Ποιος (πρεπει να) ειναι ο στόχος του πολιτικου αγωνα των Ελλήνων σημερα;;;

Σημερα, την μεν Δημοκρατια την ταυτισανε με το ολιγαρχικο εξουσιαστικο σύστημα που γνωρίζουμε ως Κοινοβουλευτισμο και την δε ελευθερία την ταυτισανε με τα συνταγματικα δικαιώματα και ελευθερίες. Τι σημαινει ομως ελευθερια και ποτε ενας λαος ειναι ελευθερος; Οπως εξηγω στο πρώτο Κεφαλαιο του βιβλίου μου, ενας λαος ειναι ελεύθερος όταν λαμβάνει τις αποφάσεις με τις οποιες καθοριζει την μοιρα του, συμφωνα με την βουληση του. Για να ειναι ενας λαος ελεύθερος ομως πρεπει ο λαός αυτός να ειναι κυρίαρχος στην πολιτεία του και κυρίαρχος ειναι όταν υπάρχει δημοκρατικο πολίτευμα. Άρα απο την στιγμη που δεν υπάρχει πραγματικη κυριαρχία του λαου στην πολιτεία του, αυτος ο λαος δεν εχει ούτε Δημοκρατια ούτε ελευθερία.

Ως αποτέλεσμα αυτης της διαστρέβλωσης των εννοιών Δημοκρατία και ελευθερία, μοιραια διαστρεβλωθηκε και η έννοια του ορθού πολιτικου αγωνος για την αποκατάσταση τους. Βλέπουμε δηλαδη οτι οι αγώνες των πολιτικα ενεργών κοινωνικών στρωμάτων, για να υπερασπιστουν αυτο που νομίζουν οτι ειναι Δημοκρατια και ελευθερία, εκφραζονται μεσα απο πορείες, συλλαλητήρια, απεργίες και διαδηλώσεις κι εχουν ως στόχο την διεκδίκηση και την διασφάλιση των συνταγματικων δικαιωμάτων που αισθάνονται οτι περιορίζονται ή καταπιέζονται. 

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτο; Αγωνιζόμαστε, με τα εργαλεία που το ίδιο το σύστημα μας έδωσε επειδη θεώρησε οτι αυτο ειναι ασφαλές για την επιβίωση του, για στόχους που ακόμα κι αν τους πετύχουμε ποτε δεν θα μας καταστήσουν ελεύθερους να καθορίζουμε την μοίρα μας σύμφωνα με την βούληση μας.

Σε αυτο το κείμενο θα εξετάσουμε ποιος πρεπει να ειναι ο σκοπός που διέπει τον πολιτικο αγωνα ενος υποδουλωμενου λαου οπως ειναι ο ελληνικός λαός μεχρι σημερα. Αρχικα θα πρεπει να προσεξουμε πως οταν αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε μεμονωμένο νομοσχέδιο ή κυβερνητική πολιτικη που μπορει να στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα μας, οπως οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι απολύσεις εργαζομένων, η υποβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών κτλ. τοτε δεν διαφέρουμε σε τιποτα απολύτως απο έναν σκλάβωμενο λαο που απλα ζητάει καλύτερη μεταχείριση απο τον αφέντη εξουσιαστη του. Ο σκλαβωμενος ομως που ζητάει καλύτερη μεταχείριση, ακόμα κι αν προσωρινα πετύχει καποιες καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, ποτε δεν θα πάψει να ειναι σκλαβωμενος όσο αποδέχεται την κατάσταση της γενικής του υποδούλωσης. Ποτε δεν θα πάψει να υπόκειται στην βούληση κάποιου αλλου και να ζει για να εξασφαλίζει τα συμφέροντα αυτου του αλλου.

Κάπως ετσι ειναι και με τους σκλαβωμενος λαούς. Κάπως ετσι ειναι και με τον ελληνικο λαο αυτην την στιγμή. Αγωνιζόμαστε για δικαιωματα και ελευθεριες ωστε να τυγχανουμε καλύτερης μεταχείρισης απο αυτούς που μας εξουσιάζουν κι όχι για να γίνουμε ελεύθεροι να εξουσιαζουμε εμείς οι ίδιοι την μοίρα μας και την ζωή μας. Αγωνιζόμαστε δηλαδη ενάντια σε πολιτικές και μέτρα χωρις να εχουμε την θεσμική εξουσία να αποφασίζουμε για αυτα, ενω θα μπορούσαμε να αγωνιστούμε για να ανακτησουμε την θεσμική εξουσία να αποφασίζουμε για τα παντα.

Αρχιζετε να βλεπετε λοιπον ποιος ειναι ο αγωνας που εχουμε μπροστα μας; Δεν ειναι ο αγώνας ενάντια και κόντρα σε ολα οσα εντελώς δικτατορικα μας επιβάλλουν καθημερινά, διότι αυτός ο αγώνας διεξάγεται με τους δικούς τους όρους στο δικο τους γήπεδο. Τα μέτωπα που ανοίγουν είς βάρος της κοινωνίας ειναι αμέτρητα και συνεχως αυξανονται, ενω η διάσπαση της κοινωνικής  δυναμικής που απαιτείται για να αντιμετωπισθούν ολες οι επιθέσεις εγγυάται την αποτυχία μας. Τι αγώνας χρειάζεται λοιπόν αν όχι αγώνας ενάντια σε κάθε τι που παραβιάζει τα συμφέροντα της κοινωνίας;

Ο αγώνας που εμείς ως ελληνικη κοινωνία εχουμε εθνικο χρέος να διεξαγουμε σημερα, ειναι αγώνας ΥΠΈΡ της ΚΥΡΙΑΡΧΊΑΣ μας στο Κράτος μας, ώστε να πάρουμε στα χέρια μας την κυρίαρχη και ανώτερη θεσμικα εξουσία που θα μας επιτρέψει να θέσουμε τις βάσεις για να λειτουργήσει επιτελους η ελληνικη πολιτεία σύμφωνα με το γενικό συμφέρον. Αυτος ειναι κι ο αγωνας που μπορει να μας ενωσει κι αυτος ειναι ο αγωνας που όταν κερδηθεί θα τα αλλάξει ολα προς το καλύτερο. Διότι όταν με τον αγωνα αυτόν ανακτησουμε την θεσμικη εξουσία να καθορίζουμε οι ίδιοι την μοίρα της κοινωνίας μας και της χώρας μας, θα μπορουμε να ρυθμιζουμε ειρηνικά και πολιτισμένα ολα τα ζητήματα με γνώμονα το γενικό συμφέρον.

Στην Ελλάδα δεν εχουμε πολιτικο σύστημα, εχουμε εξουσιαστικο σύστημα!!

Πολιτικο Σύστημα vs. Εξουσιαστικο Σύστημα

Αναρωτηθηκατε ποτε ποια ειναι η διάφορα μεταξυ πολιτικου και εξ ουσιαστικού συστήματος και ποιο σύστημα απο τα δυο εχουμε στην Ελλάδα;

Πολιτικο Σύστημα

Ο στόχος κάθε πολιτικου συστήματος ειναι να παρέχει στην κοινωνια τα καταλληλα θεσμικα εργαλεία που θα της επιτρέπουν να κυβερνάει η ίδια τον εαυτο της και θα αποτρέπουν την υποταγη της σε συμφέροντα τρίτων. Οταν αυτο συμβαινει εκπληρωνονται οι βασικες προυποθεσεις που απαιτουνται για να ειναι μια κοινωνία πολιτικα ελεύθερη.

Εξουσιαστικο Σύστημα 

Ο στόχος κάθε εξουσιαστικού συστήματος ειναι να επιβάλλει τα κατάλληλα θεσμικά εργαλεία που θα αποτρέπουν στην κοινωνία να κυβερνάει η ίδια τον εαυτο της και θα επιτρέπουν την υποταγη της σε συμφέροντα τρίτων. Όταν αυτο συμβαίνει εκπληρώνονται οι βασικες προϋποθέσεις που απαιτούνται για να ειναι μια κοινωνία πολιτικα υποδουλη. 

Με δυο λόγια, το πολιτικο σύστημα επιτρέπει στην κοινωνία να ειναι πολιτικα ελευθερη και αποτρέπει την υποταγη της. Το εξουσιαστικο σύστημα απο την άλλη, αποτρέπει την κοινωνία απο το να ειναι πολιτικα ελευθερη και επιτρέπει την υποταγη της. 

Στην Ελλάδα λοιπον δεν υπάρχει πολιτικο σύστημα, υπάρχει εξουσιαστικο σύστημα. Το πολιτικο σύστημα ειναι ταγμενο να εξυπηρετει τα συμφέροντα των πολιτών και το εξουσιαστικο σύστημα ταγμενο τα συμφέροντα των εξουσιαστων. Κι ετσι εξηγούνται ολα! Οταν το καταλάβουμε αυτο θα ειμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε για να ανατρεψουμε το εξουσιαστικο συστημα και να εγκαθιδρυσουμε αληθινο πολιτικο σύστημα. 

Αναστάσιος Π. Συριανος

Η πλάνη των συνταγματικων δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Μια απο τις μεγαλύτερες πλάνες που ειναι επιτακτική αναγκη να φέρουμε στο φως της αλήθειας, ειναι η εντύπωση οτι ειμαστε ελεύθεροι επειδη νομίζουμε οτι εχουμε ορισμένα συνταγματικα δικαιώματα. Πράγματι επικρατεί σημερα η πεποίθηση οτι ειμαστε ελευθεροι επειδη το Σύνταγμα αναγνωρίζει κάποια δικαιώματα και ελευθερίες, οπως την ατομική ελευθερία, την ελευθερία του λόγου, το δικαίωμα στην ζωή, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία κτλ. Ωστόσο, οπως θα αντιληφθείτε παρακάτω, όχι μονο τα δικαιώματα αυτα δεν μας χαρίζουν την "ελευθερία" μας, αλλα δεν βρισκονται καν στον ελεγχο μας, ωστε να μπορουμε να τα απολαμβανουμε.

Νομιζουμε για παραδειγμα οτι εχουμε το δικαιωμα στην ελευθερια του λογου. Το εχουμε ομως πραγματι; Ας δούμε κάποια χαρακτηριστικα παραδείγματα. Ανημερα της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου προσηχθησαν στο αστυνομικό τμήμα της Ρόδου 3 συμπολίτες μας επειδη κρατούσαν ελληνικές σημαίες και τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο. Λιγες ημέρες αργότερα, στις 6 Νοεμβρίου συνελήφθη ο Προεδρος του Εργατικού Κέντρου Λασιθίου, Μ. Πεπονης επειδη τοποθέτησε πανο σε συγκεντρωση διαμαρτυριας στην κεντρική Πλατεια του Αγίου Νικολαου. Λίγους μήνες νωρίτερα και συγκεκριμένα ανήμερα της 21ης Απριλίου, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κολλατος συνελήφθη στην οικία του επειδη ειχε αναρτήσει δυο πανο στο μπαλκόνι του σπιτιού του.

Τι δείχνουν αυτές οι συλλήψεις; Μηπως η ελευθερία του λόγου στην Ελλάδα...δεν ειναι και τόσο ελευθερη; Μπορει άραγε να υπάρξει ποτε αυθεντική ελευθερία του λόγου, όταν το ίδιο Συνταγμα επιτρέπει στην εκάστοτε κυβέρνηση να ορίζει τα όρια της ελευθερίας του λόγου οπως την βολεύει καλύτερα και να κατασκευάζει τους αντίστοιχους νομους που χρειάζεται για να προσδώσει νομιμοφανεια στην καταπίεση της ελεύθερης έκφρασης; Διαβάστε τι προβλέπει το νεο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο για να διαπιστώσετε πόσο ύπουλα σχεδιάζουν την φίμωση μας.

Εχουμε λοιπόν ενα Συνταγμα που απο την μια αναγνωρίζει δικαιώματα και ελευθερίες κι απο την άλλη παραχωρεί την απολυτη εξουσία για την διαχείριση αυτών των δικαιωμάτων και ελευθεριών στα πολιτειακα όργανα. Το αποτέλεσμα ειναι τα δικαιώματα αυτα να μετατρέπονται ολοένα και συχνότερα σε εργαλεία ελέγχου και καταπίεσης της κοινωνίας στα χέρια των κυβερνήσεων.

Επιπλέον βλέπουμε πόσο έντεχνα κάτι που ανηκει εμφυτα στον λαο, το Συνταγμα το υποκλεπτει υπουλα και το χαριζει στους κυβερνώντες, οι οποίοι ετσι μετατρέπονται με τις ευλογίες του Συντάγματος σε εξουσιαστές του λαου. Αυτο ακριβώς κάνει το Συνταγμα και για αυτο δεν επετραπη ποτε στην κοινωνια να συμμετέχει στην διαμόρφωση κανενός Συντάγματος στην χωρα μας.  

Όσα λοιπον δικαιώματα και ελευθερίες και να αραδιαζει ενα συνταγματικο κείμενο, αυτα θα τελούν πάντοτε υπό καθεστώς δυνητικης κατάργησης, όσο η πολιτικη δύναμη για την εφαρμογη και την απονομή αυτών των δικαιωμάτων και ελευθεριών βρισκεται σε μια αρχη ή εξουσία έξω και μακρια απο τον λαο για τον οποίο υποτίθεται οτι προορίζονται. 

