Συντακτικη εξουσία: η ανωτάτη μορφή εξουσίας στα χέρια των πολιτών

Η Συντακτικη εξουσία και τα χαρακτηριστικά της 

Σύμφωνα με τον καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου και νυν Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης κ. Αντώνη Μανιτακη, "η δύναμη που ειναι σε θέση να εγκαθιδρυει ή να μεταβάλλει πολιτεύματα" αποκαλείται "συντακτικη εξουσία". Τα κυρία χαρακτηριστικά της Συντακτικής εξουσίας ειναι οτι:

Προυπαρχει του Συντάγματος και του Κράτους.

Δημιουργεί νεα εκ του μηδενος συνταγματικη τάξη ή...

Καταργεί την παλιά αντικαθιστώντας την με νεα.

Διαμορφώνει πολίτευμα το οποίο η ίδια εγκαθιδρυει ή μεταβάλλει.

Ειναι η πρωταρχική δύναμη που θεμελιώνει και νομιμοποιεί την ισχυ του Συντάγματος. 

Η συντακτικη εξουσία ως πρωτογενής και αδέσμευτη εξουσία

Τα ανωτέρω χαρακτηριστικά καθιστούν την συντακτικη εξουσία, πρωτογενή και αδέσμευτη εξουσία, "διότι εκδηλώνεται και επιβάλλεται από μόνη της, αντλώντας τη δύναμή της από τον ίδιο της τον εαυτό. Παρουσιάζεται και ως αυτοδύναμη, ενώ παράλληλα είναι και παντοδύναμη και νομικά αδέσμευτη, αφού η άσκησή της δεν υπόκειται σε κανέναν νομικό περιορισμό ή όριο ούτε δεσμεύεται από προϋπάρχοντα κανόνα δικαίου· δεν εξαρτάται από διαδικασίες, εκτός από αυτές που η ίδια έχει θεσπίσει για τον εαυτό της, αυτο-δεσμευόμενη μόνο με κανονισμούς ή ψηφίσματα· δεν υπόκειται, τέλος, σε αρχές ή κανόνες προ-συνταγματικούς ή υπερ- συνταγματικούς". 

Ποτε εκδηλώνεται η Συντακτικη εξουσία 

Η Συντακτική εξουσία, ειναι εξουσία πρωτογενής και αδέσμευτη, η οποία "εκδηλώνεται είτε όταν συντάσσεται για πρώτη φορά Σύνταγμα με την ίδρυση νέου κράτους είτε όταν καταλύεται η προϊσχύουσα συνταγματική και πολιτική τάξη, έπειτα από επανάσταση ή πραξικόπημα, και θεσπίζεται νέο Σύνταγμα σε αντικατάσταση του παλιού. Η άσκηση πρωτογενούς συντακτικής εξουσίας προϋποθέτει ρήξη με την προϋπάρχουσα συνταγματική τάξη και συνεπάγεται πολιτειακή μεταβολή".

Ποιος ειναι ο φορέας της Συντακτικής εξουσίας

Είδαμε παραπάνω οτι το Συνταγμα ειναι έργο μιας Συντακτικής εξουσίας κι οτι η εξουσία αυτη "αποκαλείται πρωτογενής, διότι δεν προέρχεται απο καμία άλλη εξουσία ούτε υπόκειται στην θέληση άλλης εξουσίας". Για τον λόγο αυτο η δημιουργία Συντάγματος ειναι "έργο που μονο ο κυρίαρχος, δηλαδη μια υπέρτατη εξουσία, μπορει να επιτελέσει. Η Συντακτικη εξουσία αποτελεί, άρα, πανηγυρική εκδήλωση κυριαρχίας. Ειναι η ίδια η κυριαρχία ενώ συντάσσει πολίτευμα και θεσπίζει Συνταγμα. Το Συνταγμα ετσι εκλαμβάνεται ως "πράξη κυριαρχίας Συντακτικου χαρακτήρα". Δημιουργός της Συντακτικής αυτής πράξης ειναι ο κυρίαρχος λαός-έθνος υπό την ιδιότητα του φορέα της κυριαρχίας και της Συντακτικής εξουσίας". 

