Το Συμβόλαιο Υποταγής της ελληνικης κοινωνιας

Το Σύνταγμα, είναι το «κοινωνικό συμβόλαιο» που επικυρώνει την συμφωνία ενός λαού να παραχωρήσει στο Κράτος του την εξουσία να τον κυβερνήσει. Τα άρθρα του Συντάγματος αποτελούν τους όρους του «συμβολαίου» που ορίζουν τον τρόπο με τον οποίο ο λαός επιτρέπει στο Κράτος να τον εξουσιάζει. Για να επιτρέψουμε όμως σε κάποιον να μας εξουσιάσει, απαιτείται προηγουμένως η συμφωνία μας. Απαιτείται να συναινέσουμε σε αυτό.

Κατά πόσο όμως σήμερα, το Κράτος μας εξουσιάζει κατόπιν της προσωπικής μας συναίνεσης; Το Σύνταγμα, όπως είπαμε, περικλείει τους όρους του «συμβολαίου» με το οποίο ο λαός συμφωνεί να παραχωρήσει στο Κράτος την εξουσία να τον κυβερνάει. Ωστόσο, η προσωπική μας συναίνεση στους όρους αυτούς δεν είναι προϊόν της ελεύθερης βούλησής μας. Αν ήταν έτσι θα έπρεπε κάποια στιγμή στην ενήλικη ζωή μας να καλούμαστε να νομιμοποιήσουμε και τυπικά αυτήν την εξουσία. Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Η εξουσία που ασκεί το Κράτος πάνω μας έχει βρει τον τρόπο να αυτό-νομιμοποιείται και να αυτό-αναπαράγεται άσχετα αν εμείς συμφωνούμε ή όχι με το Σύνταγμα και τους όρους άσκησης της εξουσίας που περιέχει. Λες και κυλάει στο αίμα μας, η συναίνεσή μας στο Σύνταγμα κληρονομείται αυτόματα από γενιά σε γενιά. Το «συμβόλαιο» με το οποίο παραχωρούμε στο Κράτος την άσκηση της εξουσίας, το «υπογράφουμε» την στιγμή της γέννησής μας, εν αγνοία μας και χωρίς την θέλησή μας. Η γέννησή μας και μόνο ενεργοποιεί την υποταγή μας σε αυτό. Το «συμβόλαιο» της υποταγής μας, απαιτεί πλήρη υπακοή σε πράγματα για τα οποία ποτέ δεν ρωτηθήκαμε. Σε πράγματα που ποτέ δεν συμφωνήσαμε. Που ποτέ δεν υπογράψαμε. Ακόμη, το συμβόλαιο αυτό δεν έχει ημερομηνία λήξης. Όπως το κληρονομήσαμε από τους γονείς μας έτσι θα το κληροδοτήσουμε και στα παιδιά μας. Αν δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε στο Σύνταγμα όσα μας περιορίζουν και μας καθιστούν αντικείμενα της εκάστοτε εξουσίας, τότε ούτε οι γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς θα έχουν αυτό το δικαίωμα. Θα βρεθούν κι αυτές, όπως κι εμείς, χωρίς να το καταλάβουν, υποταγμένες σε μία εξουσία που ποτέ δεν επέλεξαν και ποτέ δεν νομιμοποίησαν. Για αυτό η αλλαγή του Συντάγματος είναι επιτακτική ανάγκη.

Η αλλαγή, ωστόσο, του Συντάγματος δεν (φαίνεται να) είναι στο χέρι μας. Αν και αλλάζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, εμείς δεν συμμετέχουμε στην διαδικασία. Η μη συμμετοχή μας έχει πάλι προβλεφθεί στο Σύνταγμα. Έτσι όταν αυτό αλλάζει, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Πάλι κανείς δεν μας ζητά να συμφωνήσουμε στους νέους όρους. Κανείς δεν ζητά την έγκρισή μας. Όμως και πάλι, χωρίς την θέλησή μας, η υποταγή μας ενεργοποιείται. Έτσι, κάθε στιγμή της ζωής μας βρισκόμαστε υπό την κυριαρχία ενός «συμβολαίου υποταγής» για το οποίο ποτέ δεν συμφωνήσαμε, ποτέ δεν συναινέσαμε και το οποίο ποτέ δεν υπογράψαμε. Τους όρους του δεν τους διαπραγματευτήκαμε ποτέ – ούτε εμείς ούτε κανένας που να ξέρουμε. Αποφασίστηκαν αυθαίρετα από κάποιους που ούτε τους ίδιους γνωρίζουμε ούτε τα κίνητρά τους. Η ύπαρξη όμως και μόνο αυτού του «συμβολαίου υποταγής», σημαίνει ότι εμείς ο λαός, συμφωνούμε να παραχωρήσουμε στο Κράτος την εξουσία να μας κυβερνά και να ορίζει την μοίρα μας τόσο ατομικά όσο και συλλογικά.

Το «συμβόλαιο υποταγής» είναι η κατάσταση στην οποία εκπίπτει το Σύνταγμα όταν αντί να κατοχυρώνει την ανεξαρτησία και την ελευθερία μίας κοινωνίας, κατοχυρώνει την υποταγή της και την υποδούλωσή της. Τέτοιο είναι το Σύνταγμα του Ελληνικού Κράτους σήμερα.

Πηγή: Αναστάσιος Π. Συριανός, "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε", Εκδόσεις Οσελότος (2012).