Οπως γράφω και στο βιβλίο μου "Το Συμβολαιο της Υποταγης" (σελ. 52), "τα ατομικα δικαιώματα αποκτούν αξία όταν τα διαχειρίζονται εκείνοι για τους οποίους προορίζονται. Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, αποκτά αξία όταν ο λαός μπορει να διαχειρίζεται ο ιδιος το εύρος και το βάθος της ελευθερίας κι όχι η κυβέρνηση που έχει κάθε συμφέρον να το περιορίσει. Το ίδιο ισχύει με ολα τα ατομικά δικαιώματα κι ολες τις επιμέρους ελευθερίες. Για να αποκτήσουν αληθινη αξία πρεπει να αποφασίζει ο λαός για αυτα κι όχι η κυβέρνηση. Για να αποφασίζει ο λαός για τα επιμέρους δικαιώματα του πρεπει να διατηρεί την έμφυτη κυριαρχία του που του δίνει την ελευθερία να κυβερνάει ο ιδιος τον εαυτο του σύμφωνα με την βούληση του. Άρα καταλήγουμε πάλι στο οτι το σημαντικότερο απο ολα τα δικαιώματα του ανθρώπου εναι το δικαίωμα στην αυτοκυβέρνηση και η σπουδαιότερη απο ολες τις ατομικές ελευθερίες ειναι η ελευθερία να αποφασίζει εκείνος για όσα τον αφορούν".

Με αλλα λόγια ο άνθρωπος, όταν ειναι αληθινα ελεύθερος, δεν χρειάζεται καμμια εξουσία να του προστατεύσει τα έμφυτα δικαιώματα του. Διότι για να υπάρχει η αναγκη να προστατευτούν κάποια δικαιώματα, σημαίνει οτι υπάρχει κάποια ανώτερη εξουσία που του τα παραβιάζει και χρειάζεται να τεθει υπό συγκεκριμένους περιορισμούς. Άρα εμμέσως αναγνωρίζουμε οτι η κοινωνία δεν ειναι ελεύθερη αφού υπόκειται σε εξουσία ανώτερη απο τον εαυτο της κι αφού δεν ειναι ελεύθερη δεν μπορει παρα να ειναι υποταγμενη σε αυτούς που κατέχουν αυτην την εξουσία. Συνεπώς η ελευθερία μας δεν κατοχυρώνεται με δικαιώματα που λειτουργούν ως έκτακτα προνόμια σε μια κατάσταση γενικής υποδούλωσης στους φορείς της πολιτικής εξουσίας. Ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να κατοχυρωθεί η ελευθερία μας ειναι οι ίδιοι οι άνθρωποι να γίνουν οι κυρίαρχοι της πολιτικής εξουσίας, ώστε οι φορείς αυτης της εξουσίας και να προέρχονται απο την κοινωνία και να ελέγχονται και να τιμωρούνται απο αυτην.

Αναστάσιος Π. Συριανος

Λιγότεροι Βουλευτές ίσον βαθύτερη ολιγαρχία!!

Εδω συζητάνε πρόταση για μείωση του αριθμού των Βουλευτών απο 300 σε 200. Να θυμίσω οτι την ίδια πρόταση υποστηριζουν κατα καιρους αρκετα μελη της ΝΔ, ενω την περασμένη άνοιξη κατετεθη προταση νομου για την μείωση των Βουλευτών σε 200 απο τον Βουλευτη της Νεας Δημοκρατιας, Παυλο Σιουφα (δείτε εδω).

Ακολουθει η απάντηση μου (υπάρχει όριο 500 χαρακτήρων στην καταχώρηση πρότασης) :

Λιγότεροι Βουλευτές ίσον περισσότερος έλεγχος του Κοινοβουλίου 

Η μείωση του αριθμού των Βουλευτών δεν θα προσφερει κανενα απολυτως ουσιαστικο οφελος στην αγωνα για απελευθερωση της ελληνικης κοινωνιας απο το κομματικο συστημα που την καταδυναστευει. Αντιθετως, ενα τετοιο μετρο αν εφαρμοστει, θα καταστήσει το πολίτευμα ακόμα πιο ολιγαρχικο απο οτι ειναι ήδη, αφού οι νομοι-διαταγές που εκδίδει το κοινοβούλιο θα χρειάζονται πλεον την ψήφο 101 βουλευτών για να υπερψηφιστουν, αντι για 151 που ισχύει σημερα. Προσοχη λοιπόν σε τέτοιου είδους προτάσεις.

