Οι δημοκρατικές ιδέες του Ρήγα Φεραιου

Αποσπάσματα απο την Χαρτα:

ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Άρθρο 4
Ο νόμος είναι εκείνη η ελευθέρα απόφασις, οπού με την συγκατάθεσιν ΟΛΟΥ του λαού έγινεν. .

άρθρο 29  Κάθε πολίτης έχει ένα ίσον δίκαιον με τους άλλους εις το να συντρέξη να κατασταθεί ένας νόμος. .
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΟΜΟΙ
άρθρο 56
Όταν είναι χρεία* να γίνει κανένας νόμος εις την Δημοκρατίαν, πρώτον γίνεται εγγράφως με αναφοράν, οπού ημπορούν να εξετάσουν το όφελος και την βλάβην, οπού ημπορεί να προέλθη απ αυτόν.

Άρθρο 57Η εξέτασίς του πρέπει να σαφηνίζεται και ο νόμος να είναι προς καιρόν νομοθετημένος, ύστερον δεκαπέντε ημέρας μετά την έγγραφον αναφοράν.

Άρθρο 58 Σκοπός τούτου του νόμου, ήγουν* προς τι οφελεί, έχει να τυπώνεται και να στέλλεται εις όλας τας χώρας της Δημοκρατίας με τοιαύτην επιγραφήν:
Προβαλλόμενος (προτεινόμενος) νόμος.

Άρθρο 59 Σαράντα ημέρας μετά την αποστολή του προβαλλόμενου νόμου, εάν εις τας μισάς και μίαν επαρχίαν το δέκατον των πρώτων συναθροίσεων (ήγουν 60 πολίται)* εκάστης επαρχίας, κανονικώς συγκροτηθεισών, δεν αντεστάθηκεν,
ο έγγραφος προβαλλόμενος νόμος είναι δεκτός και επικυρώνεται, γνωριζόμενος εις το εξής ως νόμος.

Άρθρο 60 Αν δεν τον στέργη* το δέκατον (10%) των πρώτων συναθροίσεων εκάστης επαρχίας, τότε το ΝομοδοτικόνΣώμα συναθροίζει τας πρώτας συνελεύσεις (άρθρα 11,12,13) και ερωτάται ΟΛΟΣ ο λαός δια να δώση την γνώμην του

Ο μεγάλος επαναστάτης ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ είχε μια πολύπλευρη προσφορά.
Τα ολιγαρχικά όμως καθάρματα μας έκρυβαν και εξακολουθούν να κρύβουν από τη σχολική διδασκαλία την πολιτική πρόταση και την πίστη του ΡΗΓΑ στο ότι η πραγματική Δημοκρατία υπάρχει μόνο όταν η νομοθετική κυριαρχία ανήκει στο λαό.ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

άρθρο 35  Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάξη τα άρματα και να τους τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του, και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του..
*ανάγκη
*δηλαδή
*Δες διοικητική διαίρεση της Χώρας από τον Ρήγα (κοινότητες των 200-600 ατόμων)
* αποδέχεται, συναινεί

Πηγή: http://bezedakos.blogspot.gr/2010/11/blog-post_7698.html

Κασιματης: Νεο Σύνταγμα μονο με επανάσταση

Του Πέτρου Χασαπη: Ο γνωστός συνταγματολόγος κ. Γ. Κασιμάτης (Ομότιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), απαντώντας σε σχετική ερώτηση της εφημερίδας «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», η οποία έχει ξεκινήσει δημόσιο διάλογο για την αλλαγή του Συντάγματος, απάντησε ως εξής: «Πρέπει να διευκρινίσω ότι η απάντηση στο ερώτημά σας θα περιοριστεί σε σκέψεις μόνο για αναθεώρηση του Συντάγματος, δηλαδή για τη βελτίωση του ισχύοντος Συντάγματος και του πολιτεύματος της αστικής δημοκρατίας. Γιατί ακούγονταιφωνές -συχνά πολύ δικαιολογημένες- για εθνοσυνέλευση ή συντακτική συνέλευση και για κατάργηση του ισχύοντος Συντάγματος και για νέο Σύνταγμα κ.λπ. Πρέπει, όμως, να ξέρουμε ότι αυτά δεν μπορούν να γίνουν πράξη με αναθεώρηση, αλλά μόνο με επανάσταση ή πραξικόπημα».