Εφόσον λοιπόν η Συντακτικη εξουσία αφορά την δημιουργία Συντάγματος και η άσκηση της ειναι έργο του κυρίαρχου, τότε ο λαός ως κυρίαρχος ειναι αυτός ο φορέας της Συντακτικής εξουσίας που δημιουργεί Συνταγμα. Ετσι, η δημιουργία Συντάγματος, ειναι υπόθεση του ίδιου του λαου, διότι ο λαός ειναι ο κυρίαρχος που κατέχει την πρωτογενή εξουσία με την οποία εγκαθιδρυονται και μεταβάλλονται Συνταγματα και πολιτεύματα. Μάλιστα ο λαός, ακόμα κι όταν ολοκληρώσει το έργο εγκαθίδρυσης νέου πολιτεύματος, "αυτην την ανεπανάληπτη εξουσία του δεν την απαλλοτριωνει, την κρατά εσαει για τον εαυτο του, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο κάποτε ή οποτεδήποτε να την επανασκησει". 

Η Συντακτικη εξουσία λοιπον ανήκει στον λαο, ευρίσκεται πάντοτε στην διάθεση του λαου, ειναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον λαο και εξαρτάται απο τον ίδιο τον λαο αν και ποτε θα την ενεργοποιήσει, με τι τροπο και σε τι βαθμό. 

Αναστάσιος Π. Συριανος

Πηγή: Αντώνης Μανιτακης, Κεφαλαιο 4: Συντακτικη Εξουσια και Αναθεωρητικη Λειτουργία στο "Ελληνικο Συνταγματικο Δίκαιο", Εκδοσεις Σακκουλα (2004).

Μόνο με αλλαγή του Συντάγματος θα τιμωρηθούν οι πολιτικοί.

Του Πέτρου Χασαπη: Σύμφωνα με την με αρ. 683/1975 απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, με την οποία καταδικάστηκαν αμετάκλητα οι πρωταίτιοι της εφτάχρονης δικτατορίας,η πρώτη μετά την δικτατορία Βουλή είχε πρωτογενή συντακτική εξουσία, παρότι η τότε πολιτική εξουσία την ονόμασε αναθεωρητική. Ταυτόχρονα ο ΑΠ δέχτηκε ότι δεν υπήρξε λαϊκή προσχώρηση στο πραξικόπημα των Απριλιανών και επομένως αυτό ποτέ δεν νομιμοποιήθηκε από τη λαϊκή βούληση. Αφού λοιπόν δέχτηκε ότι η νέα κυβέρνηση και η νέα Βουλή είχαν πρωτογενή συντακτική εξουσία, αποφάνθηκε ότι δεν δεσμεύονταν από…. τη σχετική αρχή περί της αναδρομικότητας των ποινικών νόμων που θέσπιζε το Σύνταγμα του 1952. Επιπλέον δέχτηκε ότι δεν μπορεί να υπάρξει δικαστικός έλεγχος ως προς τον εναρμονισμό των πράξεων της νέας κυβέρνησης και της νέας Βουλής με το Σύνταγμα του 1952, εφόσον είχαν πρωτογενή συντακτική εξουσία δημιουργίας νέου Συντάγματος. Με βάση αυτό το σκεπτικό ο ΑΠ καταδίκασε τους πρωταίτιους για εσχάτη προδοσία και στάση, απορρίπτοντας όλες τις προβληθείσες σχετικές ενστάσεις. Μάλιστα θεώρησε ότι δεν δεσμεύεται ούτε από αντίθετες αποφάσεις που εξέδωσε ο ίδιος ο ΑΠ κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.