Αναστάσιος Π. Συριανος

Εδω γίνεται ο διάλογος:
http://www.joinourspace.eu/Default.aspx?TabId=62&forumid=52&postId=4717&scope=posts&language=el-GR#4717

Πραγματωνοντας την Λαϊκή Κυριαρχία: Ο θεσμός της Υποχρεωτικής Λαϊκής Επικύρωσης

Δεκαδες τα μέτωπα που συνεχως ανοιγει το πολιτικο συστημα εναντιον της ελληνικης κοινωνιας. Τα περισσότερα απο αυτα τα χάνουμε αμαχητί γιατι δεν καταλάβαμε ποτε την σπουδαιότητα τους. Σε πολλά απο αυτα αντιστεκόμαστε, αναβάλλοντας την αρνητική έκβαση και μεταθετοντας την για λιγο πιο μετά. Κάποια αλλα πάλι, φαινεται να εξελίσσονται προσωρινα θετικά για την κοινωνία. Οπως για παράδειγμα, η απόφαση του ΣτΕ να μην επιτρέψει την ιδιωτικοποίηση του νερού αναγνωριζοντας το αυτονοητο, οτι ειναι δηλαδη δημόσιο αγαθο κι όχι εμπορευσιμο προϊόν. Το θέμα ομως εδω ειναι άλλο, με ολα αυτα που συμβαίνουν καθημερινά στην χωρα μας. 

Εχεις σκεφτει ποτε οτι ολα αυτα τα μέτωπα, φανερά και μη, σημαντικά και λιγότερο σημαντικά, θα μπορούσαμε να τα ελέγχουμε εμείς ως κοινωνία, ώστε η τελικη τους έκβαση να ειναι αυτη που επιθυμούμε σε κάθε περίπτωση; Έχεις φανταστεί ποτε οτι με ενα και μονο μετρο θα μπορούσαμε να εχουμε τον απόλυτο έλεγχο; Αναρωτήθηκες ποιο θα μπορούσε να ειναι αυτο το μετρο; Δεν ειναι το δημοψήφισμα υστερα απο συλλογη Χ αριθμου υπογραφών. Δεν ειναι η πρόταση νομου υστερα απο συλλογή Ψ αριθμου υπογραφών. Δεν ειναι ο φόβος της τιμωρίας που αισθάνεται ο αντιπρόσωπος αν δεν αποφασίσει αυτο που η κοινωνία επιθυμει. Δεν ειναι τιποτα απο τα παραπάνω.

Ειναι, με μια κουβεντα, η θεσμοθετηση σε σταθερή και μόνιμη βάση της κυριαρχίας της κοινωνίας στην πολιτεία της. Αξιζει εδω να σταθουμε για λιγο και να τονισουμε οτι η κυριαρχία ειναι ασυμβατη με την "στιγμιαία Δημοκρατία" της συλλογης υπογραφων και του δημοψηφίσματος για εκεινα μονο τα θεματα που ενδιαφέρουν μια μερίδα της κοινωνίας. Η κυριαρχία δεν περιορίζεται. Ειναι καθολική και άπτεται όλων των θεμάτων που απασχολούν μια κοινωνία. Αυτο σημαίνει οτι ακόμη και για να μην αποφασίζει η κοινωνία για ορισμένα θέματα και να μεταθέτει την αρμοδιότητα για αυτα σε άλλους πέρα απο τον εαυτο της, πρεπει να το επιλέξει η ίδια. Πρεπει να ειναι δικη της απόφαση και μάλιστα οπότε κρίνει απαραίτητο πρεπει να μπορει να ανακτά την λήψη αποφάσεων για αρμοδιότητες που προσωρινά παραχώρησε. Ο κυρίαρχος λοιπόν, όταν ειναι πράγματι τέτοιος, προσδιορίζει ποια ειναι αυτα τα θέματα απο τα οποία αποσύρει προσωρινά την άμεση λήψη των αποφάσεων απο τον εαυτο του και την μεταθέτει σε αλλα όργανα, διατηρώντας ομως παντα την ευχέρεια να ανακαλέσει και να πάρει ξανα στα χέρια του τις αποφάσεις για αυτα.

Άρα λοιπόν, για να καθορίζει η κοινωνία την τελικη έκβαση των υποθέσεων της πρεπει να κατέχει την κυριαρχία στην πολιτεία της. Πρεπει δηλαδη να κατέχει την κυρίαρχη εξουσία στην οποία ολα τα αλλα όργανα της πολιτείας υποτάσσονται. Κατέχοντας την κυρίαρχη εξουσία, η κοινωνια μπορει να δημιουργήσει τους θεσμούς και τα μέτρα με τα οποία θα εκδηλώνει την κυριαρχία της. Τους θεσμούς και τα μέτρα δηλαδη με τα οποία η κυριαρχία της θα μετατρέπεται απο διακηρυξη ενος συνταγματικου κειμένου σε υπαρκτή πραγματικότητα.