Η άποψη αυτή είναι μια άποψη που διατρέχει ολόκληρη σχεδόν την κοινότητα των συνταγματολόγων, οι οποίοι παραμένουν προσηλωμένοι στην διατήρηση του ισχύοντος Συντάγματος και του ισχύοντος μοντέλου «δημοκρατίας», πλην ορισμένων εξαιρέσεων. Εξαίρεση για παράδειγμα αποτελεί ο συνταγματολόγος κ. Γ. Κατρούγκαλος ο οποίος ζητά ευθέως στο τελευταίο βιβλίο του «Η κρίση και η διέξοδος» Συντακτική Συνέλευση για Νέο Σύνταγμα. Το έκαναν το 1958 οι Γάλλοι επί Ντε Γκώλ, το έκαναν στις μέρες μας οι Ισλανδοί και μάλιστα οι τελευταίοι έφτιαξαν καινούργιο Σύνταγμα από τον ίδιο το λαό με δημόσια διαβούλευση. Το έκαναν προ καιρού οι Τσέχοι. Το έκανε ο Κ. Καραμανλής με το δημοψήφισμα που κατάργησε το θεσμό της βασιλείας στην Ελλάδα, παρότι το απαγόρευε το Σύνταγμα του 1952. Σε καμία από τις πιο πάνω περιπτώσεις δεν υπήρξε επανάσταση, ούτε ανοίχτηκε μύτη. Ήταν θέληση του λαού.

Επομένως, προκειμένου να αλλάξει το Σύνταγμα δεν απαιτείται καμία επανάσταση. Ο λαός εξ ορισμού είναι το ανώτατο όργανο του Κράτους και μπορεί να φτιάχνει και να αλλάζει μόνος του τον καταστατικό χάρτη του Κράτους. Εκτός και αν θεωρούμε ότι το πολιτικό προσωπικό είναι ανώτερο από το λαό. Εκείνο λοιπόν που απαιτείται είναι ένα δημοψήφισμα συνοδευόμενο από κάποια βασικά ερωτήματα, ώστε να αποφασίσει ο λαός για το εάν θα συνεχίσει να ζει με το ίδιο πολιτικό σύστημα ή θα το αλλάξει.

Όπως δείχνουν τα πράγματα και από τις πρώτες απόψεις που εκτίθενται στην “Ελευθεροτυπία”, αντί για δημόσιο διάλογο, παρατηρούμε ένα ακόμα γνωστό ελληνικό ευχολόγιο-παράκληση προς τους πολιτικούς για κάποιες αλλαγές και το όλο σκηνικό με το Σύνταγμα τελικά κατευθύνεται σε έναν και πάλι συμβιβασμό μεταξύ των κομματικών συμφερόντων, αφήνοντας για μια ακόμα φορά τους πολίτες που αγωνιούν στη γωνία.

Απαιτείται τελικά επανάσταση, αλλά όχι επανάσταση με όπλα. Έχουμε όλοι ανάγκη από μια επανάσταση συνείδησης. Ας κάνουμε μόνο μια απλή ερώτηση στον εαυτό μας και ας πάρουμε τη σχετική απόφαση. Θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε με αυτό το πολιτικό σύστημα ή πρέπει να αλλάξει; Αν αποφασίσουμε ότι πρέπει να αλλάξει τότε θα πρέπει να συναντήσουμε ανθρώπους που έχουν τις ίδιες απόψεις. Όλα τα υπόλοιπα θα τα καταγράψει η Ιστορία.

Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση.  Με αυτή την έννοια της επανάστασης πράγματι ο κ. Κασιμάτης έχει δίκιο.

Πετρος Χασαπης

http://www.hassapis-peter.blogspot.gr/

ΤΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΑ ΕΚΔΙΔΟΥΝ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΟΜΟΥΣ

ΤΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΑ ΕΚΔΙΔΟΥΝ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΟΜΟΥΣ

Το πιο σημαντικό κοινό στοιχείο των εννοιών του νόμου και της διαταγής είναι το ότι και οι δύο αφορούν σε κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. 

Που βρίσκεται όμως η διαφορά τους; Η αστική τάξη, για λόγους συμφέροντος, μη θέλοντας  να διαφοροποιήσει την ουσία αυτών των δύο εννοιών, προσφεύγει όπως πάντα στα ψεύδη και τις παραποιήσεις. Και σε επίπεδο γενικής προπαγάνδας και σε επίπεδο νομικών σπουδών, ορίζει το νόμο σαν εκείνο τον κανόνα που έχει καθολική ισχύ.  Θέτει λοιπόν τον όρο της καθολικής ισχύος -  της ισχύος για όλους - σαν το στοιχείο  που διαχωρίζει το  νόμο από άλλους κοινωνικούς κανόνες. Αυτό όμως  είναι μεγάλη αναλήθεια. Πχ στο θέμα της φορολόγησης των καυσίμων, οι εφοπ-ληστές  δεν πληρώνουν καθόλου φόρο ενώ ο λαός πληρώνει δυσβάστακτους. Και τέτοια παραδείγματα σαν αυτό είναι χιλιάδες. 

Έτσι λοιπόν το στοιχείο της καθολικής ισχύος του νόμου εκπίπτει και από μόνο του αλλά και σε σχέση με την έννοια της διαταγής γιατί μπορούν να υπάρξουν και διαταγές με καθολικό χαρακτήρα. Πχ Ο αρχηγός της ολιγαρχικής στρατιωτικής δικτατορίας Παπαδόπουλος έβγαινε στο γυαλί και μας έλεγε: «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν   … στρατιωτικό νόμο καθ΄ άπασαν την επικράτειαν».   

Επομένως στον ολιγαρχικό ορισμό του νόμου το στοιχείο της καθολικής ισχύος είναι μια ακόμα σκέτη παραπλάνηση. Οι ολιγαρχικοί λοιπόν μας αποκρύπτουν ότι η διαφορά μεταξύ διαταγής και νόμου βρίσκεται  στο αν το υποκείμενο που προορίζεται να τον εφαρμόσει, θα το κάνει με την ελεύθερη θέλησή του ή καταναγκαστικά και στο ποιο υποκείμενο εκδίδει τον κανόνα .

Έτσι διαταγή είναι ο κανόνας ενός εντολέα προς ένα εντολοδόχο με αποκλεισμένο  το στοιχείο της θέλησης του εντολοδόχου για την εφαρμογή της εντολής. Ο εντολοδόχος δηλαδή θα πρέπει να την εφαρμόσει θέλει δεν θέλει.

Νόμος αντίθετα είναι εκείνος ο κοινωνικός κανόνας όπου τα μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας εκδίδουν  με κοινή θέλησή τους (κατά συμφωνημένη πλειοψηφία ή ομοφωνία) και απευθύνεται στους ίδιους να τον εφαρμόσουν. (είναι με τη θέλησή τους εντολείς και εντολοδόχοι).

Η Πρωταρχική σημασία της λέξης νόμος αποδιδόταν στην έννοια του εθίμου.

Το δε έθιμο εκφραζόταν με διάφορους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς καθολικά ηθελημένα αποδεκτούς από το κοινωνικό σύνολο.

Στη συνέχεια, ιστορικά,  η έννοια του νόμου  διαστρεβλώνεται από τους ολιγαρχικούς όλων των ολιγαρχικών πολιτικοοικονομικών συστημάτων για ευνόητους λόγους. 

Όμως ο Ρήγας Φεραίος στο έργο του  «Νέα πολιτική διοίκησις» και στο άρθρο 4 του κεφαλαίου για τα δίκαια του ανθρώπου, εκφράζει την πραγματική  ουσία της έννοιας του νόμου γράφοντας: « Ο νόμος είναι εκείνη η ελευθέρα απόφασις  οπού με την συγκατάθεσιν ΟΛΟΥ του λαού έγινεν……. Αυτός είναι νόμος, επειδή μονάχοι μας τον δεχόμεθα και τον θέλομεν.»

Σήμερα σε όλα τα ολιγαρχικά συστήματα  όπως είναι και αυτά του κοινοβουλευτισμού , όλοι σχεδόν οι κανόνες που εκδίδονται από τα κοινοβούλια είναι διαταγές και όχι νόμοι. Τα κοινοβούλια καταναγκάζουν τους λαούς να υπακούσουν στις διαταγές που εκδίδουν.

  

Και αυτό διαπιστώνεται καθημερινά. Παρά την τεράστια προπαγάνδα του συστήματος δια μέσου των ΜΜΕ που ελέγχει σχεδόν πλήρως, παρά την τεράστια ανισηγορία και παρά τον έλεγχο που ασκούν επί των δημοσκοπικών εταιριών, βλέπουμε ότι στις διάφορες δημοσκοπήσεις σχετικά με την αποδοχή ή όχι των περισσότερων «νόμων» του κοινοβουλίου, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν τους αποδέχεται. Πχ χαράτσια, φορολογία πετρελαίου, άμεση φορολογία, ιδιωτικοποίηση υγείας κοκ.Επομένως δεν πρόκειται περί νόμων αλλά περί διαταγών αφού δεν τους θέλει η πλειοψηφία του λαού. 

Σε τούτο το σημείο όμως οι αστικές προπαγανδιστικές παγίδες, μέσα στις οποίες έχουν πέσει πολλοί καλοπροαίρετοι αγωνιστές τον τελευταίο αιώνα,  εκφράζουν τη δικαιολογία-«επιχείρημα» ότι η πλειοψηφία του λαού ψήφισε-εξέλεξε με δημοκρατικές εκλογές  αυτούς που θα του φτιάχνουν τους «νόμους».  

Αυτό όμως είναι ψεύδος εξ ορισμού, ψεύδος εκ θεμελίων.

ΟΛΕΣ οι κοινοβουλευτικές εκλογές είναι  εκ θεμελίων ανελεύθερες ολιγαρχικού τύπουκαι όχι δημοκρατικές.

Σημείωση: Οσα εκφράζονται στο παρόν άρθρο αποτελούν απόψεις του συντάκτη και δεν εκφράζουν το παρόν blog. Συμφωνούμε ωστόσο στο γεγονός οτι τα κοινοβούλια εκδίδουν διαταγές κι όχι νομούς και για αυτο αναδημοσιεύσαμε το άρθρο.

Πηγή: http://bezedakos.blogspot.gr/2012/03/blog-post_9622.html 

Ποτε η θέσπιση Συντάγματος πρέπει να θεωρείται νόμιμη και έγκυρη;

Ίσως το πιο "ενοχλητικό" και συνάμα "δύσκολο" ζήτημα που εγείρω στο βιβλίο μου "Το Συμβόλαιο της Υποταγής" είναι η θέση μου για την μη εγκυρότητα του ισχύοντος Συντάγματος της Ελλάδος. Την άποψή μου αυτήν την στηρίζω σε δύο βασικά επιχειρήματα, τα οποία επιγραμματικά συνοψίζω εδώ:

1) Εφόσον το Σύνταγμα αποτελεί τον ανώτατο νόμο του κράτους με το οποίο ο λαός εκφράζει την κυρίαρχη βούλησή του, θα έπρεπε ο ίδιος ο λαός να είναι αυτός που θεσπίζει το Σύνταγμα που επιθυμεί, με το να διαμορφώνει και να εγκρίνει τους όρους που περιέχονται σε αυτό.

2) Εφόσον το Σύνταγμα το θεσπίζει ο λαός για να εκφράσει την κυρίαρχη βούληση του, σε μία δεδομένη στιγμή και κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες, τότε θα πρέπει ο ίδιος λαός να μπορεί να αλλάζει το Σύνταγμα που ο ίδιος θέσπισε, όταν αλλάζουν αυτές οι συνθήκες. Επιπλέον, εφόσον τα μέλη ενός λαού συνεχώς πεθαίνουν κι αντικαθίστανται από νέα, το Σύνταγμα θα πρέπει να αλλάζει όταν αλλάζει κι ο λαός που το θέσπισε, όταν δηλαδή φεύγουν από την ζωή οι παλαιότερες γενιές και ενηλικιώνονται οι νεότερες.

Το ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας, αν και αφορά τον λαό δεν το έχει θεσπίσει ο ίδιος. Βρισκόμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε και να συμμορφωνόμαστε σε ένα συνταγματικό συμβόλαιο το οποίο δεν το επιλέξαμε εμείς, αλλά επιλέχτηκε για εμάς ώστε να μας υποτάξει ως συλλογικότητα πια στους πραγματικούς εξουσιαστές αυτής της χώρας. Επίσης αν και οι κοινωνικές συνθήκες συνεχώς αλλάζουν και οι γενιές αντικαθίστανται, οι αναθεωρήσεις του Συντάγματος ποτέ δεν έγιναν για να αντικατοπτρίζουν τα νέα αυτά κοινωνικά δεδομένα, αλλά για να ικανοποιούν την ανάγκη των εξουσιαστών για περισσότερο και βαθύτερο έλεγχο της κοινωνίας και της χώρας.

