Πρόσκληση στην κοινή παρουσίαση των βιβλίων Καλεντεριδη και Συριανού.

Εκδήλωση για το Συνταγμα και την Συντακτικη Εθνοσυνελευση στην Κατερίνη.

Ποιος (πρεπει να) ειναι ο στόχος του πολιτικου αγωνα των Ελλήνων σημερα;;;

Σημερα, την μεν Δημοκρατια την ταυτισανε με το ολιγαρχικο εξουσιαστικο σύστημα που γνωρίζουμε ως Κοινοβουλευτισμο και την δε ελευθερία την ταυτισανε με τα συνταγματικα δικαιώματα και ελευθερίες. Τι σημαινει ομως ελευθερια και ποτε ενας λαος ειναι ελευθερος; Οπως εξηγω στο πρώτο Κεφαλαιο του βιβλίου μου, ενας λαος ειναι ελεύθερος όταν λαμβάνει τις αποφάσεις με τις οποιες καθοριζει την μοιρα του, συμφωνα με την βουληση του. Για να ειναι ενας λαος ελεύθερος ομως πρεπει ο λαός αυτός να ειναι κυρίαρχος στην πολιτεία του και κυρίαρχος ειναι όταν υπάρχει δημοκρατικο πολίτευμα. Άρα απο την στιγμη που δεν υπάρχει πραγματικη κυριαρχία του λαου στην πολιτεία του, αυτος ο λαος δεν εχει ούτε Δημοκρατια ούτε ελευθερία.

Ως αποτέλεσμα αυτης της διαστρέβλωσης των εννοιών Δημοκρατία και ελευθερία, μοιραια διαστρεβλωθηκε και η έννοια του ορθού πολιτικου αγωνος για την αποκατάσταση τους. Βλέπουμε δηλαδη οτι οι αγώνες των πολιτικα ενεργών κοινωνικών στρωμάτων, για να υπερασπιστουν αυτο που νομίζουν οτι ειναι Δημοκρατια και ελευθερία, εκφραζονται μεσα απο πορείες, συλλαλητήρια, απεργίες και διαδηλώσεις κι εχουν ως στόχο την διεκδίκηση και την διασφάλιση των συνταγματικων δικαιωμάτων που αισθάνονται οτι περιορίζονται ή καταπιέζονται. 

Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτο; Αγωνιζόμαστε, με τα εργαλεία που το ίδιο το σύστημα μας έδωσε επειδη θεώρησε οτι αυτο ειναι ασφαλές για την επιβίωση του, για στόχους που ακόμα κι αν τους πετύχουμε ποτε δεν θα μας καταστήσουν ελεύθερους να καθορίζουμε την μοίρα μας σύμφωνα με την βούληση μας.

Σε αυτο το κείμενο θα εξετάσουμε ποιος πρεπει να ειναι ο σκοπός που διέπει τον πολιτικο αγωνα ενος υποδουλωμενου λαου οπως ειναι ο ελληνικός λαός μεχρι σημερα. Αρχικα θα πρεπει να προσεξουμε πως οταν αγωνιζόμαστε ενάντια σε κάθε μεμονωμένο νομοσχέδιο ή κυβερνητική πολιτικη που μπορει να στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα μας, οπως οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι απολύσεις εργαζομένων, η υποβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών κτλ. τοτε δεν διαφέρουμε σε τιποτα απολύτως απο έναν σκλάβωμενο λαο που απλα ζητάει καλύτερη μεταχείριση απο τον αφέντη εξουσιαστη του. Ο σκλαβωμενος ομως που ζητάει καλύτερη μεταχείριση, ακόμα κι αν προσωρινα πετύχει καποιες καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, ποτε δεν θα πάψει να ειναι σκλαβωμενος όσο αποδέχεται την κατάσταση της γενικής του υποδούλωσης. Ποτε δεν θα πάψει να υπόκειται στην βούληση κάποιου αλλου και να ζει για να εξασφαλίζει τα συμφέροντα αυτου του αλλου.

Κάπως ετσι ειναι και με τους σκλαβωμενος λαούς. Κάπως ετσι ειναι και με τον ελληνικο λαο αυτην την στιγμή. Αγωνιζόμαστε για δικαιωματα και ελευθεριες ωστε να τυγχανουμε καλύτερης μεταχείρισης απο αυτούς που μας εξουσιάζουν κι όχι για να γίνουμε ελεύθεροι να εξουσιαζουμε εμείς οι ίδιοι την μοίρα μας και την ζωή μας. Αγωνιζόμαστε δηλαδη ενάντια σε πολιτικές και μέτρα χωρις να εχουμε την θεσμική εξουσία να αποφασίζουμε για αυτα, ενω θα μπορούσαμε να αγωνιστούμε για να ανακτησουμε την θεσμική εξουσία να αποφασίζουμε για τα παντα.

Αρχιζετε να βλεπετε λοιπον ποιος ειναι ο αγωνας που εχουμε μπροστα μας; Δεν ειναι ο αγώνας ενάντια και κόντρα σε ολα οσα εντελώς δικτατορικα μας επιβάλλουν καθημερινά, διότι αυτός ο αγώνας διεξάγεται με τους δικούς τους όρους στο δικο τους γήπεδο. Τα μέτωπα που ανοίγουν είς βάρος της κοινωνίας ειναι αμέτρητα και συνεχως αυξανονται, ενω η διάσπαση της κοινωνικής  δυναμικής που απαιτείται για να αντιμετωπισθούν ολες οι επιθέσεις εγγυάται την αποτυχία μας. Τι αγώνας χρειάζεται λοιπόν αν όχι αγώνας ενάντια σε κάθε τι που παραβιάζει τα συμφέροντα της κοινωνίας;

Ο αγώνας που εμείς ως ελληνικη κοινωνία εχουμε εθνικο χρέος να διεξαγουμε σημερα, ειναι αγώνας ΥΠΈΡ της ΚΥΡΙΑΡΧΊΑΣ μας στο Κράτος μας, ώστε να πάρουμε στα χέρια μας την κυρίαρχη και ανώτερη θεσμικα εξουσία που θα μας επιτρέψει να θέσουμε τις βάσεις για να λειτουργήσει επιτελους η ελληνικη πολιτεία σύμφωνα με το γενικό συμφέρον. Αυτος ειναι κι ο αγωνας που μπορει να μας ενωσει κι αυτος ειναι ο αγωνας που όταν κερδηθεί θα τα αλλάξει ολα προς το καλύτερο. Διότι όταν με τον αγωνα αυτόν ανακτησουμε την θεσμικη εξουσία να καθορίζουμε οι ίδιοι την μοίρα της κοινωνίας μας και της χώρας μας, θα μπορουμε να ρυθμιζουμε ειρηνικά και πολιτισμένα ολα τα ζητήματα με γνώμονα το γενικό συμφέρον.

Στην Ελλάδα δεν εχουμε πολιτικο σύστημα, εχουμε εξουσιαστικο σύστημα!!

Πολιτικο Σύστημα vs. Εξουσιαστικο Σύστημα

Αναρωτηθηκατε ποτε ποια ειναι η διάφορα μεταξυ πολιτικου και εξ ουσιαστικού συστήματος και ποιο σύστημα απο τα δυο εχουμε στην Ελλάδα;

Πολιτικο Σύστημα

Ο στόχος κάθε πολιτικου συστήματος ειναι να παρέχει στην κοινωνια τα καταλληλα θεσμικα εργαλεία που θα της επιτρέπουν να κυβερνάει η ίδια τον εαυτο της και θα αποτρέπουν την υποταγη της σε συμφέροντα τρίτων. Οταν αυτο συμβαινει εκπληρωνονται οι βασικες προυποθεσεις που απαιτουνται για να ειναι μια κοινωνία πολιτικα ελεύθερη.

Εξουσιαστικο Σύστημα 

Ο στόχος κάθε εξουσιαστικού συστήματος ειναι να επιβάλλει τα κατάλληλα θεσμικά εργαλεία που θα αποτρέπουν στην κοινωνία να κυβερνάει η ίδια τον εαυτο της και θα επιτρέπουν την υποταγη της σε συμφέροντα τρίτων. Όταν αυτο συμβαίνει εκπληρώνονται οι βασικες προϋποθέσεις που απαιτούνται για να ειναι μια κοινωνία πολιτικα υποδουλη. 

Με δυο λόγια, το πολιτικο σύστημα επιτρέπει στην κοινωνία να ειναι πολιτικα ελευθερη και αποτρέπει την υποταγη της. Το εξουσιαστικο σύστημα απο την άλλη, αποτρέπει την κοινωνία απο το να ειναι πολιτικα ελευθερη και επιτρέπει την υποταγη της. 

Στην Ελλάδα λοιπον δεν υπάρχει πολιτικο σύστημα, υπάρχει εξουσιαστικο σύστημα. Το πολιτικο σύστημα ειναι ταγμενο να εξυπηρετει τα συμφέροντα των πολιτών και το εξουσιαστικο σύστημα ταγμενο τα συμφέροντα των εξουσιαστων. Κι ετσι εξηγούνται ολα! Οταν το καταλάβουμε αυτο θα ειμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε για να ανατρεψουμε το εξουσιαστικο συστημα και να εγκαθιδρυσουμε αληθινο πολιτικο σύστημα. 

Αναστάσιος Π. Συριανος

Η πλάνη των συνταγματικων δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Μια απο τις μεγαλύτερες πλάνες που ειναι επιτακτική αναγκη να φέρουμε στο φως της αλήθειας, ειναι η εντύπωση οτι ειμαστε ελεύθεροι επειδη νομίζουμε οτι εχουμε ορισμένα συνταγματικα δικαιώματα. Πράγματι επικρατεί σημερα η πεποίθηση οτι ειμαστε ελευθεροι επειδη το Σύνταγμα αναγνωρίζει κάποια δικαιώματα και ελευθερίες, οπως την ατομική ελευθερία, την ελευθερία του λόγου, το δικαίωμα στην ζωή, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία κτλ. Ωστόσο, οπως θα αντιληφθείτε παρακάτω, όχι μονο τα δικαιώματα αυτα δεν μας χαρίζουν την "ελευθερία" μας, αλλα δεν βρισκονται καν στον ελεγχο μας, ωστε να μπορουμε να τα απολαμβανουμε.

Νομιζουμε για παραδειγμα οτι εχουμε το δικαιωμα στην ελευθερια του λογου. Το εχουμε ομως πραγματι; Ας δούμε κάποια χαρακτηριστικα παραδείγματα. Ανημερα της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου προσηχθησαν στο αστυνομικό τμήμα της Ρόδου 3 συμπολίτες μας επειδη κρατούσαν ελληνικές σημαίες και τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο. Λιγες ημέρες αργότερα, στις 6 Νοεμβρίου συνελήφθη ο Προεδρος του Εργατικού Κέντρου Λασιθίου, Μ. Πεπονης επειδη τοποθέτησε πανο σε συγκεντρωση διαμαρτυριας στην κεντρική Πλατεια του Αγίου Νικολαου. Λίγους μήνες νωρίτερα και συγκεκριμένα ανήμερα της 21ης Απριλίου, ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κολλατος συνελήφθη στην οικία του επειδη ειχε αναρτήσει δυο πανο στο μπαλκόνι του σπιτιού του.

Τι δείχνουν αυτές οι συλλήψεις; Μηπως η ελευθερία του λόγου στην Ελλάδα...δεν ειναι και τόσο ελευθερη; Μπορει άραγε να υπάρξει ποτε αυθεντική ελευθερία του λόγου, όταν το ίδιο Συνταγμα επιτρέπει στην εκάστοτε κυβέρνηση να ορίζει τα όρια της ελευθερίας του λόγου οπως την βολεύει καλύτερα και να κατασκευάζει τους αντίστοιχους νομους που χρειάζεται για να προσδώσει νομιμοφανεια στην καταπίεση της ελεύθερης έκφρασης; Διαβάστε τι προβλέπει το νεο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο για να διαπιστώσετε πόσο ύπουλα σχεδιάζουν την φίμωση μας.

Εχουμε λοιπόν ενα Συνταγμα που απο την μια αναγνωρίζει δικαιώματα και ελευθερίες κι απο την άλλη παραχωρεί την απολυτη εξουσία για την διαχείριση αυτών των δικαιωμάτων και ελευθεριών στα πολιτειακα όργανα. Το αποτέλεσμα ειναι τα δικαιώματα αυτα να μετατρέπονται ολοένα και συχνότερα σε εργαλεία ελέγχου και καταπίεσης της κοινωνίας στα χέρια των κυβερνήσεων.

Επιπλέον βλέπουμε πόσο έντεχνα κάτι που ανηκει εμφυτα στον λαο, το Συνταγμα το υποκλεπτει υπουλα και το χαριζει στους κυβερνώντες, οι οποίοι ετσι μετατρέπονται με τις ευλογίες του Συντάγματος σε εξουσιαστές του λαου. Αυτο ακριβώς κάνει το Συνταγμα και για αυτο δεν επετραπη ποτε στην κοινωνια να συμμετέχει στην διαμόρφωση κανενός Συντάγματος στην χωρα μας.  

Όσα λοιπον δικαιώματα και ελευθερίες και να αραδιαζει ενα συνταγματικο κείμενο, αυτα θα τελούν πάντοτε υπό καθεστώς δυνητικης κατάργησης, όσο η πολιτικη δύναμη για την εφαρμογη και την απονομή αυτών των δικαιωμάτων και ελευθεριών βρισκεται σε μια αρχη ή εξουσία έξω και μακρια απο τον λαο για τον οποίο υποτίθεται οτι προορίζονται. 

Οπως γράφω και στο βιβλίο μου "Το Συμβολαιο της Υποταγης" (σελ. 52), "τα ατομικα δικαιώματα αποκτούν αξία όταν τα διαχειρίζονται εκείνοι για τους οποίους προορίζονται. Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, αποκτά αξία όταν ο λαός μπορει να διαχειρίζεται ο ιδιος το εύρος και το βάθος της ελευθερίας κι όχι η κυβέρνηση που έχει κάθε συμφέρον να το περιορίσει. Το ίδιο ισχύει με ολα τα ατομικά δικαιώματα κι ολες τις επιμέρους ελευθερίες. Για να αποκτήσουν αληθινη αξία πρεπει να αποφασίζει ο λαός για αυτα κι όχι η κυβέρνηση. Για να αποφασίζει ο λαός για τα επιμέρους δικαιώματα του πρεπει να διατηρεί την έμφυτη κυριαρχία του που του δίνει την ελευθερία να κυβερνάει ο ιδιος τον εαυτο του σύμφωνα με την βούληση του. Άρα καταλήγουμε πάλι στο οτι το σημαντικότερο απο ολα τα δικαιώματα του ανθρώπου εναι το δικαίωμα στην αυτοκυβέρνηση και η σπουδαιότερη απο ολες τις ατομικές ελευθερίες ειναι η ελευθερία να αποφασίζει εκείνος για όσα τον αφορούν".

Με αλλα λόγια ο άνθρωπος, όταν ειναι αληθινα ελεύθερος, δεν χρειάζεται καμμια εξουσία να του προστατεύσει τα έμφυτα δικαιώματα του. Διότι για να υπάρχει η αναγκη να προστατευτούν κάποια δικαιώματα, σημαίνει οτι υπάρχει κάποια ανώτερη εξουσία που του τα παραβιάζει και χρειάζεται να τεθει υπό συγκεκριμένους περιορισμούς. Άρα εμμέσως αναγνωρίζουμε οτι η κοινωνία δεν ειναι ελεύθερη αφού υπόκειται σε εξουσία ανώτερη απο τον εαυτο της κι αφού δεν ειναι ελεύθερη δεν μπορει παρα να ειναι υποταγμενη σε αυτούς που κατέχουν αυτην την εξουσία. Συνεπώς η ελευθερία μας δεν κατοχυρώνεται με δικαιώματα που λειτουργούν ως έκτακτα προνόμια σε μια κατάσταση γενικής υποδούλωσης στους φορείς της πολιτικής εξουσίας. Ο μόνος τρόπος που υπάρχει για να κατοχυρωθεί η ελευθερία μας ειναι οι ίδιοι οι άνθρωποι να γίνουν οι κυρίαρχοι της πολιτικής εξουσίας, ώστε οι φορείς αυτης της εξουσίας και να προέρχονται απο την κοινωνία και να ελέγχονται και να τιμωρούνται απο αυτην.

Αναστάσιος Π. Συριανος

Λιγότεροι Βουλευτές ίσον βαθύτερη ολιγαρχία!!

Εδω συζητάνε πρόταση για μείωση του αριθμού των Βουλευτών απο 300 σε 200. Να θυμίσω οτι την ίδια πρόταση υποστηριζουν κατα καιρους αρκετα μελη της ΝΔ, ενω την περασμένη άνοιξη κατετεθη προταση νομου για την μείωση των Βουλευτών σε 200 απο τον Βουλευτη της Νεας Δημοκρατιας, Παυλο Σιουφα (δείτε εδω).

Ακολουθει η απάντηση μου (υπάρχει όριο 500 χαρακτήρων στην καταχώρηση πρότασης) :

Λιγότεροι Βουλευτές ίσον περισσότερος έλεγχος του Κοινοβουλίου 

Η μείωση του αριθμού των Βουλευτών δεν θα προσφερει κανενα απολυτως ουσιαστικο οφελος στην αγωνα για απελευθερωση της ελληνικης κοινωνιας απο το κομματικο συστημα που την καταδυναστευει. Αντιθετως, ενα τετοιο μετρο αν εφαρμοστει, θα καταστήσει το πολίτευμα ακόμα πιο ολιγαρχικο απο οτι ειναι ήδη, αφού οι νομοι-διαταγές που εκδίδει το κοινοβούλιο θα χρειάζονται πλεον την ψήφο 101 βουλευτών για να υπερψηφιστουν, αντι για 151 που ισχύει σημερα. Προσοχη λοιπόν σε τέτοιου είδους προτάσεις.

Αναστάσιος Π. Συριανος

Εδω γίνεται ο διάλογος:
http://www.joinourspace.eu/Default.aspx?TabId=62&forumid=52&postId=4717&scope=posts&language=el-GR#4717

Πραγματωνοντας την Λαϊκή Κυριαρχία: Ο θεσμός της Υποχρεωτικής Λαϊκής Επικύρωσης

Δεκαδες τα μέτωπα που συνεχως ανοιγει το πολιτικο συστημα εναντιον της ελληνικης κοινωνιας. Τα περισσότερα απο αυτα τα χάνουμε αμαχητί γιατι δεν καταλάβαμε ποτε την σπουδαιότητα τους. Σε πολλά απο αυτα αντιστεκόμαστε, αναβάλλοντας την αρνητική έκβαση και μεταθετοντας την για λιγο πιο μετά. Κάποια αλλα πάλι, φαινεται να εξελίσσονται προσωρινα θετικά για την κοινωνία. Οπως για παράδειγμα, η απόφαση του ΣτΕ να μην επιτρέψει την ιδιωτικοποίηση του νερού αναγνωριζοντας το αυτονοητο, οτι ειναι δηλαδη δημόσιο αγαθο κι όχι εμπορευσιμο προϊόν. Το θέμα ομως εδω ειναι άλλο, με ολα αυτα που συμβαίνουν καθημερινά στην χωρα μας. 

Εχεις σκεφτει ποτε οτι ολα αυτα τα μέτωπα, φανερά και μη, σημαντικά και λιγότερο σημαντικά, θα μπορούσαμε να τα ελέγχουμε εμείς ως κοινωνία, ώστε η τελικη τους έκβαση να ειναι αυτη που επιθυμούμε σε κάθε περίπτωση; Έχεις φανταστεί ποτε οτι με ενα και μονο μετρο θα μπορούσαμε να εχουμε τον απόλυτο έλεγχο; Αναρωτήθηκες ποιο θα μπορούσε να ειναι αυτο το μετρο; Δεν ειναι το δημοψήφισμα υστερα απο συλλογη Χ αριθμου υπογραφών. Δεν ειναι η πρόταση νομου υστερα απο συλλογή Ψ αριθμου υπογραφών. Δεν ειναι ο φόβος της τιμωρίας που αισθάνεται ο αντιπρόσωπος αν δεν αποφασίσει αυτο που η κοινωνία επιθυμει. Δεν ειναι τιποτα απο τα παραπάνω.

Ειναι, με μια κουβεντα, η θεσμοθετηση σε σταθερή και μόνιμη βάση της κυριαρχίας της κοινωνίας στην πολιτεία της. Αξιζει εδω να σταθουμε για λιγο και να τονισουμε οτι η κυριαρχία ειναι ασυμβατη με την "στιγμιαία Δημοκρατία" της συλλογης υπογραφων και του δημοψηφίσματος για εκεινα μονο τα θεματα που ενδιαφέρουν μια μερίδα της κοινωνίας. Η κυριαρχία δεν περιορίζεται. Ειναι καθολική και άπτεται όλων των θεμάτων που απασχολούν μια κοινωνία. Αυτο σημαίνει οτι ακόμη και για να μην αποφασίζει η κοινωνία για ορισμένα θέματα και να μεταθέτει την αρμοδιότητα για αυτα σε άλλους πέρα απο τον εαυτο της, πρεπει να το επιλέξει η ίδια. Πρεπει να ειναι δικη της απόφαση και μάλιστα οπότε κρίνει απαραίτητο πρεπει να μπορει να ανακτά την λήψη αποφάσεων για αρμοδιότητες που προσωρινά παραχώρησε. Ο κυρίαρχος λοιπόν, όταν ειναι πράγματι τέτοιος, προσδιορίζει ποια ειναι αυτα τα θέματα απο τα οποία αποσύρει προσωρινά την άμεση λήψη των αποφάσεων απο τον εαυτο του και την μεταθέτει σε αλλα όργανα, διατηρώντας ομως παντα την ευχέρεια να ανακαλέσει και να πάρει ξανα στα χέρια του τις αποφάσεις για αυτα.

Άρα λοιπόν, για να καθορίζει η κοινωνία την τελικη έκβαση των υποθέσεων της πρεπει να κατέχει την κυριαρχία στην πολιτεία της. Πρεπει δηλαδη να κατέχει την κυρίαρχη εξουσία στην οποία ολα τα αλλα όργανα της πολιτείας υποτάσσονται. Κατέχοντας την κυρίαρχη εξουσία, η κοινωνια μπορει να δημιουργήσει τους θεσμούς και τα μέτρα με τα οποία θα εκδηλώνει την κυριαρχία της. Τους θεσμούς και τα μέτρα δηλαδη με τα οποία η κυριαρχία της θα μετατρέπεται απο διακηρυξη ενος συνταγματικου κειμένου σε υπαρκτή πραγματικότητα.

Αν τώρα μπορούσαμε να φανταστούμε ενα τέτοιο μετρο ή θεσμο ποιος θα ήταν αυτός; Με ποιον θεσμο θα μπορούσε η κοινωνία να εκδηλώνει την κυριαρχία της, ώστε να καθορίζει η ίδια τις αποφάσεις που λαμβάνονται για τα θέματα που την αφορούν; Μήπως με έναν θεσμό ο οποιος πολυ απλα θα όριζε την διαδικασια με την οποια ολες οι τελικες αποφασεις θα ειναι δυνατον να λαμβάνονται απο την ιδια την κοινωνία; Μηπως με εναν θεσμο που θα κατοχυρωνε θεσμικα οτι καμμια απόφαση απο κανενα πολιτειακο οργανο δεν μπορει να ισχύσει αν προηγουμένως δεν επικυρωθεί η απόφαση αυτη απο το σώμα των πολιτών;

Έναν τέτοιο θεσμό, που θα πετυχαίνει και τα δυο, θα τον αποκαλουσαμε θεσμό της Υποχρεωτικής Λαϊκής Επικύρωσης όλων των εισηγησεων-προτασεων των νομοθετικων, κυβερνητικων και δικαστικων οργανων που αφορουν τις δημόσιες υποθεσεις. Σύμφωνα με τον θεσμο αυτόν, το κοινωνικο σώμα θα ειναι απολυτα υπεύθυνο για την τελικη έγκριση όλων των πολιτικων αποφάσεων, εκτός κι αν άλλως καθορίζεται (αν δηλαδη το σώμα επιλέξει να παραχωρήσει την δυνατότητα τελικών αποφάσεων για ορισμενα ζητηματα σε αλλα όργανα).

Τι έχει συμβει με την Δημοκρατια στην Ελλαδα;

Τοποθέτηση στον διαδικτυακό διάλογο για το πολίτευμα της Ελλάδας εδω  

Η Δημοκρατία στην σύγχρονη Ελλάδα, πολυ απλα, δεν συνέβη ποτε. Ειναι ίσως συνταρακτικο για κάποιους, αλλα ειναι η αληθεια. Απο ιδρυσεως του νεοελληνικού κράτους το πολίτευμα της χώρας κυμαίνεται αποκλειστικα μεταξυ τυραννικων και ολιγαρχικων μορφών πολιτειακής συγκρότησης, εχοντας ωστοσο να επιδειξει ορισμένες μικρες χρονικά αναλαμπες όπου η πολιτικη διοίκηση ασκήθηκε προς όφελος του έθνους και της ελληνικης κοινωνίας. 

Εμείς ωστόσο σημερα, δεν θελουμε η ασκηση εξουσιας για το καλο του έθνους και της κοινωνίας, να αποτελει την εξαίρεση αλλα τον κανόνα. Για να συμβει αυτο, θα πρεπει να αλλάξουμε πολίτευμα, όχι μονο γιατί τα πολιτευματα που εφαρμοσαμε μεχρι σημερα δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλα κυρίως γιατί η αποφαση για το τι ειναι καλο και συμφερον σε μια κοινωνία ανήκει στους ανθρώπους της κι όχι σε πεφωτισμενους ηγέτες και πολιτικές καστες. Αυτοι μονο εχουν το φυσικό δικαίωμα να αποφασίζουν τι τους συμφερει και τι όχι, κι αυτο όχι επειδη δεν κάνουν ποτε λάθος(1) αλλα διότι το αποτέλεσμα της απόφασης, οι συνέπειες και οι επιπτώσεις της, καθορίζουν τις ζωές τους ως άτομα και ως έθνος. 

Διαχρονικά λοιπόν, το μοναδικό πολίτευμα που αναγνώρισε και λειτούργησε αξιωματικα με βάση αυτην την απλή όσο και βαθιά ανθρωποκεντρική αναγκη, ήταν η Δημοκρατια των αρχαίων Αθηναίων. Σε αυτο το πολίτευμα, για πρώτη φορα στην (γνωστη) ιστορία ο δημος (λαός), ως συλλογικό πολιτικο σώμα, κατέστη ο κυρίαρχος της πολιτείας που όριζε τους θεσμούς και τις πολιτικές διαδικασίες μεσω των οποιων λαμβανονταν ολες οι αποφασεις που θα έκριναν αποφασιστικά και τελεσίδικα τις τύχες του. Κι αυτο ειναι τελικα η Δημοκρατια. Το πολίτευμα όπου οι πολίτες ως κυρίαρχο σώμα διαμορφώνουν τους πολιτειακούς θεσμούς και τις πολιτικές διαδικασίες που τους επιτρέπουν να αποφασιζουν αμεσα για τα θεματα που τους αφορουν και να καθίστανται ετσι οι ίδιοι κυρίαρχοι της μοίρας τους. Αυτο επ' ουδενι δεν σημαίνει οτι υπαρχει ενα δημοκρατικο μοντελο που οφειλουμε να ακολουθουμε ευλαβικα. Καθε αλλο μάλιστα. Η Δημοκρατια ειναι το κατ' εξοχήν δυναμικο και διαδραστικό πολίτευμα, όπου οι θεσμοι και οι διαδικασίες λήψης των αποφάσεων, διαμορφώνονται συνεχώς απο τους πολίτες ανάλογα με την ποιότητα και τα ειδικά χαρακτηριστικα της εκάστοτε κοινωνίας, τις κοινωνικες συνθήκες, τις ιστορικες συγκυρίες κτλ. 

Οι αρχαίοι Αθηναίοι βέβαια δεν κατέστησαν κυρίαρχοι της πολιτείας τους εν μια νυκτι. Απαιτήθηκαν πολλα έτη αγώνων και διεκδικήσεων απο τον αθηναϊκό δήμο, με πολλα σκαμπανεβάσματα και πισωγυρισματα μεχρι να φτάσουμε στην εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας. Ο Αριστοτελης περιγράφει στο "Αθηναίων Πολιτεία" 11 μεταβολές του αθηναϊκού πολιτεύματος μέχρις ότου η Δημοκρατια να πάρει την μορφή που ανέδειξε έναν απο τους σπουδαιότερους ανθρώπινους πολιτισμούς παγκοσμίως. 

Αυτο φυσικά δεν σημαίνει οτι κι εμείς σημερα για να αποκτήσουμε Δημοκρατια πρεπει να υποβληθουμε στην ίδια μακρόχρονη διαδικασια. Μην ξεχνάμε οτι τότε ήταν η πρώτη φορα που εμφανίστηκε ο δημος τόσο δυναμικά στο προσκήνιο και η πρώτη φορα που εγκαθιδρυθηκε ενα τέτοιο πολίτευμα. Μπορούμε ομως να διδαχθουμε απο την εμπειρια των αρχαίων μας προγόνων και να αξιοποιήσουμε την δικη τους γνώση προκειμένου να "συμβει" η Δημοκρατια ξανα στον τόπο που την γέννησε πιο γρήγορα και σύμφωνα με τις δικές μας σύγχρονες αναγκες. 

Εν κατακλειδι: Αφού το κάναμε μια φορα, μπορούμε να το ξανακάνουμε.

Αναστάσιος Π. Συριανος

(1) Υπαρχει η αποψη οτι το αν κάνουν λάθος οι πολίτες ή όχι, κατα την λήψη αποφάσεων, ειναι εν πολλοις συνάρτηση της διαδικασίας που ακολουθείται και κατα πόσο η γνώμη τους χειραγωγείται η αφήνεται να εκδηλωθεί ελεύθερα. 

ΥΓ: Συμφωνώ με τις αποψεις των φιλων που προηγηθηκαν και θα επανέλθω σε οσα εχουν ηδη γραφτει σε επομενες αναρτησεις.

Συντακτικη εξουσία: η ανωτάτη μορφή εξουσίας στα χέρια των πολιτών

Η Συντακτικη εξουσία και τα χαρακτηριστικά της 

Σύμφωνα με τον καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου και νυν Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Αντώνη Μανιτακη, "η δύναμη που ειναι σε θέση να εγκαθιδρυει ή να μεταβάλλει πολιτεύματα" αποκαλείται "συντακτικη εξουσία". Τα κυρία χαρακτηριστικά της Συντακτικής εξουσίας ειναι οτι:

Προυπαρχει του Συντάγματος και του Κράτους.

Δημιουργεί νεα εκ του μηδενος συνταγματικη τάξη ή...

Καταργεί την παλιά αντικαθιστώντας την με νεα.

Διαμορφώνει πολίτευμα το οποίο η ίδια εγκαθιδρυει ή μεταβάλλει.

Ειναι η πρωταρχική δύναμη που θεμελιώνει και νομιμοποιεί την ισχυ του Συντάγματος. 

Η συντακτικη εξουσία ως πρωτογενής και αδέσμευτη εξουσία

Τα ανωτέρω χαρακτηριστικά καθιστούν την συντακτικη εξουσία, πρωτογενή και αδέσμευτη εξουσία, "διότι εκδηλώνεται και επιβάλλεται από μόνη της, αντλώντας τη δύναμή της από τον ίδιο της τον εαυτό. Παρουσιάζεται και ως αυτοδύναμη, ενώ παράλληλα είναι και παντοδύναμη και νομικά αδέσμευτη, αφού η άσκησή της δεν υπόκειται σε κανέναν νομικό περιορισμό ή όριο ούτε δεσμεύεται από προϋπάρχοντα κανόνα δικαίου· δεν εξαρτάται από διαδικασίες, εκτός από αυτές που η ίδια έχει θεσπίσει για τον εαυτό της, αυτο-δεσμευόμενη μόνο με κανονισμούς ή ψηφίσματα· δεν υπόκειται, τέλος, σε αρχές ή κανόνες προ-συνταγματικούς ή υπερ- συνταγματικούς". 

Ποτε εκδηλώνεται η Συντακτικη εξουσία 

Η Συντακτική εξουσία, ειναι εξουσία πρωτογενής και αδέσμευτη, η οποία "εκδηλώνεται είτε όταν συντάσσεται για πρώτη φορά Σύνταγμα με την ίδρυση νέου κράτους είτε όταν καταλύεται η προϊσχύουσα συνταγματική και πολιτική τάξη, έπειτα από επανάσταση ή πραξικόπημα, και θεσπίζεται νέο Σύνταγμα σε αντικατάσταση του παλιού. Η άσκηση πρωτογενούς συντακτικής εξουσίας προϋποθέτει ρήξη με την προϋπάρχουσα συνταγματική τάξη και συνεπάγεται πολιτειακή μεταβολή".

Ποιος ειναι ο φορέας της Συντακτικής εξουσίας

Είδαμε παραπάνω οτι το Συνταγμα ειναι έργο μιας Συντακτικής εξουσίας κι οτι η εξουσία αυτη "αποκαλείται πρωτογενής, διότι δεν προέρχεται απο καμία άλλη εξουσία ούτε υπόκειται στην θέληση άλλης εξουσίας". Για τον λόγο αυτο η δημιουργία Συντάγματος ειναι "έργο που μονο ο κυρίαρχος, δηλαδη μια υπέρτατη εξουσία, μπορει να επιτελέσει. Η Συντακτικη εξουσία αποτελεί, άρα, πανηγυρική εκδήλωση κυριαρχίας. Ειναι η ίδια η κυριαρχία ενώ συντάσσει πολίτευμα και θεσπίζει Συνταγμα. Το Συνταγμα ετσι εκλαμβάνεται ως "πράξη κυριαρχίας Συντακτικου χαρακτήρα". Δημιουργός της Συντακτικής αυτής πράξης ειναι ο κυρίαρχος λαός-έθνος υπό την ιδιότητα του φορέα της κυριαρχίας και της Συντακτικής εξουσίας". 

Εφόσον λοιπόν η Συντακτικη εξουσία αφορά την δημιουργία Συντάγματος και η άσκηση της ειναι έργο του κυρίαρχου, τότε ο λαός ως κυρίαρχος ειναι αυτός ο φορέας της Συντακτικής εξουσίας που δημιουργεί Συνταγμα. Ετσι, η δημιουργία Συντάγματος, ειναι υπόθεση του ίδιου του λαου, διότι ο λαός ειναι ο κυρίαρχος που κατέχει την πρωτογενή εξουσία με την οποία εγκαθιδρυονται και μεταβάλλονται Συνταγματα και πολιτεύματα. Μάλιστα ο λαός, ακόμα κι όταν ολοκληρώσει το έργο εγκαθίδρυσης νέου πολιτεύματος, "αυτην την ανεπανάληπτη εξουσία του δεν την απαλλοτριωνει, την κρατά εσαει για τον εαυτο του, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο κάποτε ή οποτεδήποτε να την επανασκησει". 

Η Συντακτικη εξουσία λοιπον ανήκει στον λαο, ευρίσκεται πάντοτε στην διάθεση του λαου, ειναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον λαο και εξαρτάται απο τον ίδιο τον λαο αν και ποτε θα την ενεργοποιήσει, με τι τροπο και σε τι βαθμό. 

Αναστάσιος Π. Συριανος

Πηγή: Αντώνης Μανιτακης, Κεφαλαιο 4: Συντακτικη Εξουσια και Αναθεωρητικη Λειτουργία στο "Ελληνικο Συνταγματικο Δίκαιο", Εκδοσεις Σακκουλα (2004).

Μόνο με αλλαγή του Συντάγματος θα τιμωρηθούν οι πολιτικοί.

Του Πέτρου Χασαπη: Σύμφωνα με την με αρ. 683/1975 απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, με την οποία καταδικάστηκαν αμετάκλητα οι πρωταίτιοι της εφτάχρονης δικτατορίας,η πρώτη μετά την δικτατορία Βουλή είχε πρωτογενή συντακτική εξουσία, παρότι η τότε πολιτική εξουσία την ονόμασε αναθεωρητική. Ταυτόχρονα ο ΑΠ δέχτηκε ότι δεν υπήρξε λαϊκή προσχώρηση στο πραξικόπημα των Απριλιανών και επομένως αυτό ποτέ δεν νομιμοποιήθηκε από τη λαϊκή βούληση. Αφού λοιπόν δέχτηκε ότι η νέα κυβέρνηση και η νέα Βουλή είχαν πρωτογενή συντακτική εξουσία, αποφάνθηκε ότι δεν δεσμεύονταν από…. τη σχετική αρχή περί της αναδρομικότητας των ποινικών νόμων που θέσπιζε το Σύνταγμα του 1952. Επιπλέον δέχτηκε ότι δεν μπορεί να υπάρξει δικαστικός έλεγχος ως προς τον εναρμονισμό των πράξεων της νέας κυβέρνησης και της νέας Βουλής με το Σύνταγμα του 1952, εφόσον είχαν πρωτογενή συντακτική εξουσία δημιουργίας νέου Συντάγματος. Με βάση αυτό το σκεπτικό ο ΑΠ καταδίκασε τους πρωταίτιους για εσχάτη προδοσία και στάση, απορρίπτοντας όλες τις προβληθείσες σχετικές ενστάσεις. Μάλιστα θεώρησε ότι δεν δεσμεύεται ούτε από αντίθετες αποφάσεις που εξέδωσε ο ίδιος ο ΑΠ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Σύμφωνα με το άρθρο 86 του ισχύοντος Συντάγματος, όπως αυτό ισχύει μετά την αναθεώρηση το 2001, μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη, κατά των μελών της κυβέρνησης και όσων διετέλεσαν μέλη κυβερνήσεων και καμία δίωξη ούτε ανάκριση κ.λ.π. δεν γίνεται εναντίον των πιο πάνω προσώπων, χωρίς την άδεια της Βουλής. Μάλιστα το αξιόποινο των πράξεων των ανωτέρω προσώπων υπόκειται σε προκλητικά μικρή παραγραφή. Απαγορεύει δε στον κοινό νομοθέτη ακόμα και τη δυνατότητα θέσπισης ιδιώνυμων αδικημάτων για τα μέλη των κυβερνήσεων.

Η διάταξη αυτή είναι καταχρηστική, δεν νοείται σε κράτος δικαίου και είναι προδήλως αντίθετη με τη θεμελιώδη δημοκρατική αρχή της ισότητας και ισονομίας όλων των πολιτών. Επομένως είναι άκυρη και δεν παράγει αποτελέσματα. Ταυτόχρονα, η όποια παραγραφή που έχει στο μεταξύ τρέξει, θεωρείται ότι είναι σε αναγκαστική αναστολή και ότι η παραγραφή του αξιόποινου του αντίστοιχου εγκλήματος θα αρχίσει να τρέχει κανονικά μετά την αποκατάσταση της πιο πάνω δημοκρατικής αρχής στην πράξη.

Όλοι οι πολιτικοί μιλάνε δήθεν για αλλαγή αυτής της διάταξης, αλλά την ίδια στιγμή οχυρώνονται πίσω από την αιτιολογία ότι είναι συνταγματική διάταξη και μέχρι να γίνει αναθεώρηση του Συντάγματος δεν μπορεί να αλλάξει. Ταυτόχρονα όμως και για να καταφανεί η υποκρισία του πράγματος, δεν παρέχουν καμία άδεια δίωξης των πιο πάνω προσώπων.

Εννοείται φυσικά, ότι δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει τιμωρία των πολιτικών εκείνων (όποιοι κι αν είναι αυτοί) που είναι υπεύθυνοι για το σημερινό κατάντημα της Ελλάδας. Αν τελικά υπάρξει αναθεώρηση του Συντάγματος (πολλά χρόνια αργότερα, λόγω της πολύπλοκης διαδικασίας που προβλέπεται), αφενός οι ίδιοι οι πολιτικοί θα το αλλάξουν έτσι ώστε και πάλι να μην πειραχτούν οι υπεύθυνοι, αφετέρου, ακόμα και αν κάποια στιγμή καταργηθεί πλήρως το άρθρο 86 με αναθεώρηση, τότε και πάλι δεν πρόκειται κανείς να τιμωρηθεί αφού οποιοδήποτε έγκλημα τελέστηκε θα καλύπτεται αναδρομικά από το σημερινό άρθρο 86 και το σχετικό αξιόποινο θα έχει παραγραφεί.

Μόνη λύση είναι να δημιουργηθεί εξ υπαρχής Νέο Σύνταγμα από τον ίδιο το λαό μέσω Λαϊκής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, οπότε και δημιουργείται πρωτογενές συνταγματικό δίκαιο το οποίο δεν δεσμεύεται από το προηγούμενο, όπως ακριβώς και στην περίπτωση του μεταπολιτευτικού συνταγματικού δικαίου σε σχέση με το Σύνταγμα του 1952. Μόνο τότε τα δικαστήρια δεν θα δεσμεύονται από τις παραγραφές του σημερινού άρθρου 86 του ισχύοντος Συντάγματος και θα προχωρήσουν σε τιμωρία των ενόχων. Διαφορετικά καμία τιμωρία δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει.

Ας το έχουν αυτό υπόψη εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν πρέπει να αλλάξει το σημερινό Σύνταγμα.

Πέτρος Χασάπης

hassapis-peter.blogspot.gr

Οι δημοκρατικές ιδέες του Ρήγα Φεραιου

Αποσπάσματα απο την Χαρτα:

ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Άρθρο 4
Ο νόμος είναι εκείνη η ελευθέρα απόφασις, οπού με την συγκατάθεσιν ΟΛΟΥ του λαού έγινεν. .

άρθρο 29  Κάθε πολίτης έχει ένα ίσον δίκαιον με τους άλλους εις το να συντρέξη να κατασταθεί ένας νόμος. .
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΟΜΟΙ
άρθρο 56
Όταν είναι χρεία* να γίνει κανένας νόμος εις την Δημοκρατίαν, πρώτον γίνεται εγγράφως με αναφοράν, οπού ημπορούν να εξετάσουν το όφελος και την βλάβην, οπού ημπορεί να προέλθη απ αυτόν.

Άρθρο 57Η εξέτασίς του πρέπει να σαφηνίζεται και ο νόμος να είναι προς καιρόν νομοθετημένος, ύστερον δεκαπέντε ημέρας μετά την έγγραφον αναφοράν.

Άρθρο 58 Σκοπός τούτου του νόμου, ήγουν* προς τι οφελεί, έχει να τυπώνεται και να στέλλεται εις όλας τας χώρας της Δημοκρατίας με τοιαύτην επιγραφήν:
Προβαλλόμενος (προτεινόμενος) νόμος.

Άρθρο 59 Σαράντα ημέρας μετά την αποστολή του προβαλλόμενου νόμου, εάν εις τας μισάς και μίαν επαρχίαν το δέκατον των πρώτων συναθροίσεων (ήγουν 60 πολίται)* εκάστης επαρχίας, κανονικώς συγκροτηθεισών, δεν αντεστάθηκεν,
ο έγγραφος προβαλλόμενος νόμος είναι δεκτός και επικυρώνεται, γνωριζόμενος εις το εξής ως νόμος.

Άρθρο 60 Αν δεν τον στέργη* το δέκατον (10%) των πρώτων συναθροίσεων εκάστης επαρχίας, τότε το ΝομοδοτικόνΣώμα συναθροίζει τας πρώτας συνελεύσεις (άρθρα 11,12,13) και ερωτάται ΟΛΟΣ ο λαός δια να δώση την γνώμην του

Ο μεγάλος επαναστάτης ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ είχε μια πολύπλευρη προσφορά.
Τα ολιγαρχικά όμως καθάρματα μας έκρυβαν και εξακολουθούν να κρύβουν από τη σχολική διδασκαλία την πολιτική πρόταση και την πίστη του ΡΗΓΑ στο ότι η πραγματική Δημοκρατία υπάρχει μόνο όταν η νομοθετική κυριαρχία ανήκει στο λαό.ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

άρθρο 35  Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάξη τα άρματα και να τους τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του, και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του..
*ανάγκη
*δηλαδή
*Δες διοικητική διαίρεση της Χώρας από τον Ρήγα (κοινότητες των 200-600 ατόμων)
* αποδέχεται, συναινεί

Πηγή: http://bezedakos.blogspot.gr/2010/11/blog-post_7698.html

Κασιματης: Νεο Σύνταγμα μονο με επανάσταση

Του Πέτρου Χασαπη: Ο γνωστός συνταγματολόγος κ. Γ. Κασιμάτης (Ομότιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), απαντώντας σε σχετική ερώτηση της εφημερίδας «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», η οποία έχει ξεκινήσει δημόσιο διάλογο για την αλλαγή του Συντάγματος, απάντησε ως εξής: «Πρέπει να διευκρινίσω ότι η απάντηση στο ερώτημά σας θα περιοριστεί σε σκέψεις μόνο για αναθεώρηση του Συντάγματος, δηλαδή για τη βελτίωση του ισχύοντος Συντάγματος και του πολιτεύματος της αστικής δημοκρατίας. Γιατί ακούγονταιφωνές -συχνά πολύ δικαιολογημένες- για εθνοσυνέλευση ή συντακτική συνέλευση και για κατάργηση του ισχύοντος Συντάγματος και για νέο Σύνταγμα κ.λπ. Πρέπει, όμως, να ξέρουμε ότι αυτά δεν μπορούν να γίνουν πράξη με αναθεώρηση, αλλά μόνο με επανάσταση ή πραξικόπημα».

Η άποψη αυτή είναι μια άποψη που διατρέχει ολόκληρη σχεδόν την κοινότητα των συνταγματολόγων, οι οποίοι παραμένουν προσηλωμένοι στην διατήρηση του ισχύοντος Συντάγματος και του ισχύοντος μοντέλου «δημοκρατίας», πλην ορισμένων εξαιρέσεων. Εξαίρεση για παράδειγμα αποτελεί ο συνταγματολόγος κ. Γ. Κατρούγκαλος ο οποίος ζητά ευθέως στο τελευταίο βιβλίο του «Η κρίση και η διέξοδος» Συντακτική Συνέλευση για Νέο Σύνταγμα. Το έκαναν το 1958 οι Γάλλοι επί Ντε Γκώλ, το έκαναν στις μέρες μας οι Ισλανδοί και μάλιστα οι τελευταίοι έφτιαξαν καινούργιο Σύνταγμα από τον ίδιο το λαό με δημόσια διαβούλευση. Το έκαναν προ καιρού οι Τσέχοι. Το έκανε ο Κ. Καραμανλής με το δημοψήφισμα που κατάργησε το θεσμό της βασιλείας στην Ελλάδα, παρότι το απαγόρευε το Σύνταγμα του 1952. Σε καμία από τις πιο πάνω περιπτώσεις δεν υπήρξε επανάσταση, ούτε ανοίχτηκε μύτη. Ήταν θέληση του λαού.

Επομένως, προκειμένου να αλλάξει το Σύνταγμα δεν απαιτείται καμία επανάσταση. Ο λαός εξ ορισμού είναι το ανώτατο όργανο του Κράτους και μπορεί να φτιάχνει και να αλλάζει μόνος του τον καταστατικό χάρτη του Κράτους. Εκτός και αν θεωρούμε ότι το πολιτικό προσωπικό είναι ανώτερο από το λαό. Εκείνο λοιπόν που απαιτείται είναι ένα δημοψήφισμα συνοδευόμενο από κάποια βασικά ερωτήματα, ώστε να αποφασίσει ο λαός για το εάν θα συνεχίσει να ζει με το ίδιο πολιτικό σύστημα ή θα το αλλάξει.

Όπως δείχνουν τα πράγματα και από τις πρώτες απόψεις που εκτίθενται στην “Ελευθεροτυπία”, αντί για δημόσιο διάλογο, παρατηρούμε ένα ακόμα γνωστό ελληνικό ευχολόγιο-παράκληση προς τους πολιτικούς για κάποιες αλλαγές και το όλο σκηνικό με το Σύνταγμα τελικά κατευθύνεται σε έναν και πάλι συμβιβασμό μεταξύ των κομματικών συμφερόντων, αφήνοντας για μια ακόμα φορά τους πολίτες που αγωνιούν στη γωνία.

