρουμε. Αποφασίστηκαν από κάποιους που ούτε τους ίδιους γνωρίζουμε ούτε τα κίνητρά τους. Αν θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος σε αυτόν τον φαύλο κύκλο της υποταγής και να αποκτήσουμε πραγματική ελευθερία, τότε θα πρέπει να καταργήσουμε το ισχύον Σύνταγμα και να κατασκευάσουμε ένα νέο, με τους δικούς μας όρους.

Η κατάργηση του σημερινού Συντάγματος ίσως να είναι πιο απλή υπόθεση από ότι φαίνεται. Το ισχύον Σύνταγμα είναι στην πραγματικότητα ένα συμβόλαιο. Ως συμβόλαιο, για να δεσμεύει νομικά κάποιον πρέπει αυτός να το έχει υπογράψει. Εμείς όμως, οι σημερινοί Έλληνες πολίτες δεν έχουμε υπογράψει την υποταγή μας στο ισχύον συνταγματικό συμβόλαιο ούτε έχουμε δώσει κάποιου άλλου είδους έγγραφης συναίνεσης που να μας δεσμεύει να υπακούμε στους όρους του. Η μόνη νομιμοποίηση που έχει το Σύνταγμα να μας κρατάει υποταγμένους στην εξουσία των κυβερνήσεων είναι η υπακοή μας. Η υποταγή μας στο συμβόλαιο του Συντάγματος ισχύει όσο υπακούμε σε αυτό. Αν πάψουμε να υπακούμε στο σημερινό Σύνταγμα και κατασκευάσουμε ένα νέο το οποίο θα εγκρίνει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, τότε ποιο από τα δύο Συντάγματα υπερισχύει;  Το Σύνταγμα των 300 της Βουλής ή το Σύνταγμα των εκατομμυρίων του ελληνικού λαού;