Αναδημοσιευση από το Anti-ntp.net
Το δημοψήφισμα κατά πολλούς αποτελεί την μέγιστη έκφραση του εκλογικού σώματος μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Από την μεταπολίτευση και μετά -που υπήρχε η διενέργεια ενός δημοψηφίσματος- δεν έχει υπάρξει άλλο. Παρότι το σύνταγμα ορίζει ότι σοβαρά κοινωνικά αλλά και εθνικά ζητήματα μπορεί να τεθούν στην κρίση του Ελληνικού λαού, η πολιτική τάξη έχει κάνει ο,τι μπορεί για να το αποφύγει την λαική βούληση χρησιμοποιώντας ως μέσω, το Σύνταγμα. Ναι, καλά διαβάσατε. Το ίδιο μας το Σύνταγμα και ειδικά το άρθρο 44 που αναφέρεται στις προϋποθέσεις διενέργειας δημοψηφίσματος, ουσιαστικά κατοχυρώνει στην πολιτική τάξη το αποκλειστικό δικαίωμα της απόφασης διεξαγωγής του. Με άλλο λόγια, ο ίδιος ο λαός δεν είναι κυρίαρχος των αποφάσεων όπως αρμόζει σε μια πραγματική δημοκρατία. Το συγκεκριμένο ζήτημα το αναλύει σε βάθος και πολύ εύστοχα στο νέο του βιβλίο του ο συγγραφέας Τάσος Συριανός με τίτλο ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ* : Πως το σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πως να την ανακτήσουμε:
Ας δούμε όπμως τι λέει το Άρθρο 44 του Συντάγματος, παρ, 2 σχετικά με το δημοψήφισμα: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου. Δημοψήφισμα προκηρύσσεται με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου και όπως ορίζουν ο Κανονισμός της Βουλής και νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής».
Όσες φορές κι αν διαβάσει κανείς αυτή την διάταξη σε ένα μόνο συμπέρασμα μπορεί να καταλήξει: η διενέργεια δημοψηφίσματος προβλέπεται με τέτοιο τρόπο ώστε το μόνο πράγμα που καταφέρνει να πετυχαίνει είναι την μη έκρφραση της λαϊκής βούλησης
Τέλος αποσπάσματος.
Διαβάζοντας τις παραπάνω λέξεις, το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κανείς είναι οτι η πολιτική τάξη της χώρας υποκρινόμενη την διαφύλαξη της δημοκρατίας, έχει δημιουργήσει τρεις δικλείδες ασφαλείας ετσι ώστε το δημοψήφισμα στην πραγματικότητα να μην μπορεί να γίνει με κανένα τρόπο παρά μόνο εαν το επιθυμεί η ίδια! Το Υπουργικό Συμβούλιο έχει την αποκλειστικότητα να προτείνει δημοψήφισμα. Έπειτα την πρόταση του Υ.Σ. πρέπει να την εγκρίνουν οι βουλευτές και στην συνέχεια να το υπογράψει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Διαπιστώνουμε λοιπόν, οτι πουθενά δεν λαμβάνεται υπόψιν η λαϊκή βούληση. Πουθενά δεν προβλέπει το κατα τα άλλα «Δημοκρατικό» σύνταγμα της Ελλάδος την δυνατότητα διενέργειας δημοψηφίσματος κατ’ απαίτηση του λαού. Με άλλα λόγια μπορεί να υπάρχουν μαζικές απεργίες, συλλαλητήρια και αντιδράσεις για πολλά κοινωνικά και εθνικά ζητήματα∙ και επειδή η πολιτική τάξη δεν θέλει ή αποφεύγει την λαϊκή έκφραση διότι η απόφαση της θα είναι αρνητική για εκείνη και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί, έχει την δυνατότα – και συνήθως το επιλέγει- να αγνοήσει παντελώς την βούληση της ελληνικής κοινωνίας. Το προκλητικό όμως είναι ότι καλύπτεται απόλυτα από τα άρθρα του Συντάγματος.
Όλα αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν και να ρίξουν σπόρο στην σκέψη μας, για το πόσο πραγματικά δημοκρατικό είναι το σύνταγμα που έχουμε, πόσο δίνει την δυνατότητα στους Έλληνες πολίτες να είναι κυρίαρχοι του τόπου τους και αν πρέπει εκτός από την μετάβαση σε εθνικό νόμισμα – που κατα πολλούς είναι αναγκαία- είναι αναγκαία μια συντακτική εθνοσυνέλευση με σκοπό την δημιουργία ενός συντάγματος που θα δημιουργηθεί από τον λαό – για τον λαό, μέσα από τοπικές συνελεύσεις που θα λάβουν μέρος σε όλη την χώρα. Είναι ευκαιρία λοιπόν να εκμεταλευτούμε την πολιτική κρίση που ζούμε και να διαμορφώσουμε έναν νέο συμβόλαιο που θα προασπίζει πραγματικά της ελευθερίες και το συμφέρον μας.
*Εκδοσεις Οσελοτος 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου