Γιώργος Ν. Οικονομου: Συντακτικη Συνέλευση για την δημιουργία νέου Συντάγματος

Γράφει ο Γιώργος Ν. Οικονομου: "...το ουσιαστικό ζήτημα δεν είναι αν τα Μνημόνια είναι αντισυνταγματικά, και άρα πρέπει να επιδιωχθεί η εφαρμογή του Συντάγματος, αλλά το ότι το Σύνταγμα αυτό πρέπει να αλλάξει ριζικά και να αντικατασταθεί από ένα νέο που θα εγκαθιδρύει την ουσιαστική κυριαρχία των πολιτών, δηλαδή την άμεση συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου και στον έλεγχο της εξουσίας.

Αφού το υπάρχον Σύνταγμα και οι κείμενοι νόμοι δεν υπερασπίζονται τη δημοκρατία, το κύριο ζήτημα δεν είναι να αναθεωρηθεί το ισχύον ολιγαρχικό Σύνταγμα, αλλά να υπάρξει ένα άλλο δημοκρατικό, να θεσπισθούν άλλοι νόμοι και θεσμοί, άλλες δομές και αξίες. Χρειάζεται δηλαδή μία Συντακτική συνέλευση, την οποία δεν προτείνει κανένα κόμμα της Αριστεράς. Προς τούτο απαιτείται πρωτίστως η δημιουργία ενός αυτόνομου κοινωνικού-πολιτικού υποκειμένου, που αποκτώντας συντακτική δύναμη θα μπορέσει να επιβάλλει τις αναγκαίες θεσμικές και δομικές αλλαγές, οι οποίες μόνο τότε θα γίνουν και συνταγματικό κείμενο. Πριν από το τυπικό, σημασία έχει η ουσία. Και η ουσία είναι η αυτοσυγκρότηση ενός κοινωνικού-πολιτικού κινήματος, που δεν υπάρχει σήμερα, ανεξάρτητου από κόμματα και νεφελώδη αριστερά ιδεολογήματα, και εν πολλοίς αντίθετου με αυτά. " 

Πηγή: http://oikonomouyorgos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7.html

ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των συντακτών, 5 Μαρτίου 2013]

Γιώργος Ν. Οικονόμου

Δρ Φιλοσοφίας

oikonomouyorgos.blogspot.com

ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Με την υπογραφή του Μνημονίου Ι την άνοιξη 2010 αρκετοί συνταγματολόγοι και νομικοί υποστήριξαν την άποψη πως η υπογραφή αυτή ήταν αντισυνταγματική. Το ίδιο υποστήριξαν για την υπογραφή του Μνημονίου ΙΙ τον Φεβρουάριο 2011, και προσέφυγαν στα δικαστήρια και στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το αποτέλεσμα βεβαίως ήταν απογοητευτικό. Οι ενέργειες αυτές προσπαθούν να αντικαταστήσουν την έλλειψη πολιτικής εκ μέρους της κοινωνίας   με νομικές διαδικασίες δήθεν αποκατάστασης του Συντάγματος. Δημιουργούν την λανθασμένη εντύπωση πως τα προβλήματα μπορούν να λυθούν με νομικές διαδικασίες μέσα στα πλαίσια του Συντάγματος και του ισχύοντος δικαίου. Πρόκειται περί νομικισμού και συνταγματισμού, τους οποίους ενσωματώνει ευκόλως το σύστημα, αφού έχει την εξουσία να καθορίζει τα όρια  του δικαίου και της συνταγματικότητας.

Επί πλέον οι ενέργειες αυτές των συνταγματολόγων και των νομικών συγκαλύπτουν το γεγονός πως η χρεοκοπία έγινε δυνατή επειδή το πολιτικό σύστημα λειτούργησε υπό την σκέπη και την ευλογία συγκεκριμένων νόμων και συγκεκριμένου Συντάγματος, το οποίο κατοχυρώνει, μεταξύ άλλων, την ασυδοσία και ατιμωρησία των κυβερνώντων, εξασφαλίζοντας  την υπουργική και βουλευτική ασυλία. Επίσης συγκαλύπτουν το θεμελιώδες γεγονός πως το Σύνταγμα και οι νόμοι δεν εξασφαλίζουν την λαϊκή κυριαρχία, την οποία το ισχύον Σύνταγμα διατυμπανίζει - δεν περιλαμβάνουν θεσμούς συμμετοχής των ανθρώπων στις αποφάσεις, στη θέσπιση των νόμων, στην εκφραση και επιβολή της κοινωνικής βούλησης, ούτε επιτρέπουν καν στοιχειώδη έλεγχο της εξουσίας. Ισχύει δηλαδή αυτό που διαπίστωνε ήδη από τον 19^ο αιώνα, ο Alexis de Tocqueville, πολιτικός και υποστηρικτής του κοινοβουλευτικού συστήματος: «Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, η οποία, λίγο-πολύ, πάντοτε συναντάται στο βάθος σχεδόν όλων των ανθρωπίνων Συνταγμάτων, έχει παραμείνει κατά κανόνα νεκρή».

Το Σύνταγμα και οι νόμοι του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος εξασφαλίζουν την κυριαρχία των κομμάτων, των γραφειοκρατών, των βουλευτών, των δημάρχων, των περιφερειαρχών, των δικαστών και περαιτέρω τα συμφέροντα των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων, των ανώτερων κοινωνικών και οικονομικών τάξεων, των ΜΜΕ και της Εκκλησίας. Προστατεύουν επίσης την κυριαρχία αυτών των ολίγων από οποιαδήποτε κοινωνική παρέμβαση (λ.χ. απεργίες), και από κάθε επικίνδυνη πολιτική συγκέντρωση (λ.χ. η πρωτοφανής βάρβαρη καταστολή στις συγκεντρώσεις και συνελεύσεις στην πλατεία Συντάγματος τον Ιούνιο 2011).

Το ισχύον Σύνταγμα εξασφαλίζει συνεπώς την κυριαρχία των ολίγων κομματικών, την ολιγαρχική διακυβέρνηση, η οποία με τη σειρά της εξυπηρετεί τα συμφέροντά τόσο τα δικά της όσο και της ισχυρής οικονομικής ελίτ. Η αλήθεια αυτή εκφράζεται και από τον συνταγματολόγο Α. Μάνεση: «Το Σύνταγμα αποτελεί τη συμπυκνωμένη έκφραση και αποτύπωση ενός συγκεκριμένου συσχετισμού κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων». Ο σημερινός συσχετισμός ευνοεί τα κόμματα, τους ισχυρούς, τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα - την ιθύνουσα τάξη. Την αλήθεια αυτή είχαν διατυπώσει κάποιοι σημαντικοί στοχαστές, οι Σοφιστές, στη δημοκρατική Αθήνα του 5^ου–4^ου  αιώνα: «το ισχύον δίκαιο σε μία κοινωνία εκφράζει το συμφέρον του ισχυροτέρου». Όμως ο Πλάτων και άλλοι αντιδημοκράτες φιλόσοφοι  συκοφάντησαν και απαξίωσαν τους Σοφιστές, με συνέπεια η αλήθεια αυτή να ξεχασθεί και να συγκαλυφθεί.   

Oι θεωρίες των συνταγματολόγων και των νομικών υπέρ του συνταγματισμού είναι αφερέγγυες για δημοκρατικές λύσεις, δεν μπορούν να στοιχειοθετήσουν πολιτική. Tα υπάρχοντα νόμιμα πολιτικά και συνταγματικά μέσα, όχι μόνο είναι ανεπαρκή και αναποτελεσματικά, αλλά επί πλέον αποτελούν μέρος του προβλήματος, άρα δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η αμφισβήτησή τους και η αλλαγή τους. Έτσι το ουσιαστικό ζήτημα δεν είναι αν τα Μνημόνια είναι αντισυνταγματικά, και άρα πρέπει να επιδιωχθεί η εφαρμογή του Συντάγματος, αλλά το ότι το Σύνταγμα αυτό πρέπει να αλλάξει ριζικά και να αντικατασταθεί από ένα νέο που θα εγκαθιδρύει την ουσιαστική κυριαρχία των πολιτών, δηλαδή την άμεση συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου και στον έλεγχο της εξουσίας.

Αφού το υπάρχον Σύνταγμα και οι κείμενοι νόμοι δεν υπερασπίζονται τη δημοκρατία, το κύριο ζήτημα δεν είναι να αναθεωρηθεί το ισχύον ολιγαρχικό Σύνταγμα, αλλά να υπάρξει ένα άλλο δημοκρατικό, να θεσπισθούν άλλοι νόμοι και θεσμοί, άλλες δομές και αξίες. Χρειάζεται δηλαδή μία Συντακτική συνέλευση, την οποία δεν προτείνει κανένα κόμμα της Αριστεράς. Προς τούτο απαιτείται πρωτίστως η δημιουργία ενός αυτόνομου κοινωνικού-πολιτικού υποκειμένου, που αποκτώντας συντακτική δύναμη θα μπορέσει να επιβάλλει τις αναγκαίες θεσμικές και δομικές αλλαγές, οι οποίες μόνο τότε θα γίνουν και συνταγματικό κείμενο. Πριν από το τυπικό, σημασία έχει η ουσία. Και η ουσία είναι η αυτοσυγκρότηση ενός κοινωνικού-πολιτικού κινήματος, που δεν υπάρχει σήμερα, ανεξάρτητου από κόμματα και νεφελώδη αριστερά ιδεολογήματα, και εν πολλοίς αντίθετου με αυτά.   

Πηγή: http://oikonomouyorgos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7.html

Γιωργος Ν. Οικονομου: Το κύριο πολιτικο ζήτημα και η αυτοσυγκροτηση της κοινωνίας.

Γράφει ο Γιώργος Ν. Οικονομου: «Κυρίαρχος» σημαίνει να λαμβάνει τις αποφάσεις, να θεσπίζει τους νόμους, να ελέγχει την εξουσία, να είναι δηλαδή κύριος της συνολικού πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού βίου. Όμως αυτή η κυριαρχία δεν υπάρχει, αντιθέτως οι ουσιαστικοί κυρίαρχοι είναι τα κόμματα και οι βουλευτές, οι τράπεζες και οι χρηματιστές, οι μεγάλες επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ. Άρα η λαϊκή κυριαρχία είναι το ουσιώδες ζητούμενο: πώς η κοινωνία θα γίνει ουσιαστικός κύριος των αποφάσεων, των νόμων και όλων των εξελίξεων. Για το ζήτημα αυτό τα κόμματα της Αριστεράς δεν λένε απολύτως τίποτε, πράγμα που σημαίνει πως, εν τέλει, είναι υποστηρικτές της αντιπροσώπευσης και στυλοβάτες της ολιγαρχίας. 

Η άποψη πως κάποια κόμματα ή ηγέτες μπορούν να πραγματοποιήσουν τέτοιες μεταρρυθμίσεις αποτελεί αυταπάτη και φενάκη. Κατά συνέπεια, απαιτείται αγώνας από την κοινωνία κατά του κομματοκρατικού ολιγαρχικού συστήματος. Το κύριο πολιτικό ζήτημα στην χρεοκοπημένη Ελλάδα δεν είναι οι εκλογές για αλλαγή κομματικής φρουράς στην κυβέρνηση, για προώθηση των πιο πάνω μεταρρυθμίσεων ή για την εκλογική άνοδο της Αριστεράς. Το κύριο ζήτημα είναι η ουσιαστική πολιτειακή αλλαγή που θα καταστήσει δυνατή την άμεση συμμετοχή της κοινωνίας στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου, στον έλεγχο της εξουσίας.

Απαραίτητο στοιχείο για την πολιτειακή αλλαγή, για τον μετασχηματισμό του ολιγαρχικού πολιτεύματος προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας είναι η αυτοσυγκρότηση των πολλών σε αυτόνομο πολιτικό υποκείμενο. Αυτός είναι ο κύριος και ουσιαστικός παράγοντας που δύναται να ανοίξει δρόμους προς την εξυγίανση. Η αλλαγή αυτή θα πρέπει να βασισθεί στην αφαίρεση εξουσίας από τα παραδοσιακά κέντρα αποφάσεων (κόμματα, βουλευτές, δικαστική εξουσία, οικονομική ελίτ, συνδικαλιστικές συντεχνίες, εκκλησία και ΜΜΕ). Μόνο έτσι θα καταστεί δυνατή η άμεση συμμετοχή της κοινωνίας στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου, στον έλεγχο της εξουσίας.