Έτσι λοιπόν, το Σύνταγμα του 1975 το οποίο ισχύει σήμερα δεν το διαμόρφωσε αλλά ούτε και το ενέκρινε ο λαός. Εχει θεσπιστεί κατά παράβασην της κυρίαρχης βούλησης του λαού και συνεπώς δεν μπορεί να είναι νόμιμο. Και παρότι τα πράγματα είναι σήμερα πολύ διαφορετικά από τότε και οι γενιές ανανεώνονται συνεχώς, οι συνταγματικές αναθεωρήσεις ποτέ δεν έγιναν για να εκφράσουν τις αλλαγές των κοινωνικών συνθηκών και την εναλλαγή των γενεών.

Με αυτά υπόψιν, γίνεται κατανοητό ότι το Σύνταγμα της Ελλάδας, παραβιάζει απόλυτα και τις δύο αρχές που πρέπει να ισχύουν κατά την θέσπιση και τροποποίηση του Συντάγματος μίας κοινωνίας. Η παραβίαση αυτών των αρχών είναι που καθιστά μη έγκυρο το Σύνταγμα που έχουν θεσπίσει οι πολιτικοί και τα κόμματα κατά παραγγελία των αφεντικών τους και καθιστά αναγκαία την άμεση αποκήρυξή του.

Οι "ξεχασμένες" αυτές αρχές, μπορεί σήμερα να μην αποτελούν μέρος του συνταγματικού μας "πολιτισμού", ωστόσο εξέφραζαν κάποτε το πνεύμα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού από το οποίο ξεπήδησε η Γαλλική Επανάσταση. Τρανότερη απόδειξη αποτελεί το ίδιο το κείμενο της Γαλλικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου (1793) οπου συμφωνα με το Άρθρο 28:

"Ο λαός έχει πάντα το δικαίωμα να αναθεωρεί, να μεταρρυθμίζει και να τροποποιεί το Σύνταγμα του. Μία γενιά δεν μπορεί να υποτάσσει στους νόμους της τις μελλοντικές γενιές."

Η σύγχρονη συνταγματική τάξη που επικρατεί στα ευρωπαϊκά κράτη, μας επιβάλλει την λήθη και μας εμποδίζει να θυμηθούμε την α-λήθεια, ότι κανένα Σύνταγμα δεν μπορεί να ισχύσει αν δεν το έχει διαμορφώσει η ίδια η κοινωνία την οποία αφορά κι ότι καμία συνταγματική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει από κανέναν πέρα από την ίδια την κοινωνία.

Η αλήθεια ωστόσο και η διάδοσή της είναι στο χέρι μας.

Αναστάσιος Π. Συριανός
Συγγραφέας του βιβλίου "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε" (http://syntagmabook.papakishop.gr) 

ΥΓ: Διαβάστε εδώ μετεφρασμένη στα ελληνικά, την Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου (1793)

Γιώργος Ν. Οικονομου: Συντακτικη Συνέλευση για την δημιουργία νέου Συντάγματος

Γράφει ο Γιώργος Ν. Οικονομου: "...το ουσιαστικό ζήτημα δεν είναι αν τα Μνημόνια είναι αντισυνταγματικά, και άρα πρέπει να επιδιωχθεί η εφαρμογή του Συντάγματος, αλλά το ότι το Σύνταγμα αυτό πρέπει να αλλάξει ριζικά και να αντικατασταθεί από ένα νέο που θα εγκαθιδρύει την ουσιαστική κυριαρχία των πολιτών, δηλαδή την άμεση συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου και στον έλεγχο της εξουσίας.