Αν τώρα μπορούσαμε να φανταστούμε ενα τέτοιο μετρο ή θεσμο ποιος θα ήταν αυτός; Με ποιον θεσμο θα μπορούσε η κοινωνία να εκδηλώνει την κυριαρχία της, ώστε να καθορίζει η ίδια τις αποφάσεις που λαμβάνονται για τα θέματα που την αφορούν; Μήπως με έναν θεσμό ο οποιος πολυ απλα θα όριζε την διαδικασια με την οποια ολες οι τελικες αποφασεις θα ειναι δυνατον να λαμβάνονται απο την ιδια την κοινωνία; Μηπως με εναν θεσμο που θα κατοχυρωνε θεσμικα οτι καμμια απόφαση απο κανενα πολιτειακο οργανο δεν μπορει να ισχύσει αν προηγουμένως δεν επικυρωθεί η απόφαση αυτη απο το σώμα των πολιτών;

Έναν τέτοιο θεσμό, που θα πετυχαίνει και τα δυο, θα τον αποκαλουσαμε θεσμό της Υποχρεωτικής Λαϊκής Επικύρωσης όλων των εισηγησεων-προτασεων των νομοθετικων, κυβερνητικων και δικαστικων οργανων που αφορουν τις δημόσιες υποθεσεις. Σύμφωνα με τον θεσμο αυτόν, το κοινωνικο σώμα θα ειναι απολυτα υπεύθυνο για την τελικη έγκριση όλων των πολιτικων αποφάσεων, εκτός κι αν άλλως καθορίζεται (αν δηλαδη το σώμα επιλέξει να παραχωρήσει την δυνατότητα τελικών αποφάσεων για ορισμενα ζητηματα σε αλλα όργανα).

Τι έχει συμβει με την Δημοκρατια στην Ελλαδα;

Τοποθέτηση στον διαδικτυακό διάλογο για το πολίτευμα της Ελλάδας εδω  

Η Δημοκρατία στην σύγχρονη Ελλάδα, πολυ απλα, δεν συνέβη ποτε. Ειναι ίσως συνταρακτικο για κάποιους, αλλα ειναι η αληθεια. Απο ιδρυσεως του νεοελληνικού κράτους το πολίτευμα της χώρας κυμαίνεται αποκλειστικα μεταξυ τυραννικων και ολιγαρχικων μορφών πολιτειακής συγκρότησης, εχοντας ωστοσο να επιδειξει ορισμένες μικρες χρονικά αναλαμπες όπου η πολιτικη διοίκηση ασκήθηκε προς όφελος του έθνους και της ελληνικης κοινωνίας. 

Εμείς ωστόσο σημερα, δεν θελουμε η ασκηση εξουσιας για το καλο του έθνους και της κοινωνίας, να αποτελει την εξαίρεση αλλα τον κανόνα. Για να συμβει αυτο, θα πρεπει να αλλάξουμε πολίτευμα, όχι μονο γιατί τα πολιτευματα που εφαρμοσαμε μεχρι σημερα δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλα κυρίως γιατί η αποφαση για το τι ειναι καλο και συμφερον σε μια κοινωνία ανήκει στους ανθρώπους της κι όχι σε πεφωτισμενους ηγέτες και πολιτικές καστες. Αυτοι μονο εχουν το φυσικό δικαίωμα να αποφασίζουν τι τους συμφερει και τι όχι, κι αυτο όχι επειδη δεν κάνουν ποτε λάθος(1) αλλα διότι το αποτέλεσμα της απόφασης, οι συνέπειες και οι επιπτώσεις της, καθορίζουν τις ζωές τους ως άτομα και ως έθνος. 