Απαιτείται τελικά επανάσταση, αλλά όχι επανάσταση με όπλα. Έχουμε όλοι ανάγκη από μια επανάσταση συνείδησης. Ας κάνουμε μόνο μια απλή ερώτηση στον εαυτό μας και ας πάρουμε τη σχετική απόφαση. Θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε με αυτό το πολιτικό σύστημα ή πρέπει να αλλάξει; Αν αποφασίσουμε ότι πρέπει να αλλάξει τότε θα πρέπει να συναντήσουμε ανθρώπους που έχουν τις ίδιες απόψεις. Όλα τα υπόλοιπα θα τα καταγράψει η Ιστορία.

Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση.  Με αυτή την έννοια της επανάστασης πράγματι ο κ. Κασιμάτης έχει δίκιο.

Πετρος Χασαπης

http://www.hassapis-peter.blogspot.gr/

ΤΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΑ ΕΚΔΙΔΟΥΝ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΟΜΟΥΣ

ΤΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΑ ΕΚΔΙΔΟΥΝ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΟΜΟΥΣ

Το πιο σημαντικό κοινό στοιχείο των εννοιών του νόμου και της διαταγής είναι το ότι και οι δύο αφορούν σε κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. 

Που βρίσκεται όμως η διαφορά τους; Η αστική τάξη, για λόγους συμφέροντος, μη θέλοντας  να διαφοροποιήσει την ουσία αυτών των δύο εννοιών, προσφεύγει όπως πάντα στα ψεύδη και τις παραποιήσεις. Και σε επίπεδο γενικής προπαγάνδας και σε επίπεδο νομικών σπουδών, ορίζει το νόμο σαν εκείνο τον κανόνα που έχει καθολική ισχύ.  Θέτει λοιπόν τον όρο της καθολικής ισχύος -  της ισχύος για όλους - σαν το στοιχείο  που διαχωρίζει το  νόμο από άλλους κοινωνικούς κανόνες. Αυτό όμως  είναι μεγάλη αναλήθεια. Πχ στο θέμα της φορολόγησης των καυσίμων, οι εφοπ-ληστές  δεν πληρώνουν καθόλου φόρο ενώ ο λαός πληρώνει δυσβάστακτους. Και τέτοια παραδείγματα σαν αυτό είναι χιλιάδες. 

Έτσι λοιπόν το στοιχείο της καθολικής ισχύος του νόμου εκπίπτει και από μόνο του αλλά και σε σχέση με την έννοια της διαταγής γιατί μπορούν να υπάρξουν και διαταγές με καθολικό χαρακτήρα. Πχ Ο αρχηγός της ολιγαρχικής στρατιωτικής δικτατορίας Παπαδόπουλος έβγαινε στο γυαλί και μας έλεγε: «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν   … στρατιωτικό νόμο καθ΄ άπασαν την επικράτειαν».   

Επομένως στον ολιγαρχικό ορισμό του νόμου το στοιχείο της καθολικής ισχύος είναι μια ακόμα σκέτη παραπλάνηση. Οι ολιγαρχικοί λοιπόν μας αποκρύπτουν ότι η διαφορά μεταξύ διαταγής και νόμου βρίσκεται  στο αν το υποκείμενο που προορίζεται να τον εφαρμόσει, θα το κάνει με την ελεύθερη θέλησή του ή καταναγκαστικά και στο ποιο υποκείμενο εκδίδει τον κανόνα .

Έτσι διαταγή είναι ο κανόνας ενός εντολέα προς ένα εντολοδόχο με αποκλεισμένο  το στοιχείο της θέλησης του εντολοδόχου για την εφαρμογή της εντολής. Ο εντολοδόχος δηλαδή θα πρέπει να την εφαρμόσει θέλει δεν θέλει.

Νόμος αντίθετα είναι εκείνος ο κοινωνικός κανόνας όπου τα μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας εκδίδουν  με κοινή θέλησή τους (κατά συμφωνημένη πλειοψηφία ή ομοφωνία) και απευθύνεται στους ίδιους να τον εφαρμόσουν. (είναι με τη θέλησή τους εντολείς και εντολοδόχοι).

Η Πρωταρχική σημασία της λέξης νόμος αποδιδόταν στην έννοια του εθίμου.

Το δε έθιμο εκφραζόταν με διάφορους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς καθολικά ηθελημένα αποδεκτούς από το κοινωνικό σύνολο.

Στη συνέχεια, ιστορικά,  η έννοια του νόμου  διαστρεβλώνεται από τους ολιγαρχικούς όλων των ολιγαρχικών πολιτικοοικονομικών συστημάτων για ευνόητους λόγους. 

Όμως ο Ρήγας Φεραίος στο έργο του  «Νέα πολιτική διοίκησις» και στο άρθρο 4 του κεφαλαίου για τα δίκαια του ανθρώπου, εκφράζει την πραγματική  ουσία της έννοιας του νόμου γράφοντας: « Ο νόμος είναι εκείνη η ελευθέρα απόφασις  οπού με την συγκατάθεσιν ΟΛΟΥ του λαού έγινεν……. Αυτός είναι νόμος, επειδή μονάχοι μας τον δεχόμεθα και τον θέλομεν.»

Σήμερα σε όλα τα ολιγαρχικά συστήματα  όπως είναι και αυτά του κοινοβουλευτισμού , όλοι σχεδόν οι κανόνες που εκδίδονται από τα κοινοβούλια είναι διαταγές και όχι νόμοι. Τα κοινοβούλια καταναγκάζουν τους λαούς να υπακούσουν στις διαταγές που εκδίδουν.

  

Και αυτό διαπιστώνεται καθημερινά. Παρά την τεράστια προπαγάνδα του συστήματος δια μέσου των ΜΜΕ που ελέγχει σχεδόν πλήρως, παρά την τεράστια ανισηγορία και παρά τον έλεγχο που ασκούν επί των δημοσκοπικών εταιριών, βλέπουμε ότι στις διάφορες δημοσκοπήσεις σχετικά με την αποδοχή ή όχι των περισσότερων «νόμων» του κοινοβουλίου, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν τους αποδέχεται. Πχ χαράτσια, φορολογία πετρελαίου, άμεση φορολογία, ιδιωτικοποίηση υγείας κοκ.Επομένως δεν πρόκειται περί νόμων αλλά περί διαταγών αφού δεν τους θέλει η πλειοψηφία του λαού. 

Σε τούτο το σημείο όμως οι αστικές προπαγανδιστικές παγίδες, μέσα στις οποίες έχουν πέσει πολλοί καλοπροαίρετοι αγωνιστές τον τελευταίο αιώνα,  εκφράζουν τη δικαιολογία-«επιχείρημα» ότι η πλειοψηφία του λαού ψήφισε-εξέλεξε με δημοκρατικές εκλογές  αυτούς που θα του φτιάχνουν τους «νόμους».  

Αυτό όμως είναι ψεύδος εξ ορισμού, ψεύδος εκ θεμελίων.

ΟΛΕΣ οι κοινοβουλευτικές εκλογές είναι  εκ θεμελίων ανελεύθερες ολιγαρχικού τύπουκαι όχι δημοκρατικές.

Σημείωση: Οσα εκφράζονται στο παρόν άρθρο αποτελούν απόψεις του συντάκτη και δεν εκφράζουν το παρόν blog. Συμφωνούμε ωστόσο στο γεγονός οτι τα κοινοβούλια εκδίδουν διαταγές κι όχι νομούς και για αυτο αναδημοσιεύσαμε το άρθρο.

Πηγή: http://bezedakos.blogspot.gr/2012/03/blog-post_9622.html 

Ποτε η θέσπιση Συντάγματος πρέπει να θεωρείται νόμιμη και έγκυρη;

Ίσως το πιο "ενοχλητικό" και συνάμα "δύσκολο" ζήτημα που εγείρω στο βιβλίο μου "Το Συμβόλαιο της Υποταγής" είναι η θέση μου για την μη εγκυρότητα του ισχύοντος Συντάγματος της Ελλάδος. Την άποψή μου αυτήν την στηρίζω σε δύο βασικά επιχειρήματα, τα οποία επιγραμματικά συνοψίζω εδώ:

1) Εφόσον το Σύνταγμα αποτελεί τον ανώτατο νόμο του κράτους με το οποίο ο λαός εκφράζει την κυρίαρχη βούλησή του, θα έπρεπε ο ίδιος ο λαός να είναι αυτός που θεσπίζει το Σύνταγμα που επιθυμεί, με το να διαμορφώνει και να εγκρίνει τους όρους που περιέχονται σε αυτό.

2) Εφόσον το Σύνταγμα το θεσπίζει ο λαός για να εκφράσει την κυρίαρχη βούληση του, σε μία δεδομένη στιγμή και κάτω από συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες, τότε θα πρέπει ο ίδιος λαός να μπορεί να αλλάζει το Σύνταγμα που ο ίδιος θέσπισε, όταν αλλάζουν αυτές οι συνθήκες. Επιπλέον, εφόσον τα μέλη ενός λαού συνεχώς πεθαίνουν κι αντικαθίστανται από νέα, το Σύνταγμα θα πρέπει να αλλάζει όταν αλλάζει κι ο λαός που το θέσπισε, όταν δηλαδή φεύγουν από την ζωή οι παλαιότερες γενιές και ενηλικιώνονται οι νεότερες.

Το ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας, αν και αφορά τον λαό δεν το έχει θεσπίσει ο ίδιος. Βρισκόμαστε υποχρεωμένοι να υπακούμε και να συμμορφωνόμαστε σε ένα συνταγματικό συμβόλαιο το οποίο δεν το επιλέξαμε εμείς, αλλά επιλέχτηκε για εμάς ώστε να μας υποτάξει ως συλλογικότητα πια στους πραγματικούς εξουσιαστές αυτής της χώρας. Επίσης αν και οι κοινωνικές συνθήκες συνεχώς αλλάζουν και οι γενιές αντικαθίστανται, οι αναθεωρήσεις του Συντάγματος ποτέ δεν έγιναν για να αντικατοπτρίζουν τα νέα αυτά κοινωνικά δεδομένα, αλλά για να ικανοποιούν την ανάγκη των εξουσιαστών για περισσότερο και βαθύτερο έλεγχο της κοινωνίας και της χώρας.

Έτσι λοιπόν, το Σύνταγμα του 1975 το οποίο ισχύει σήμερα δεν το διαμόρφωσε αλλά ούτε και το ενέκρινε ο λαός. Εχει θεσπιστεί κατά παράβασην της κυρίαρχης βούλησης του λαού και συνεπώς δεν μπορεί να είναι νόμιμο. Και παρότι τα πράγματα είναι σήμερα πολύ διαφορετικά από τότε και οι γενιές ανανεώνονται συνεχώς, οι συνταγματικές αναθεωρήσεις ποτέ δεν έγιναν για να εκφράσουν τις αλλαγές των κοινωνικών συνθηκών και την εναλλαγή των γενεών.

Με αυτά υπόψιν, γίνεται κατανοητό ότι το Σύνταγμα της Ελλάδας, παραβιάζει απόλυτα και τις δύο αρχές που πρέπει να ισχύουν κατά την θέσπιση και τροποποίηση του Συντάγματος μίας κοινωνίας. Η παραβίαση αυτών των αρχών είναι που καθιστά μη έγκυρο το Σύνταγμα που έχουν θεσπίσει οι πολιτικοί και τα κόμματα κατά παραγγελία των αφεντικών τους και καθιστά αναγκαία την άμεση αποκήρυξή του.

Οι "ξεχασμένες" αυτές αρχές, μπορεί σήμερα να μην αποτελούν μέρος του συνταγματικού μας "πολιτισμού", ωστόσο εξέφραζαν κάποτε το πνεύμα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού από το οποίο ξεπήδησε η Γαλλική Επανάσταση. Τρανότερη απόδειξη αποτελεί το ίδιο το κείμενο της Γαλλικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου (1793) οπου συμφωνα με το Άρθρο 28:

"Ο λαός έχει πάντα το δικαίωμα να αναθεωρεί, να μεταρρυθμίζει και να τροποποιεί το Σύνταγμα του. Μία γενιά δεν μπορεί να υποτάσσει στους νόμους της τις μελλοντικές γενιές."

Η σύγχρονη συνταγματική τάξη που επικρατεί στα ευρωπαϊκά κράτη, μας επιβάλλει την λήθη και μας εμποδίζει να θυμηθούμε την α-λήθεια, ότι κανένα Σύνταγμα δεν μπορεί να ισχύσει αν δεν το έχει διαμορφώσει η ίδια η κοινωνία την οποία αφορά κι ότι καμία συνταγματική αλλαγή δεν μπορεί να γίνει από κανέναν πέρα από την ίδια την κοινωνία.

Η αλήθεια ωστόσο και η διάδοσή της είναι στο χέρι μας.

Αναστάσιος Π. Συριανός
Συγγραφέας του βιβλίου "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε" (http://syntagmabook.papakishop.gr) 

ΥΓ: Διαβάστε εδώ μετεφρασμένη στα ελληνικά, την Γαλλική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου (1793)

Γιώργος Ν. Οικονομου: Συντακτικη Συνέλευση για την δημιουργία νέου Συντάγματος

Γράφει ο Γιώργος Ν. Οικονομου: "...το ουσιαστικό ζήτημα δεν είναι αν τα Μνημόνια είναι αντισυνταγματικά, και άρα πρέπει να επιδιωχθεί η εφαρμογή του Συντάγματος, αλλά το ότι το Σύνταγμα αυτό πρέπει να αλλάξει ριζικά και να αντικατασταθεί από ένα νέο που θα εγκαθιδρύει την ουσιαστική κυριαρχία των πολιτών, δηλαδή την άμεση συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου και στον έλεγχο της εξουσίας.

Αφού το υπάρχον Σύνταγμα και οι κείμενοι νόμοι δεν υπερασπίζονται τη δημοκρατία, το κύριο ζήτημα δεν είναι να αναθεωρηθεί το ισχύον ολιγαρχικό Σύνταγμα, αλλά να υπάρξει ένα άλλο δημοκρατικό, να θεσπισθούν άλλοι νόμοι και θεσμοί, άλλες δομές και αξίες. Χρειάζεται δηλαδή μία Συντακτική συνέλευση, την οποία δεν προτείνει κανένα κόμμα της Αριστεράς. Προς τούτο απαιτείται πρωτίστως η δημιουργία ενός αυτόνομου κοινωνικού-πολιτικού υποκειμένου, που αποκτώντας συντακτική δύναμη θα μπορέσει να επιβάλλει τις αναγκαίες θεσμικές και δομικές αλλαγές, οι οποίες μόνο τότε θα γίνουν και συνταγματικό κείμενο. Πριν από το τυπικό, σημασία έχει η ουσία. Και η ουσία είναι η αυτοσυγκρότηση ενός κοινωνικού-πολιτικού κινήματος, που δεν υπάρχει σήμερα, ανεξάρτητου από κόμματα και νεφελώδη αριστερά ιδεολογήματα, και εν πολλοίς αντίθετου με αυτά. " 

Πηγή: http://oikonomouyorgos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7.html

ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των συντακτών, 5 Μαρτίου 2013]

Γιώργος Ν. Οικονόμου

Δρ Φιλοσοφίας

oikonomouyorgos.blogspot.com

ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

Με την υπογραφή του Μνημονίου Ι την άνοιξη 2010 αρκετοί συνταγματολόγοι και νομικοί υποστήριξαν την άποψη πως η υπογραφή αυτή ήταν αντισυνταγματική. Το ίδιο υποστήριξαν για την υπογραφή του Μνημονίου ΙΙ τον Φεβρουάριο 2011, και προσέφυγαν στα δικαστήρια και στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το αποτέλεσμα βεβαίως ήταν απογοητευτικό. Οι ενέργειες αυτές προσπαθούν να αντικαταστήσουν την έλλειψη πολιτικής εκ μέρους της κοινωνίας   με νομικές διαδικασίες δήθεν αποκατάστασης του Συντάγματος. Δημιουργούν την λανθασμένη εντύπωση πως τα προβλήματα μπορούν να λυθούν με νομικές διαδικασίες μέσα στα πλαίσια του Συντάγματος και του ισχύοντος δικαίου. Πρόκειται περί νομικισμού και συνταγματισμού, τους οποίους ενσωματώνει ευκόλως το σύστημα, αφού έχει την εξουσία να καθορίζει τα όρια  του δικαίου και της συνταγματικότητας.

Επί πλέον οι ενέργειες αυτές των συνταγματολόγων και των νομικών συγκαλύπτουν το γεγονός πως η χρεοκοπία έγινε δυνατή επειδή το πολιτικό σύστημα λειτούργησε υπό την σκέπη και την ευλογία συγκεκριμένων νόμων και συγκεκριμένου Συντάγματος, το οποίο κατοχυρώνει, μεταξύ άλλων, την ασυδοσία και ατιμωρησία των κυβερνώντων, εξασφαλίζοντας  την υπουργική και βουλευτική ασυλία. Επίσης συγκαλύπτουν το θεμελιώδες γεγονός πως το Σύνταγμα και οι νόμοι δεν εξασφαλίζουν την λαϊκή κυριαρχία, την οποία το ισχύον Σύνταγμα διατυμπανίζει - δεν περιλαμβάνουν θεσμούς συμμετοχής των ανθρώπων στις αποφάσεις, στη θέσπιση των νόμων, στην εκφραση και επιβολή της κοινωνικής βούλησης, ούτε επιτρέπουν καν στοιχειώδη έλεγχο της εξουσίας. Ισχύει δηλαδή αυτό που διαπίστωνε ήδη από τον 19^ο αιώνα, ο Alexis de Tocqueville, πολιτικός και υποστηρικτής του κοινοβουλευτικού συστήματος: «Η αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, η οποία, λίγο-πολύ, πάντοτε συναντάται στο βάθος σχεδόν όλων των ανθρωπίνων Συνταγμάτων, έχει παραμείνει κατά κανόνα νεκρή».

Το Σύνταγμα και οι νόμοι του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος εξασφαλίζουν την κυριαρχία των κομμάτων, των γραφειοκρατών, των βουλευτών, των δημάρχων, των περιφερειαρχών, των δικαστών και περαιτέρω τα συμφέροντα των τραπεζών, των μεγάλων επιχειρήσεων, των ανώτερων κοινωνικών και οικονομικών τάξεων, των ΜΜΕ και της Εκκλησίας. Προστατεύουν επίσης την κυριαρχία αυτών των ολίγων από οποιαδήποτε κοινωνική παρέμβαση (λ.χ. απεργίες), και από κάθε επικίνδυνη πολιτική συγκέντρωση (λ.χ. η πρωτοφανής βάρβαρη καταστολή στις συγκεντρώσεις και συνελεύσεις στην πλατεία Συντάγματος τον Ιούνιο 2011).

Το ισχύον Σύνταγμα εξασφαλίζει συνεπώς την κυριαρχία των ολίγων κομματικών, την ολιγαρχική διακυβέρνηση, η οποία με τη σειρά της εξυπηρετεί τα συμφέροντά τόσο τα δικά της όσο και της ισχυρής οικονομικής ελίτ. Η αλήθεια αυτή εκφράζεται και από τον συνταγματολόγο Α. Μάνεση: «Το Σύνταγμα αποτελεί τη συμπυκνωμένη έκφραση και αποτύπωση ενός συγκεκριμένου συσχετισμού κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων». Ο σημερινός συσχετισμός ευνοεί τα κόμματα, τους ισχυρούς, τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα - την ιθύνουσα τάξη. Την αλήθεια αυτή είχαν διατυπώσει κάποιοι σημαντικοί στοχαστές, οι Σοφιστές, στη δημοκρατική Αθήνα του 5^ου–4^ου  αιώνα: «το ισχύον δίκαιο σε μία κοινωνία εκφράζει το συμφέρον του ισχυροτέρου». Όμως ο Πλάτων και άλλοι αντιδημοκράτες φιλόσοφοι  συκοφάντησαν και απαξίωσαν τους Σοφιστές, με συνέπεια η αλήθεια αυτή να ξεχασθεί και να συγκαλυφθεί.   

Oι θεωρίες των συνταγματολόγων και των νομικών υπέρ του συνταγματισμού είναι αφερέγγυες για δημοκρατικές λύσεις, δεν μπορούν να στοιχειοθετήσουν πολιτική. Tα υπάρχοντα νόμιμα πολιτικά και συνταγματικά μέσα, όχι μόνο είναι ανεπαρκή και αναποτελεσματικά, αλλά επί πλέον αποτελούν μέρος του προβλήματος, άρα δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η αμφισβήτησή τους και η αλλαγή τους. Έτσι το ουσιαστικό ζήτημα δεν είναι αν τα Μνημόνια είναι αντισυνταγματικά, και άρα πρέπει να επιδιωχθεί η εφαρμογή του Συντάγματος, αλλά το ότι το Σύνταγμα αυτό πρέπει να αλλάξει ριζικά και να αντικατασταθεί από ένα νέο που θα εγκαθιδρύει την ουσιαστική κυριαρχία των πολιτών, δηλαδή την άμεση συμμετοχή των ανθρώπων στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου και στον έλεγχο της εξουσίας.

Αφού το υπάρχον Σύνταγμα και οι κείμενοι νόμοι δεν υπερασπίζονται τη δημοκρατία, το κύριο ζήτημα δεν είναι να αναθεωρηθεί το ισχύον ολιγαρχικό Σύνταγμα, αλλά να υπάρξει ένα άλλο δημοκρατικό, να θεσπισθούν άλλοι νόμοι και θεσμοί, άλλες δομές και αξίες. Χρειάζεται δηλαδή μία Συντακτική συνέλευση, την οποία δεν προτείνει κανένα κόμμα της Αριστεράς. Προς τούτο απαιτείται πρωτίστως η δημιουργία ενός αυτόνομου κοινωνικού-πολιτικού υποκειμένου, που αποκτώντας συντακτική δύναμη θα μπορέσει να επιβάλλει τις αναγκαίες θεσμικές και δομικές αλλαγές, οι οποίες μόνο τότε θα γίνουν και συνταγματικό κείμενο. Πριν από το τυπικό, σημασία έχει η ουσία. Και η ουσία είναι η αυτοσυγκρότηση ενός κοινωνικού-πολιτικού κινήματος, που δεν υπάρχει σήμερα, ανεξάρτητου από κόμματα και νεφελώδη αριστερά ιδεολογήματα, και εν πολλοίς αντίθετου με αυτά.   

Πηγή: http://oikonomouyorgos.blogspot.gr/2013/03/blog-post_7.html

Γιωργος Ν. Οικονομου: Το κύριο πολιτικο ζήτημα και η αυτοσυγκροτηση της κοινωνίας.

Γράφει ο Γιώργος Ν. Οικονομου: «Κυρίαρχος» σημαίνει να λαμβάνει τις αποφάσεις, να θεσπίζει τους νόμους, να ελέγχει την εξουσία, να είναι δηλαδή κύριος της συνολικού πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού βίου. Όμως αυτή η κυριαρχία δεν υπάρχει, αντιθέτως οι ουσιαστικοί κυρίαρχοι είναι τα κόμματα και οι βουλευτές, οι τράπεζες και οι χρηματιστές, οι μεγάλες επιχειρήσεις και τα ΜΜΕ. Άρα η λαϊκή κυριαρχία είναι το ουσιώδες ζητούμενο: πώς η κοινωνία θα γίνει ουσιαστικός κύριος των αποφάσεων, των νόμων και όλων των εξελίξεων. Για το ζήτημα αυτό τα κόμματα της Αριστεράς δεν λένε απολύτως τίποτε, πράγμα που σημαίνει πως, εν τέλει, είναι υποστηρικτές της αντιπροσώπευσης και στυλοβάτες της ολιγαρχίας. 

Η άποψη πως κάποια κόμματα ή ηγέτες μπορούν να πραγματοποιήσουν τέτοιες μεταρρυθμίσεις αποτελεί αυταπάτη και φενάκη. Κατά συνέπεια, απαιτείται αγώνας από την κοινωνία κατά του κομματοκρατικού ολιγαρχικού συστήματος. Το κύριο πολιτικό ζήτημα στην χρεοκοπημένη Ελλάδα δεν είναι οι εκλογές για αλλαγή κομματικής φρουράς στην κυβέρνηση, για προώθηση των πιο πάνω μεταρρυθμίσεων ή για την εκλογική άνοδο της Αριστεράς. Το κύριο ζήτημα είναι η ουσιαστική πολιτειακή αλλαγή που θα καταστήσει δυνατή την άμεση συμμετοχή της κοινωνίας στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου, στον έλεγχο της εξουσίας.

Απαραίτητο στοιχείο για την πολιτειακή αλλαγή, για τον μετασχηματισμό του ολιγαρχικού πολιτεύματος προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας είναι η αυτοσυγκρότηση των πολλών σε αυτόνομο πολιτικό υποκείμενο. Αυτός είναι ο κύριος και ουσιαστικός παράγοντας που δύναται να ανοίξει δρόμους προς την εξυγίανση. Η αλλαγή αυτή θα πρέπει να βασισθεί στην αφαίρεση εξουσίας από τα παραδοσιακά κέντρα αποφάσεων (κόμματα, βουλευτές, δικαστική εξουσία, οικονομική ελίτ, συνδικαλιστικές συντεχνίες, εκκλησία και ΜΜΕ). Μόνο έτσι θα καταστεί δυνατή η άμεση συμμετοχή της κοινωνίας στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην απονομή του δικαίου, στον έλεγχο της εξουσίας.

Δείτε εδώ το πλήρες άρθρο και τις μεταρρυθμίσεις που προτείνει ο Δρ. Οικονομου
http://oikonomouyorgos.blogspot.gr/2012/02/blog-post.html

Σύγκριση μεταξυ των εξουσιών στο ισχύον Σύνταγμα της Ελλάδας και το "Σύνταγμα των Ελλήνων" του Αναστάσιου Π. Συριανού

Συνταγμα της Ελλαδας: Η σημερινη διαρθρωση των εξουσιων αποκλειει την κοινωνία απο το πολιτευμα και την υποτασσει στα συμφέροντα των κομμάτων κι όσων τα ελέγχουν.

Συνταγμα των Ελληνων: Η διαρθρωση των εξουσιων σε ενα νεο πολίτευμα που καθιστα την κοινωνία κυριαρχη της πολιτειας και τους πολίτες πρωταγωνιστες του δημοσίου βίου.

Οι εικόνες προέρχονται απο το βιβλίο του Αναστασίου Π. Συριανού, "Το Συμβολαιο της Υποταγης", σελ. 348.

Βίντεο Ντοκυμανταιρ για το Σύνταγμα με κεντρική συμμετοχή του συγγραφέα Αναστάσιου Π. Συριανού

Παρουσίαση του βιβλίου "Το Συμβολαιο της Υποταγης" στην Ρόδο

Η κεντρική ιδέα του βιβλίου "Το Συμβολαιο της Υποταγης"

Το "Συμβόλαιο της υποταγής" είναι βιβλίο του Τάσου Συριανού.

Η κεντρική ιδέα του βιβλίου ειναι οτι:

1) Η Ελλάδα δεν απελευθερώθηκε πλήρως με την επανάσταση του 1821.

2) Ο τρόπος που επιβλήθηκε η νέα μορφή υποταγής των Ελλήνων ειναι μέσα απο το Σύνταγμα που ιδιοποιειται την πολιτικη ελευθερία της κοινωνίας να αποφασίζει σύμφωνα με την βούληση της.

3) Ολες οι επαναστάσεις και μεταπολιτευσεις που σημειώθηκαν στην Ελλάδα τα τελευταία 180 χρονια περίπου απέτυχαν να μας ελευθερωσουν απο τους εσωτερικους εξουσιαστες γιατι ενώ ξέραμε πως να ανατρέψουμε τα καθεστώτα, δεν ξέραμε πως να κατοχυρωσουμε την ελευθερία μας στην νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε.

4) Επειδή διανύουμε μέρες που οδηγούν σε μια νέα κατάρρευση του πολιτειακού συστήματος της Ελλάδας ειναι μια τεράστια ευκαιρία να ανακτησουμε την ελευθερία μας.

5) Για να ανακτησουμε την ελευθερία μας μεσα απο τα συντριμμια του ισχυοντος συστηματος,πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για το "μετά", για το νεο πολιτειακό σύστημα δηλαδή που θα ισχύσει στην Ελλάδα.

6) Το βιβλίο αυτο, αφου αρχικα αποδομει εμπεριστατωμενα το ισχύον Σύνταγμα, επιχειρεί να δώσει τα κατάλληλα ερεθίσματα στους αναγνώστες μεσα απο μια σειρα συνταγματικων αρθρων που παρουσιαζει, ουτως ωστε να αρχίσουν να διαμορφώνουν στην σκέψη τους την μορφή ενος αληθινά κοινωνικού συμβολαίου του λαου, απο τον λαό και υπέρ του λαου.

7) Ετσι ευελπιστεί ο συγγραφέας, οτι "κατα την οικοδόμηση του νέου πολιτειακού συστήματος, όχι μονο δεν θα επιτρέψουμε την χειραγώγηση μας και την επιβολή ενος νέου εξουσιαστικου συστήματος, αλλά θα επιβάλλουμε επιτέλους την κυρίαρχη βούληση μας μέσα απο την διαμόρφωση και ψήφιση ενος Συντάγματος απο την ίδια την κοινωνία".

Πηγή: http://taxalia.blogspot.com/2013/03/blog-post_8228.html

Trailer συνέντευξης στο anti-ntp.net

Πως εξουδετερωνεται η ανατρεπτική δύναμη μιας Συντακτικης συνέλευσης

"Συζητήσαμε πως να σπάσουμε τα δεσμά με το παρελθόν, πως να ξεπεράσουμε αυτην την μορφή δημοκρατίας που το μονο που κάνει ειναι να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ολιγαρχικων δυνάμεων, πως να ξεφορτωθουμε την διαφθορά. Παντα απορρίπταμε την ιδέα ενός παραδοσιακού πραξικοπήματος, μιας στρατιωτικής δικτατορίας, ή μιας κυβέρνησης στρατιωτικής χούντας. Είχαμε επίγνωση του τι είχε συμβεί στην Κολομβια κατα την διετία 1990-1991, όταν υπήρξε συντακτικη συνέλευση - σαφώς! - η οποία ήταν πολυ περιορισμένη διότι τελικά ήταν υποταγμενη στις υφιστάμενες εξουσιαστικες δυνάμεις. Ηταν αυτές οι υφιστάμενες δυνάμεις που σχεδίασαν και ξεκινησαν την συντακτικη συνέλευση κι έτσι (η τελευταια) δεν μπορούσε να αλλάξει την κατάσταση διότι ήταν αιχμάλωτη αυτων των δυνάμεων."

Ουγκο Τσαβεζ, σε συνέντευξη του το 2002 στην  Marta Harnecker με τίτλο: Un hombre, un Pueblo.

Η άγνωστη επανάσταση του Ουγκο Τσαβεζ.

Πολλα γράφονται κι ακούγονται για τον Ουγκο Τσαβεζ, για το πως κυβέρνησε την χώρα του, για το εργο του, για τις σχέσεις του με τις ΗΠΑ, καθως και τις σχεσεις του με τον Κάστρο και την Κούβα αλλά και διάφορους άλλους - κατα πολλούς - αμφιλεγομενους ηγέτες.

Σε αυτές τις γραμμές θα ήθελα να ρίξω περισσότερο φως στο τι ακριβώς συνίσταται η "επανάσταση του Τσαβεζ", όσον αφορά τους θεσμούς και το πολίτευμα της Βενεζουελας, όπως αυτα εκφράζονται στο Σύνταγμα που θέσπισε η κυβέρνηση του το 1999.

Αρχικά ο Τσαβεζ, τον Δεκέμβρη του 1998, με το που εκλέχθηκε πρόεδρος, ενα απο τα πρώτα πράγματα που έκανε ήταν να προγραμματίσει την διενέργεια δημοψηφίσματος για την σύγκληση Συντακτικής συνέλευσης και την αλλαγή του Συντάγματος της Βενεζουελας. Με αυτην του την κίνηση ο νεοεκλεχθεις πρόεδρος έδινε στην κοινωνία την ευκαιρία να προβεί σε μια πρωτοποριακή κυριαρχικη πράξη και να απορρίψει ή να ανανεώσει την έγκριση της στο ισχύον συνταγματικό συμβολαιο. Ετσι, ο πρόεδρος αναγνώριζε το αυτονοητο: το θεμελιώδες νόημα της Συντακτικής εξουσίας, της εξουσίας δηλαδή με την οποία εγκρίνεται ή απορρίπτεται ενα Σύνταγμα, ανήκει στην κοινωνία και μονο σε αυτην.

Το προβλημα ωστόσο ήταν οτι το ισχύον Σύνταγμα δεν προέβλεπε κάποιον μηχανισμό για την σύγκληση Συντακτικής συνέλευσης κι έτσι η αποφαση του Τσαβεζ καταγγέλθηκε στα ανώτατα δικαστήρια της χώρας απο μια οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εναν μήνα μετά, τον Γενάρη του 1999, το δικαστήριο αποφάσισε υπέρ της πρωτοβουλίας του Τσαβεζ να ξεκινήσει η διαδικασία σύνταξης νέου Συντάγματος απο την κοινωνία. 

Προσεχης εκδήλωση για το Σύνταγμα

Οι 3 κυριότεροι δημοκρατικοί θεσμοί σε ισχύ ανα τον κόσμο σήμερα.

Αν θέλαμε να εξετάσουμε με ποιον τροπο τα σύγχρονα πολιτεύματα επιτρέπουν στην κοινωνία να έχει ενεργό ρόλο στην λήψη των πολιτικών αποφάσεων, τότε τρεις ειναι οι βασικότεροι θεσμοί που θα έπρεπε να αναλύσουμε. Οι θεσμοί αυτοί αφορούν την πρωτοβουλία (initiative), το δημοψήφισμα (referendum) και την ανάκληση (recall), τους οποίους βρίσκει κανεις θεσμοθετημένους με ποικίλους τρόπους και παραλλαγές σε διάφορα κράτη ανα την υφήλιο. Οι θεσμοί αυτοί ειναι οτι κοντινότερο έχουν να επιδείξουν τα σύγχρονα κράτη ως προς το αυθεντικό δημοκρατικό πολίτευμα των Αθηνών. Ομως, αν και με την ενεργοποίηση αυτών των δημοκρατικών θεσμών, η εξουσία περνάει στιγμιαία στην κοινωνία που αποφασίζει η ίδια δεσμευτικα για το ζήτημα που έχει τεθεί, απο μόνα τους δεν αρκούν για να χαρακτηρίσουμε αυτά τα πολιτεύματα δημοκρατικά. Κι ο λόγος για αυτό ειναι αυτό ακριβώς που είπαμε: οτι δηλαδή η εξουσία περνάει για μια στιγμή μονο στα χέρια της κοινωνίας, όσο διαρκεί δηλαδή η επίλυση του εν κρίσει ζητήματος. Μόλις το ζήτημα αποφασιστεί, η διαχείριση της εξουσίας περνάει και πάλι εκεί απο όπου προσωρινά αφαιρέθηκε: στα ολιγαρχικα πολιτειακά όργανα. Η δημοκρατία όμως δεν ειναι υπόθεση μιας στιγμής, ή ενός ζητήματος για το οποίο πρεπει να συλλεχθει ένας επαρκής αριθμός υπογραφών. Η δημοκρατία ειναι η συνεχής αυτοθέσμιση της κοινωνίας με την οποία ο δήμος αποφασίζει διαρκώς για τα ζητήματα που τον αφορούν.

Παρόλα αυτά, η αξία των σύγχρονων δημοκρατικών αυτών θεσμών στις κοινωνίες όπου εφαρμόζονται δεν θα πρεπει να παραβλεφθεί. Η θεσμοθέτηση της "στιγμιαίας δημοκρατίας" στα σύγχρονα ολιγαρχικά πολιτεύματα σαφώς και βελτιώνει  ως προς το δημοκρατικότερο το πολίτευμα,  ενεργοποιεί την κοινωνία, την καθιστά ως ενα βαθμό συνυπεύθυνη στην πορεία της χώρας και μπορεί να συμβάλλει στην πολιτική σταθερότητα και την βιωσιμότητα του πολιτεύματος.

Ας δούμε όμως τι ακριβώς σημαίνουν οι θεσμοί αυτοί, πού και πώς εφαρμόζονται.