Δείτε εδώ το πλήρες άρθρο και τις μεταρρυθμίσεις που προτείνει ο Δρ. Οικονομου
http://oikonomouyorgos.blogspot.gr/2012/02/blog-post.html

ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

 [Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Πολίτες, αρ. 13, Απρίλιος 2010]

 Γιώργος Ν. Οικονόμου Δρ Φιλοσοφίας

Έχει καταστεί πλέον εμφανής η ανικανότητα του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος στο συνολό του να αποτρέψει τη χρεοκοπία της χώρας. Όχι μόνο διότι αυτό την οδήγησε στη σημερινή απελπιστική κατάσταση, αλλά κυρίως διότι αυτό την οδηγεί σε χειρότερη. Έξι μήνες τώρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ απέδειξε ότι ήταν εντελώς απροετοίμαστη, ότι ψευδολογούσε και φλυαρούσε ασυστόλως. Τελευταία δείγματα της ανικανότητάς της είναι τα εξής:

Πρώτον, κάνει τα αδύνατα δυνατά να αναθέσει το μέλλον της χώρας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δεύτερον, το οικονομικό επιτελείο (Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Σαχινίδης, Κατσέλη) δεν πρόβλεψε καν την άνοδο των σπρεντ στις 400 μονάδες. Tον Ιανουάριο, ενώ είχε ανακοινωθεί το έλλειμμα 12,7% και είχαν γίνει δύο υποβαθμίσεις, τα σπρεντ είχαν φθάσει στις 300, αλλά οι αγορές είχαν προσφέρει 20 δις. ευρώ που θα μπορούσαν να καλύψουν τις ανάγκες της χώρας. Κανονικά θα έπρεπε να δανεισθούν πριν ανακοινώσουν το αληθές έλλειμμα. Τρίτον,  η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να ανακαλύψει ένα δάνειο 4, 5 δις. ευρώ της προηγούμενης κυβέρνησης Καραμανλή, η οποία το κράτησε κρυφό. Το δάνειο αυτό ανακάλυψε το κλιμάκιο της Eurostat που επισκέφθηκε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους τον Μάρτιο 2009. Φυσικά το δάνειο αυτό προστίθεται στο ήδη τεράστιο χρέος και το ανεβάζει σε 303 δις. ευρώ.

Συνεπώς η κυβέρνηση είναι ανίκανη, άχρηστη και επικίνδυνη, ακριβώς όπως και ο πρωθυπουργός της. Δεν έχει κανένα δημιουργικό ρόλο να παίξει, αντιθέτως βυθίζει τη χώρα στην παρακμή. Έχει καταντήσει ένα απλό εκτελεστικό όργανο της Ευρωπαϊκής Έπιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Όμως οποιαδήποτε ομάδα ανθρώπων μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο αυτόν, δεν χρειάζεται  η ομάδα της δυναστείας Παπανδρέου.

Πρέπει να επισημανθεί επίσης και η παροιμιώδης πια ανικανότητα και απάτη της προηγούμενης κυβέρνησης Καραμανλή. Ούτε βεβαίως ο Σαμαράς, νέος αρχηγός της αμαρτωλής ΝΔ, είναι ικανός για κάτι καλύτερο. Διότι υπήρξε από τα ηγετικά στελέχη της ΝΔ και ευθύνεται για την αποτυχία της - όχι μόνο δεν διεχώρησε τη θέση του αλλά εξυμνούσε και τον Κ. Καραμανλή. Επίσης είναι από τους κυρίους υπευθύνους, με τον εθνικισμό, τη φιλοδοξία και την αβελτηρία του, για το αδιέξοδο στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, που ταλανίζει τη χώρα εδώ και δύο δεκαετίες. Ούτε φυσικά η Μπακογιάννη-Μητσοτάκη αποτελεί λύση. Οι πολιτικοί των δύο κομμάτων είναι φορείς των ιδίων αντιλήψεων που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία. Είναι φορείς του κομματοκρατικού συστήματος το οποίο επιτρέπει τον έλεγχό του και τον προσανατολισμό του από την οικονομική ολιγαρχία, εγχώρια και διεθνή. Ενώ το σύστημα αυτό δεν υφίσταται κανένα απολύτως έλεγχο από την κοινωνία, λόγω αφ’ ενός της απόσυρσης των ανθρώπων στον ιδιωτικό χώρο και αφ’ετέρου λόγω της ανυπαρξίας ουσιαστικού δικαστικού ελέγχου. Βαδίζει έτσι τον εύκολο δρόμο της γενικευμένης διαφθοράς και ανικανότητας.