Αφού το υπάρχον Σύνταγμα και οι κείμενοι νόμοι δεν υπερασπίζονται τη δημοκρατία, το κύριο ζήτημα δεν είναι να αναθεωρηθεί το ισχύον ολιγαρχικό Σύνταγμα, αλλά να υπάρξει ένα άλλο δημοκρατικό, να θεσπισθούν άλλοι νόμοι και θεσμοί, άλλες δομές και αξίες. Χρειάζεται δηλαδή μία Συντακτική συνέλευση, την οποία δεν προτείνει κανένα κόμμα της Αριστεράς. Προς τούτο απαιτείται πρωτίστως η δημιουργία ενός αυτόνομου κοινωνικού-πολιτικού υποκειμένου, που αποκτώντας συντακτική δύναμη θα μπορέσει να επιβάλλει τις αναγκαίες θεσμικές και δομικές αλλαγές, οι οποίες μόνο τότε θα γίνουν και συνταγματικό κείμενο. Πριν από το τυπικό, σημασία έχει η ουσία. Και η ουσία είναι η αυτοσυγκρότηση ενός κοινωνικού-πολιτικού κινήματος, που δεν υπάρχει σήμερα, ανεξάρτητου από κόμματα και νεφελώδη αριστερά ιδεολογήματα, και εν πολλοίς αντίθετου με αυτά. " 

Πηγή: http://oikonomouyorgos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7.html

ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των συντακτών, 5 Μαρτίου 2013]

Γιώργος Ν. Οικονόμου

Δρ Φιλοσοφίας

oikonomouyorgos.blogspot.com

ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Με την υπογραφή του Μνημονίου Ι την άνοιξη 2010 αρκετοί συνταγματολόγοι και νομικοί υποστήριξαν την άποψη πως η υπογραφή αυτή ήταν αντισυνταγματική. Το ίδιο υποστήριξαν για την υπογραφή του Μνημονίου ΙΙ τον Φεβρουάριο 2011, και προσέφυγαν στα δικαστήρια και στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το αποτέλεσμα βεβαίως ήταν απογοητευτικό. Οι ενέργειες αυτές προσπαθούν να αντικαταστήσουν την έλλειψη πολιτικής εκ μέρους της κοινωνίας   με νομικές διαδικασίες δήθεν αποκατάστασης του Συντάγματος. Δημιουργούν την λανθασμένη εντύπωση πως τα προβλήματα μπορούν να λυθούν με νομικές διαδικασίες μέσα στα πλαίσια του Συντάγματος και του ισχύοντος δικαίου. Πρόκειται περί νομικισμού και συνταγματισμού, τους οποίους ενσωματώνει ευκόλως το σύστημα, αφού έχει την εξουσία να καθορίζει τα όρια  του δικαίου και της συνταγματικότητας.

Επί πλέον οι ενέργειες αυτές των συνταγματολόγων και των νομικών συγκαλύπτουν το γεγονός πως η χρεοκοπία έγινε δυνατή επειδή το πολιτικό σύστημα λειτούργησε υπό την σκέπη και την ευλογία συγκεκριμένων νόμων και συγκεκριμένου Συντάγματος, το οποίο κατοχυρώνει, μεταξύ άλλων, την ασυδοσία και ατιμωρησία των κυβερνώντων, εξασφαλίζοντας  την υπουργική και βουλευτική ασυλία. Επίσης συγκαλύπτουν το θεμελιώδες γεγονός πως το Σύνταγμα και οι νόμοι δεν εξασφαλίζουν την λαϊκή κυριαρχία, την οποία το ισχύον Σύνταγμα διατυμπανίζει - δεν περιλαμβάνουν θεσμούς συμμετοχής των ανθρώπων στις αποφάσεις, στη θέσπιση των νόμων, στην εκφραση και επιβολή της κοινωνικής βούλησης, ούτε επιτρέπουν καν στοιχειώδη έλεγχο της εξουσίας. Ισχύει δηλαδή αυτό που διαπίστωνε ήδη από τον 19^ο αιώνα, ο Alexis de Tocqueville, πολιτικός και υποστηρικτής του κοινοβουλευτικού συστήματος: «Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, η οποία, λίγο-πολύ, πάντοτε συναντάται στο βάθος σχεδόν όλων των ανθρωπίνων Συνταγμάτων, έχει παραμείνει κατά κανόνα νεκρή».