Διαχρονικά λοιπόν, το μοναδικό πολίτευμα που αναγνώρισε και λειτούργησε αξιωματικα με βάση αυτην την απλή όσο και βαθιά ανθρωποκεντρική αναγκη, ήταν η Δημοκρατια των αρχαίων Αθηναίων. Σε αυτο το πολίτευμα, για πρώτη φορα στην (γνωστη) ιστορία ο δημος (λαός), ως συλλογικό πολιτικο σώμα, κατέστη ο κυρίαρχος της πολιτείας που όριζε τους θεσμούς και τις πολιτικές διαδικασίες μεσω των οποιων λαμβανονταν ολες οι αποφασεις που θα έκριναν αποφασιστικά και τελεσίδικα τις τύχες του. Κι αυτο ειναι τελικα η Δημοκρατια. Το πολίτευμα όπου οι πολίτες ως κυρίαρχο σώμα διαμορφώνουν τους πολιτειακούς θεσμούς και τις πολιτικές διαδικασίες που τους επιτρέπουν να αποφασιζουν αμεσα για τα θεματα που τους αφορουν και να καθίστανται ετσι οι ίδιοι κυρίαρχοι της μοίρας τους. Αυτο επ' ουδενι δεν σημαίνει οτι υπαρχει ενα δημοκρατικο μοντελο που οφειλουμε να ακολουθουμε ευλαβικα. Καθε αλλο μάλιστα. Η Δημοκρατια ειναι το κατ' εξοχήν δυναμικο και διαδραστικό πολίτευμα, όπου οι θεσμοι και οι διαδικασίες λήψης των αποφάσεων, διαμορφώνονται συνεχώς απο τους πολίτες ανάλογα με την ποιότητα και τα ειδικά χαρακτηριστικα της εκάστοτε κοινωνίας, τις κοινωνικες συνθήκες, τις ιστορικες συγκυρίες κτλ. 

Οι αρχαίοι Αθηναίοι βέβαια δεν κατέστησαν κυρίαρχοι της πολιτείας τους εν μια νυκτι. Απαιτήθηκαν πολλα έτη αγώνων και διεκδικήσεων απο τον αθηναϊκό δήμο, με πολλα σκαμπανεβάσματα και πισωγυρισματα μεχρι να φτάσουμε στην εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Ο Αριστοτελης περιγράφει στο "Αθηναίων Πολιτεία" 11 μεταβολές του αθηναϊκού πολιτεύματος μέχρις ότου η Δημοκρατια να πάρει την μορφή που ανέδειξε έναν απο τους σπουδαιότερους ανθρώπινους πολιτισμούς παγκοσμίως. 

Αυτο φυσικά δεν σημαίνει οτι κι εμείς σημερα για να αποκτήσουμε Δημοκρατια πρεπει να υποβληθουμε στην ίδια μακρόχρονη διαδικασια. Μην ξεχνάμε οτι τότε ήταν η πρώτη φορα που εμφανίστηκε ο δημος τόσο δυναμικά στο προσκήνιο και η πρώτη φορα που εγκαθιδρυθηκε ενα τέτοιο πολίτευμα. Μπορούμε ομως να διδαχθουμε απο την εμπειρια των αρχαίων μας προγόνων και να αξιοποιήσουμε την δικη τους γνώση προκειμένου να "συμβει" η Δημοκρατια ξανα στον τόπο που την γέννησε πιο γρήγορα και σύμφωνα με τις δικές μας σύγχρονες αναγκες. 

Εν κατακλειδι: Αφού το κάναμε μια φορα, μπορούμε να το ξανακάνουμε.

Αναστάσιος Π. Συριανος

(1) Υπαρχει η αποψη οτι το αν κάνουν λάθος οι πολίτες ή όχι, κατα την λήψη αποφάσεων, ειναι εν πολλοις συνάρτηση της διαδικασίας που ακολουθείται και κατα πόσο η γνώμη τους χειραγωγείται η αφήνεται να εκδηλωθεί ελεύθερα. 

ΥΓ: Συμφωνώ με τις αποψεις των φιλων που προηγηθηκαν και θα επανέλθω σε οσα εχουν ηδη γραφτει σε επομενες αναρτησεις.

Ποτε η θέσπιση Συντάγματος πρέπει να θεωρείται νόμιμη και έγκυρη;

Ίσως το πιο "ενοχλητικό" και συνάμα "δύσκολο" ζήτημα που εγείρω στο βιβλίο μου "Το Συμβόλαιο της Υποταγής" είναι η θέση μου για την μη εγκυρότητα του ισχύοντος Συντάγματος της Ελλάδος. Την άποψή μου αυτήν την στηρίζω σε δύο βασικά επιχειρήματα, τα οποία επιγραμματικά συνοψίζω εδώ:

1) Εφόσον το Σύνταγμα αποτελεί τον ανώτατο νόμο του κράτους με το οποίο ο λαός εκφράζει την κυρίαρχη βούλησή του, θα έπρεπε ο ίδιος ο λαός να είναι αυτός που θεσπίζει το Σύνταγμα που επιθυμεί, με το να διαμορφώνει και να εγκρίνει τους όρους που περιέχονται σε αυτό.