Το κομματοκεντρικό σύστημα χαρακτηρίζεται από πρωθυπουργοκεντρισμό, πράγμα που το εξομοιώνει με αιρετή μοναρχία. Στα λόγια είναι δημοκρατία, στους τύπους ολιγαρχία και στην ουσία μοναρχία. Το ανεξέλεγκτο αυτό σύστημα έχει αποτύχει, έχει οδηγήσει τη χώρα στη χρεοκοπία. Οι δομές και τα πρόσωπα της κρατικής γραφειοκρατίας είναι βαθύτατα διεφθαρμένα και ανίκανα. Διδάσκαλοι και καθοδηγητές σε αυτό είναι τα πελατειακά διεφθαρμένα κόμματα και οι ανίκανοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί. Ο Ε. Ροΐδης στο τέλος του 19^ου αιώνα το είχε διαπιστώσει με τον τρόπο του: «Οι Έλληνες διαιρούνται εις τρεις κατηγορίας α) εις συμπολιτευομένους, ήτοι έχοντες κοχλιάριον να βυθίζωσιν εις την χύτραν του προϋπολογισμού, β) εις αντιπολιτευομένους, ήτοι μη έχοντας κοχλιάριον και ζητούντας παντί τρόπω να λάβωσι τοιούτον, γ) εις εργαζομένους, ήτοι ούτε έχοντας κοχλιάριον ούτε ζητούντας αλλ’ επιφορτισμένους να γεμίζωσι την χύτραν δια του ιδρώτος αυτών». 

Παρότι το κομματικό σύστημα κοστίζει πανάκριβα στον έλληνα φορολογούμενο όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτε το ουσιαστικό και δημιουργικό αλλά οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία.  Πρέπει συνεπώς να καταργηθεί, να αλλάξει. Πρέπει επί τέλους να υπάρξει τιμωρία και κάθαρση^. εξυγίανση του πολιτικού τοπίου από τους διεφθαρμένους και ανίκανους πολιτικούς, από τα διεφθαρμένα και ανίκανα κόμματα, από το διεφθαρμένο και ανίκανο ολιγαρχικό σύστημα. Στην προοπτική αυτή μία λύση προέχει και επιβάλλεται: η πολιτική και η δικαστική έρευνα από πολυπρόσωπα αδέκαστα όργανα για το «πόθεν έσχες» και το άνοιγμα των λογαριασμών των ενόχων σε Ελλάδα και εξωτερικό. Κυρίως όμως η καταδίκη των πρωταιτίων των τελευταίων τριών δεκαετιών: πρωθυπουργών, υπουργών, υφυπουργών, γενικών γραμματέων, βουλευτών, διευθυντών δημοσίων οργανισμών και ΔΕΚΟ, άρα η δήμευση των περιουσιών τους και η φυλάκισή τους. Αυτά τα πολυπρόσωπα αδέκαστα όργανα θα είναι επιφορτισμένα επίσης με τον δικαστικό έλεγχο κάθε μελλοντικής εξουσίας, όλων των ασκούντων εξουσία και όλων των διαχειριστών του δημοσίου χρήματος.

Ταυτοχρόνως όμως θα πρέπει να προταθούν αιτήματα αλλαγής του πολιτικού συστήματος. Αιτήματα που θα αποδυναμώνουν το υπάρχον ολιγαρχικό σύστημα και θα δημιουργούν τις προϋποθέσεις για τον ουσιαστικό έλεγχο της εξουσίας, για την άμεση συμμετοχή  των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων και στη θέσπιση των νόμων.  Τέτοιες θεσμικές αλλαγές είναι α) η νομοθέτηση δημοψηφισμάτων για τα μεγάλα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Τα δημοψηφίσματα εξασφαλίζουν την ενημέρωση της κοινωνίας και την διαφάνεια, β) συνελεύσεις δήμων στην τοπική αυτοδιοίκηση με αποφασιστικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες, που σημαίνει ότι οι δήμαρχοι να γίνουν εκτελεστές των αποφάσεων και ελεγχόμενοι από τη συνέλευση. Οι τρεις αυτές ουσιώδεις θεσμικές αλλαγές (δικαστικό, δημοψηφίσματα και τοπικές συνελεύσεις) μπορεί να συνοδευτούν και από άλλα άμεσα και επείγοντα αιτήματα.