Το Σύνταγμα και οι νόμοι του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος εξασφαλίζουν την κυριαρχία των κομμάτων, των γραφειοκρατών, των βουλευτών, των δημάρχων, των περιφερειαρχών, των δικαστών και περαιτέρω τα συμφέροντα των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων, των ανώτερων κοινωνικών και οικονομικών τάξεων, των ΜΜΕ και της Εκκλησίας. Προστατεύουν επίσης την κυριαρχία αυτών των ολίγων από οποιαδήποτε κοινωνική παρέμβαση (λ.χ. απεργίες), και από κάθε επικίνδυνη πολιτική συγκέντρωση (λ.χ. η πρωτοφανής βάρβαρη καταστολή στις συγκεντρώσεις και συνελεύσεις στην πλατεία Συντάγματος τον Ιούνιο 2011).

Το ισχύον Σύνταγμα εξασφαλίζει συνεπώς την κυριαρχία των ολίγων κομματικών, την ολιγαρχική διακυβέρνηση, η οποία με τη σειρά της εξυπηρετεί τα συμφέροντά τόσο τα δικά της όσο και της ισχυρής οικονομικής ελίτ. Η αλήθεια αυτή εκφράζεται και από τον συνταγματολόγο Α. Μάνεση: «Το Σύνταγμα αποτελεί τη συμπυκνωμένη έκφραση και αποτύπωση ενός συγκεκριμένου συσχετισμού κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων». Ο σημερινός συσχετισμός ευνοεί τα κόμματα, τους ισχυρούς, τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα - την ιθύνουσα τάξη. Την αλήθεια αυτή είχαν διατυπώσει κάποιοι σημαντικοί στοχαστές, οι Σοφιστές, στη δημοκρατική Αθήνα του 5^ου–4^ου  αιώνα: «το ισχύον δίκαιο σε μία κοινωνία εκφράζει το συμφέρον του ισχυροτέρου». Όμως ο Πλάτων και άλλοι αντιδημοκράτες φιλόσοφοι  συκοφάντησαν και απαξίωσαν τους Σοφιστές, με συνέπεια η αλήθεια αυτή να ξεχασθεί και να συγκαλυφθεί.   

Oι θεωρίες των συνταγματολόγων και των νομικών υπέρ του συνταγματισμού είναι αφερέγγυες για δημοκρατικές λύσεις, δεν μπορούν να στοιχειοθετήσουν πολιτική. Tα υπάρχοντα νόμιμα πολιτικά και συνταγματικά μέσα, όχι μόνο είναι ανεπαρκή και αναποτελεσματικά, αλλά επί πλέον αποτελούν μέρος του προβλήματος, άρα δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η αμφισβήτησή τους και η αλλαγή τους. Έτσι το ουσιαστικό ζήτημα δεν είναι αν τα Μνημόνια είναι αντισυνταγματικά, και άρα πρέπει να επιδιωχθεί η εφαρμογή του Συντάγματος, αλλά το ότι το Σύνταγμα αυτό πρέπει να αλλάξει ριζικά και να αντικατασταθεί από ένα νέο που θα εγκαθιδρύει την ουσιαστική κυριαρχία των πολιτών, δηλαδή την άμεση συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου και στον έλεγχο της εξουσίας.

Αφού το υπάρχον Σύνταγμα και οι κείμενοι νόμοι δεν υπερασπίζονται τη δημοκρατία, το κύριο ζήτημα δεν είναι να αναθεωρηθεί το ισχύον ολιγαρχικό Σύνταγμα, αλλά να υπάρξει ένα άλλο δημοκρατικό, να θεσπισθούν άλλοι νόμοι και θεσμοί, άλλες δομές και αξίες. Χρειάζεται δηλαδή μία Συντακτική συνέλευση, την οποία δεν προτείνει κανένα κόμμα της Αριστεράς. Προς τούτο απαιτείται πρωτίστως η δημιουργία ενός αυτόνομου κοινωνικού-πολιτικού υποκειμένου, που αποκτώντας συντακτική δύναμη θα μπορέσει να επιβάλλει τις αναγκαίες θεσμικές και δομικές αλλαγές, οι οποίες μόνο τότε θα γίνουν και συνταγματικό κείμενο. Πριν από το τυπικό, σημασία έχει η ουσία. Και η ουσία είναι η αυτοσυγκρότηση ενός κοινωνικού-πολιτικού κινήματος, που δεν υπάρχει σήμερα, ανεξάρτητου από κόμματα και νεφελώδη αριστερά ιδεολογήματα, και εν πολλοίς αντίθετου με αυτά.   