2) Εφόσον το Σύνταγμα το θεσπίζει ο λαός για να εκφράσει την κυρίαρχη βούληση του, σε μία δεδομένη στιγμή και κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες, τότε θα πρέπει ο ίδιος λαός να μπορεί να αλλάζει το Σύνταγμα που ο ίδιος θέσπισε, όταν αλλάζουν αυτές οι συνθήκες. Επιπλέον, εφόσον τα μέλη ενός λαού συνεχώς πεθαίνουν κι αντικαθίστανται από νέα, το Σύνταγμα θα πρέπει να αλλάζει όταν αλλάζει κι ο λαός που το θέσπισε, όταν δηλαδή φεύγουν από την ζωή οι παλαιότερες γενιές και ενηλικιώνονται οι νεότερες.

Το ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας, αν και αφορά τον λαό δεν το έχει θεσπίσει ο ίδιος. Βρισκόμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε και να συμμορφωνόμαστε σε ένα συνταγματικό συμβόλαιο το οποίο δεν το επιλέξαμε εμείς, αλλά επιλέχτηκε για εμάς ώστε να μας υποτάξει ως συλλογικότητα πια στους πραγματικούς εξουσιαστές αυτής της χώρας. Επίσης αν και οι κοινωνικές συνθήκες συνεχώς αλλάζουν και οι γενιές αντικαθίστανται, οι αναθεωρήσεις του Συντάγματος ποτέ δεν έγιναν για να αντικατοπτρίζουν τα νέα αυτά κοινωνικά δεδομένα, αλλά για να ικανοποιούν την ανάγκη των εξουσιαστών για περισσότερο και βαθύτερο έλεγχο της κοινωνίας και της χώρας.

Έτσι λοιπόν, το Σύνταγμα του 1975 το οποίο ισχύει σήμερα δεν το διαμόρφωσε αλλά ούτε και το ενέκρινε ο λαός. Εχει θεσπιστεί κατά παράβασην της κυρίαρχης βούλησης του λαού και συνεπώς δεν μπορεί να είναι νόμιμο. Και παρότι τα πράγματα είναι σήμερα πολύ διαφορετικά από τότε και οι γενιές ανανεώνονται συνεχώς, οι συνταγματικές αναθεωρήσεις ποτέ δεν έγιναν για να εκφράσουν τις αλλαγές των κοινωνικών συνθηκών και την εναλλαγή των γενεών.

Με αυτά υπόψιν, γίνεται κατανοητό ότι το Σύνταγμα της Ελλάδας, παραβιάζει απόλυτα και τις δύο αρχές που πρέπει να ισχύουν κατά την θέσπιση και τροποποίηση του Συντάγματος μίας κοινωνίας. Η παραβίαση αυτών των αρχών είναι που καθιστά μη έγκυρο το Σύνταγμα που έχουν θεσπίσει οι πολιτικοί και τα κόμματα κατά παραγγελία των αφεντικών τους και καθιστά αναγκαία την άμεση αποκήρυξή του.

Οι "ξεχασμένες" αυτές αρχές, μπορεί σήμερα να μην αποτελούν μέρος του συνταγματικού μας "πολιτισμού", ωστόσο εξέφραζαν κάποτε το πνεύμα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού από το οποίο ξεπήδησε η Γαλλική Επανάσταση. Τρανότερη απόδειξη αποτελεί το ίδιο το κείμενο της Γαλλικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου (1793) οπου συμφωνα με το Άρθρο 28:

"Ο λαός έχει πάντα το δικαίωμα να αναθεωρεί, να μεταρρυθμίζει και να τροποποιεί το Σύνταγμα του. Μία γενιά δεν μπορεί να υποτάσσει στους νόμους της τις μελλοντικές γενιές."

Η σύγχρονη συνταγματική τάξη που επικρατεί στα ευρωπαϊκά κράτη, μας επιβάλλει την λήθη και μας εμποδίζει να θυμηθούμε την α-λήθεια, ότι κανένα Σύνταγμα δεν μπορεί να ισχύσει αν δεν το έχει διαμορφώσει η ίδια η κοινωνία την οποία αφορά κι ότι καμία συνταγματική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει από κανέναν πέρα από την ίδια την κοινωνία.

Η αλήθεια ωστόσο και η διάδοσή της είναι στο χέρι μας.

Αναστάσιος Π. Συριανός
Συγγραφέας του βιβλίου "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε" (http://syntagmabook.papakishop.gr) 

ΥΓ: Διαβάστε εδώ μετεφρασμένη στα ελληνικά, την Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου (1793)

Βίντεο Ντοκυμανταιρ για το Σύνταγμα με κεντρική συμμετοχή του συγγραφέα Αναστάσιου Π. Συριανού

Trailer συνέντευξης στο anti-ntp.net