Α. Πρωτοβουλία (Initiative)

1. Ορισμός: Γενικά, η "πρωτοβουλία" ειναι εκείνη η διαδικασία που επιτρέπει σε μια κοινωνία να παρακάμπτει το νομοθετικό σώμα και να θέτει προς ψήφιση απο το σύνολο του εκλογικού σώματος, ενα προτεινόμενο νομοσχέδιο ή ακόμα και μια συνταγματική τροπολογία. Για να τεθεί το προτεινόμενο νομοσχέδιο ή τροπολογία προς ψήφιση απαιτείται ένας συγκεκριμένος αριθμός υπογραφών ή υπογραφές απο ενα αντιπροσωπευτικό ποσοστό του εκλογικού σώματος. Συνήθως τα αποτελέσματα της εκλογικής ψήφου των πολιτών ειναι δεσμευτικα για την κυβέρνηση. Παρακάτω βρίσκονται οι χώρες που προβλεπεται συνταγματικως η λαϊκή πρωτοβουλία.

2. Εφαρμογή:

Ευρώπη - Λετονία, Λιθουανία, Βουλγαρία, Σκόπια, Ουγγαρία, Σλοβακία, Κροατια, Σαν Μαρινο, Ελβετία, Λιχτενσταιν, Σουηδία, Γεωργία, Γερμανία.

Αμερική - Βολιβία, Καναδάς, Κοστα Ρικα, Ισημερινος, Παναμας, Περου, Βενεζουέλα, Ουρουγουαη.

Ασία - Φιλιππινες, Ταιβαν, Νησιά Μαρσαλ, Νήσος Παλαου, Μικρονησια.

Ωκεανια - Νέα Ζηλανδία, Νήσος Νορφολκ

3. Παράδειγμα: (Ευρώπη, Λιθουανια)

Σύνταγμα, Αρθρο 9: "Τα σημαντικότερα ζητήματα που αφορούν την ζωή της Πολιτείας και του Εθνους θα αποφασίζονται με δημοψήφισμα. Στις περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος, οι Seimas θα ανακηρυσσουν δημοψήφισμα. Δημοψήφισμα θα ανακηρυσσεται επίσης εάν τουλάχιστον 300.000 πολίτες με εκλογικά δικαιώματα το απαιτούν. Η διαδικασία για την ανακήρυξη και εκτέλεση του δημοψηφίσματος θα ορίζεται απο τον νομό."

Νόμος περί δημοψηφίσματος, Αρθρο 4, Υποχρεωτικά Δημοψηφισματα:

1. Τα δημοψηφίσματα θα ειναι υποχρεωτικά σχετικά με τα παρακάτω ζητήματα:(...)

2. Υποχρεωτικα δημοψηφίσματα μπορούν επίσης να τεθούν σχετικά με άλλους νόμους ή διατάξεις, για τους οποίους 300 χιλιάδες πολίτες με το δικαίωμα του εκλέγειν ή οι Seimas θα καταθέσουν μια πρόταση για να αποφασιστεί με δημοψήφισμα.

Β. Δημοψήφισμα (Referendum)

1. Ορισμός: Το δημοψήφισμα αναφέρεται στην διαδικασία κατα την οποία το εκλογικό σώμα αποφασίζει σε ψηφοφορία αν μια πράξη ή ένας νόμος θα γίνουν τελικά δεκτοί ή όχι. Για να ενεργοποιηθεί η διαδικασία δημοψηφίσματος, απαιτείται η συγκέντρωση συγκεκριμένου αριθμού υπογραφών. Σε πολλές περιπτώσεις ωστόσο το Σύνταγμα μπορεί να προβλέπει υποχρεωτική διενέργεια δημοψηφίσματος για συγκεκριμένες περιπτώσεις. Παρακάτω βρίσκονται οι χώρες που έχουν θεσμοθετημένο στο Σύνταγμα τους, τουλάχιστον έναν απο τους δυο αυτους τρόπους ενεργοποίησης δημοψηφίσματος.

2. Εφαρμογή:

Αμερική - Καναδάς, Βολιβία, Ουρουγουαη, Βενεζουέλα, Κολομβια, Βραζιλία, Κοστα Ρικα, Αντιγουα και Μπαρμπουντα, Μπαχαμες, Ισημερινος, Ελ Σαλβαδορ, Γουατεμαλα, Τζαμαικα, Παναμας, Περου, Δομινικανη Δημοκρατία, Μπελιζ, Παραγουαη, Γρεναδα, Αγία Λουκια

Ευρώπη - Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ελβετία, Σλοβενία, Σαν Μαρινο, Λιχτενσταιν, Αυστρία, Δανία, Εσθονια, Γαλλία, Ιρλανδία, Λετονία, Λιθουανία, Μαλτα, Σλοβενία, Ανδορρα, Ρουμανία, Σλοβακία, Ισλανδια, Σκοπιά, Τουρκία, Ηνωμενο Βασίλειο, Γερμανία.

Ασία - Ισραήλ, Ιαπωνία, Φιλιππινες, Ταιβαν, Νοτιος Κορεα, Νήσος Παλαου, Νησιά Μαρσαλ, Μικρονησια

Αφρική - Μπενιν, Μποτσουανα, Γκανα, Λεσοθο, Λιβερια, Μαλαουι, Σευχελλες, Μαυρικιος, Ζαμπια

Ωκεανια - Αυστραλία, Ναουρου, Κιριμπατι, Νιουε, Βανουατου

3. Παράδειγμα: (Ευρώπη, Ομοσπονδιακό Σύνταγμα Ελβετιας)

"Αρθρο 140, Υποχρεωτικό Δημοψήφισμα

1. Τα παρακάτω πρεπει να τεθούν προς ψήφιση απο τον Λαό και τα Καντονια:

α. τροπολογίες στο Ομοσπονδιακό Σύνταγμα

β. είσοδος σε οργανισμούς για συλλογική ασφάλεια ή σε υπερεθνικες κοινότητες 

γ. ομοσπονδιακες πράξεις εκτάκτου ανάγκης οι οποίες δεν βασίζονται σε διάταξη του Συντάγματος και που η διάρκεια ισχύος τους ξεπερνά το ενα έτος. Τέτοιες πράξεις πρεπει να τεθούν προς ψήφιση μέσα σε ενα έτος απο την στιγμή που θα εγκριθούν απο το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο. 

2. Τα παρακάτω θα τεθούν προς ψήφιση απο τον Λαό: 

α. πρωτοβουλίες πολιτών για πλήρη αναθεώρηση του Ομοσπονδιακου Συντάγματος

β. πρωτοβουλίες πολιτών για μερική αναθεώρηση του Ομοσπονδιακου Συντάγματος στην μορφή μιας γενικής πρότασης που έχει απορριφθεί απο το Ομοσπονδιακό Σύνταγμα

γ. το ερώτημα αν πρεπει να γίνει μια πλήρη αναθεώρηση του Ομοσπονδιακου Συντάγματος, στην περίπτωση που υπάρξει διαφωνία μεταξύ των δυο Συμβουλίων." 

"Αρθρο 141, Προαιρετικό Δημοψήφισμα

1. Αν μέσα σε 100 ημέρες απο την επίσημη δημοσίευση της θέσπισης τους, οποιαδήποτε 50.000 άτομα με δικαίωμα ψήφου ή οχτώ Καντονια το απαιτήσουν, τα παρακάτω θα τεθούν προς ψήφιση απο τον Λαό: 

α. ομοσπονδιακες πράξεις

β. ομοσπονδιακες πράξεις εκτάκτου ανάγκης των οποίων η ισχύς ξεπερνά τον ενα χρόνο

γ. ομοσπονδιακα διατάγματα, με την προϋπόθεση οτι προβλέπεται απο το Σύνταγμα ή απο νόμο

δ. διεθνείς συνθήκες οι οποίες:

1. ειναι αορίστου διαρκείας και δεν μπορούν να τερματίσουν

2. προβλέπουν την είσοδο σε έναν διεθνή οργανισμό

3. περιέχουν σημαντικές νομοθετικές διατάξεις ή που η εφαρμογή τους απαιτεί την θέσπιση ομοσπονδιακής νομοθεσίας."

Σημειωση: Το δημοψήφισμα ειναι θεσμοθετημένο και στο Σύνταγμα της Ελλάδας, ωστόσο η ενεργοποίηση του έγκειται αποκλειστικά στην αρμοδιότητα των πολιτειακων οργάνων (συγκεκριμένα απο τον Πρωθυπουργό) κι όχι στην κοινωνία ή στις διατάξεις του Συντάγματος. Αυτού του είδους το δημοψήφισμα δεν αποκαλείται referendum, αλλά plebiscite, το οποίο έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ρώμη και τους Πλειβιους (plebeian council) και υποδηλώνει οτι η εξουσία για εκτέλεση δημοψηφισμάτων έγκειται στην αρμοδιότητα των αρχών κι όχι στην κοινωνία. Για τον λόγο αυτό απο την παραπάνω λίστα απουσιάζουν χώρες όπως η δική μας, αφού το plebiscite δεν ειναι δημοκρατικός θεσμός αλλά καθαρά ολιγαρχικος.

Γ. Ανάκληση (Recall)

Η ανάκληση ειναι η διαδικασία που επιτρέπει στους πολίτες να απομακρύνουν και να αντικαθιστούν έναν εκλεγμένο αντιπρόσωπο τους πριν το τελος της θητείας του. Ο θεσμός αυτός συναντάται σήμερα κυρίως στις πολιτείες των ΗΠΑ με παράδοση άνω των εκατό ετών και με πάμπολλα παραδείγματα ανακαλέσουν δικαστών, δημάρχων και άλλων αιρετών αντιπροσώπων στις 18 πολιτείες όπου ο θεσμός προβλέπεται.

Εξαιρετικό παράδειγμα του θεσμου της ανάκλησης αιρετού αντιπροσώπου ειναι η πολιτεία της Καλιφορνια στις ΗΠΑ. Εκεί οι πολίτες μπορούν με την συλλογή υπογραφών που αναλογει στο 5% τουλάχιστον του εκλογικού σώματος που ψήφισε στις τελευταίες κυβερνητικές εκλογές, να θέσει σε δημοψήφισμα την απομάκρυνση ή όχι των εκλεγμένων αντιπροσώπων του. Η γνωστότερη  επιτυχημένη απομάκρυνση αιρετού αξιωματούχου στην Καλιφορνια αποτελεί η περίπτωση του Κυβερνήτη Gray Davis ο οποίος αντικαταστάθηκε το 2003 απο τον Arnold Schwarzenegger λόγω ελλειμματικου προϋπολογισμού.

Την απομάκρυνση του Προέδρου της Κυβέρνησης κατοπιν δημοψηφισματος προβλέπει και το υπό αναθεώρηση Σύνταγμα της Ισλανδιας, ωστόσο ο τρόπος εφαρμογής του δεν συνίσταται σε πραγματικό δημοκρατικο δικαίωμα των Ισλανδων πολιτών να τον ανακαλέσουν. Το ισλανδικο Σύνταγμα προβλέπει την διενέργεια δημοψηφίσματος για την απομάκρυνση ή όχι του Προέδρου,  με την έννοια του plebiscite κι όχι του referendum. Δηλαδή για να διενεργηθεί το δημοψήφισμα της απομάκρυνσης πρεπει πρώτα να αποφασίσει οτι συντρέχει λόγος η ισλανδικη Βουλή (Althingi) με πλειοψηφία 3/4. 

Οι τρεις αυτοί δημοκρατικοί θεσμοι (πρωτοβουλία, δημοψήφισμα και ανάκληση) καθώς και οι χώρες όπου εφαρμόζονται, παρουσιάστηκαν με αποκλειστικό σκοπό να γίνει κατανοητό αφενός οτι δεν πρόκειται για ακραία παραδείγματα αλλά για διαδεδομένους σύγχρονους δημοκρατικούς θεσμούς ανα τον κόσμο κι αφετέρου για να καταδειχθεί πόσο πίσω βρισκόμαστε στην Ελλάδα...

Τάσος Συριανος 
Συγγραφέας του βιβλίου "Το Συμβολαιο της Υποταγης: πως το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πως να την ανακτησουμε"

Πηγές:
http://www.iri-europe.org/navigator/#!prettyPhoto%5Biframes-remote%5D/0/
http://www.ncsl.org/legislatures-elections/elections/initiative-referendum-and-recall-overview.aspx
http://www.britannica.com/EBchecked/topic/493351/recall-election
https://sites.google.com/site/plsi473/initiatives-referendum-recall
http://www.concourt.am/armenian/legal_resources/world_constitutions/constit/iceland/icelnd-e.htm