Αυτά βεβαίως δεν μπορούν να γίνουν από το υπάρχον πολιτικό σύστημα της αποτυχημένης πολιτικής και οικονομικής ολιγαρχίας, αλλά από την ίδια την κοινωνία, από την κινητοποίηση και την απαίτηση των ανθρώπων, από τα διωκόμενα και χειμαζόμενα κατώτερα και μεσαία στρώματα. Με την προϋπόθεση ότι δεν θα ευνουχισθούν από τους σοσιαλιστές, τους εθνικιστές, τους κρατικιστές τους κομμουνιστές και τους σταλινικούς. Η σπουδαία φιλόσοφος Χάννα Άρεντ λέει πολύ σωστά ότι η μόνη δύναμη που έχει ο λαός είναι η «εφεδρεία της επανάστασης». Η επανάσταση σημαίνει εδώ τη ριζική αλλαγή. Δεν σημαίνει φυσικά ότι αυτή πρέπει να γίνει με όπλα, αίματα, φόνους και καταλήψεις χειμερινών ανακτόρων^. από κάποια «πεφωτισμένη» κομματική πρωτοπορία κομμουνιστικού - λενινιστικού, μαοϊκού, καστρικού ή γκεβαρικού - τύπου. Αντιθέτως, αντιλήψεις και πρακτικές αυτού του είδους έχουν αποτύχει παταγωδώς, αφού οδήγησαν σε δικτατορικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, σε φαλκίδευση ατομικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε φυλακές, στρατόπεδα συγκεντρώσεως, σε ψυχιατρεία, εκτελέσεις και βασανιστήρια.

Η ριζική αλλαγή γίνεται από τους ίδιους τους ανθρώπους, από την αυτοσυγκρότηση, την αυτοοργάνωση και τον αυτοκαθορισμό τους. Επομένως δεν μπορεί να αρκεσθεί στο «necessitas legem non habet» (H ανάγκη δεν γνωρίζει νόμους), διότι έτσι δεν δημιουργείται κοινωνία και πολιτισμός. Ο δρόμος προς τη δημοκρατία χαράσσεται όταν η ανάγκη είναι σε θέση αφ’ ενός να αμφισβητήσει τους υπάρχοντες άδικους νόμους και αφ’ ετέρου να προτείνει δικούς της νόμους, δημιουργικούς, δημιουργούς ελευθερίας, συμμετοχής και ισότητας^. όταν δηλαδή η δρώσα συλλογικότητα, το σκεπτόμενο πράττειν, προτείνει και δημιουργεί θεσμούς για να επιτευχθεί η συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων και στη θέσπιση των νόμων, εξασφαλίζοντας την ελευθερία και την ισότητα.

Η αταξία και το χάος δεν είναι λύσεις πρόσφορες και μόνιμες. Οι ανθρώπινες κοινωνίες θέλουν τη σταθερότητα και την ασφάλεια. Σε κρίσιμες ή εξεγερσιακές κοινωνικές καταστάσεις όταν η κοινωνία δεν μπορεί να επιβάλει τη δημοκρατία και την αυτοκυβέρνηση, δηλαδή όταν η  ανασφάλεια, η αταξία και το χάος επικρατούν, τότε δυστυχώς επεμβαίνουν οι κατασταλτικές δυνάμεις της εξουσίας και επιβάλλουν αυταρχικά, ολιγαρχικά και ολοκληρωτικά καθεστώτα, στο όνομα ακριβώς της τάξεως και της ησυχίας. Η ιστορία και η κοινωνία απεχθάνονται το κενό^. όταν αυτό δεν μπορεί να καλυφθεί από δημοκρατικούς θεσμούς τότε καλύπτεται δυστυχώς από αντιδημοκρατικούς. Η ιστορία βρίθει τέτοιων ατελέσφορων προσπαθειών που απέληξαν σε αυταρχικές θεσμίσεις.

Πηγή: http://www.amesidimokratia.com/node/328