Πηγή: http://oikonomouyorgos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7.html

Γιωργος Ν. Οικονομου: Το κύριο πολιτικο ζήτημα και η αυτοσυγκροτηση της κοινωνίας.

Γράφει ο Γιώργος Ν. Οικονομου: «Κυρίαρχος» σημαίνει να λαμβάνει τις αποφάσεις, να θεσπίζει τους νόμους, να ελέγχει την εξουσία, να είναι δηλαδή κύριος της συνολικού πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού βίου. Όμως αυτή η κυριαρχία δεν υπάρχει, αντιθέτως οι ουσιαστικοί κυρίαρχοι είναι τα κόμματα και οι βουλευτές, οι τράπεζες και οι χρηματιστές, οι μεγάλες επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ. Άρα η λαϊκή κυριαρχία είναι το ουσιώδες ζητούμενο: πώς η κοινωνία θα γίνει ουσιαστικός κύριος των αποφάσεων, των νόμων και όλων των εξελίξεων. Για το ζήτημα αυτό τα κόμματα της Αριστεράς δεν λένε απολύτως τίποτε, πράγμα που σημαίνει πως, εν τέλει, είναι υποστηρικτές της αντιπροσώπευσης και στυλοβάτες της ολιγαρχίας. 

Η άποψη πως κάποια κόμματα ή ηγέτες μπορούν να πραγματοποιήσουν τέτοιες μεταρρυθμίσεις αποτελεί αυταπάτη και φενάκη. Κατά συνέπεια, απαιτείται αγώνας από την κοινωνία κατά του κομματοκρατικού ολιγαρχικού συστήματος. Το κύριο πολιτικό ζήτημα στην χρεοκοπημένη Ελλάδα δεν είναι οι εκλογές για αλλαγή κομματικής φρουράς στην κυβέρνηση, για προώθηση των πιο πάνω μεταρρυθμίσεων ή για την εκλογική άνοδο της Αριστεράς. Το κύριο ζήτημα είναι η ουσιαστική πολιτειακή αλλαγή που θα καταστήσει δυνατή την άμεση συμμετοχή της κοινωνίας στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου, στον έλεγχο της εξουσίας.

Απαραίτητο στοιχείο για την πολιτειακή αλλαγή, για τον μετασχηματισμό του ολιγαρχικού πολιτεύματος προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας είναι η αυτοσυγκρότηση των πολλών σε αυτόνομο πολιτικό υποκείμενο. Αυτός είναι ο κύριος και ουσιαστικός παράγοντας που δύναται να ανοίξει δρόμους προς την εξυγίανση. Η αλλαγή αυτή θα πρέπει να βασισθεί στην αφαίρεση εξουσίας από τα παραδοσιακά κέντρα αποφάσεων (κόμματα, βουλευτές, δικαστική εξουσία, οικονομική ελίτ, συνδικαλιστικές συντεχνίες, εκκλησία και ΜΜΕ). Μόνο έτσι θα καταστεί δυνατή η άμεση συμμετοχή της κοινωνίας στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου, στον έλεγχο της εξουσίας.

Δείτε εδώ το πλήρες άρθρο και τις μεταρρυθμίσεις που προτείνει ο Δρ. Οικονομου
http://oikonomouyorgos.blogspot.gr/2012/02/blog-post.html

Σύγκριση μεταξυ των εξουσιών στο ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας και το "Σύνταγμα των Ελλήνων" του Αναστάσιου Π. Συριανού

Συνταγμα της Ελλαδας: Η σημερινη διαρθρωση των εξουσιων αποκλειει την κοινωνία απο το πολιτευμα και την υποτασσει στα συμφέροντα των κομμάτων κι όσων τα ελέγχουν.

Συνταγμα των Ελληνων: Η διαρθρωση των εξουσιων σε ενα νεο πολίτευμα που καθιστα την κοινωνία κυριαρχη της πολιτειας και τους πολίτες πρωταγωνιστες του δημοσίου βίου.

Οι εικόνες προέρχονται απο το βιβλίο του Αναστασίου Π. Συριανού, "Το Συμβολαιο της Υποταγης", σελ. 348.

Βίντεο Ντοκυμανταιρ για το Σύνταγμα με κεντρική συμμετοχή του συγγραφέα Αναστάσιου Π. Συριανού