Σύμφωνα με το άρθρο 86 του ισχύοντος Συντάγματος, όπως αυτό ισχύει μετά την αναθεώρηση το 2001, μόνο η Βουλή έχει την αρμοδιότητα να ασκεί δίωξη, κατά των μελών της κυβέρνησης και όσων διετέλεσαν μέλη κυβερνήσεων και καμία δίωξη ούτε ανάκριση κ.λ.π. δεν γίνεται εναντίον των πιο πάνω προσώπων, χωρίς την άδεια της Βουλής. Μάλιστα το αξιόποινο των πράξεων των ανωτέρω προσώπων υπόκειται σε προκλητικά μικρή παραγραφή. Απαγορεύει δε στον κοινό νομοθέτη ακόμα και τη δυνατότητα θέσπισης ιδιώνυμων αδικημάτων για τα μέλη των κυβερνήσεων.

Η διάταξη αυτή είναι καταχρηστική, δεν νοείται σε κράτος δικαίου και είναι προδήλως αντίθετη με τη θεμελιώδη δημοκρατική αρχή της ισότητας και ισονομίας όλων των πολιτών. Επομένως είναι άκυρη και δεν παράγει αποτελέσματα. Ταυτόχρονα, η όποια παραγραφή που έχει στο μεταξύ τρέξει, θεωρείται ότι είναι σε αναγκαστική αναστολή και ότι η παραγραφή του αξιόποινου του αντίστοιχου εγκλήματος θα αρχίσει να τρέχει κανονικά μετά την αποκατάσταση της πιο πάνω δημοκρατικής αρχής στην πράξη.

Όλοι οι πολιτικοί μιλάνε δήθεν για αλλαγή αυτής της διάταξης, αλλά την ίδια στιγμή οχυρώνονται πίσω από την αιτιολογία ότι είναι συνταγματική διάταξη και μέχρι να γίνει αναθεώρηση του Συντάγματος δεν μπορεί να αλλάξει. Ταυτόχρονα όμως και για να καταφανεί η υποκρισία του πράγματος, δεν παρέχουν καμία άδεια δίωξης των πιο πάνω προσώπων.

Εννοείται φυσικά, ότι δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει τιμωρία των πολιτικών εκείνων (όποιοι κι αν είναι αυτοί) που είναι υπεύθυνοι για το σημερινό κατάντημα της Ελλάδας. Αν τελικά υπάρξει αναθεώρηση του Συντάγματος (πολλά χρόνια αργότερα, λόγω της πολύπλοκης διαδικασίας που προβλέπεται), αφενός οι ίδιοι οι πολιτικοί θα το αλλάξουν έτσι ώστε και πάλι να μην πειραχτούν οι υπεύθυνοι, αφετέρου, ακόμα και αν κάποια στιγμή καταργηθεί πλήρως το άρθρο 86 με αναθεώρηση, τότε και πάλι δεν πρόκειται κανείς να τιμωρηθεί αφού οποιοδήποτε έγκλημα τελέστηκε θα καλύπτεται αναδρομικά από το σημερινό άρθρο 86 και το σχετικό αξιόποινο θα έχει παραγραφεί.

Μόνη λύση είναι να δημιουργηθεί εξ υπαρχής Νέο Σύνταγμα από τον ίδιο το λαό μέσω Λαϊκής Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, οπότε και δημιουργείται πρωτογενές συνταγματικό δίκαιο το οποίο δεν δεσμεύεται από το προηγούμενο, όπως ακριβώς και στην περίπτωση του μεταπολιτευτικού συνταγματικού δικαίου σε σχέση με το Σύνταγμα του 1952. Μόνο τότε τα δικαστήρια δεν θα δεσμεύονται από τις παραγραφές του σημερινού άρθρου 86 του ισχύοντος Συντάγματος και θα προχωρήσουν σε τιμωρία των ενόχων. Διαφορετικά καμία τιμωρία δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει.

Ας το έχουν αυτό υπόψη εκείνοι που πιστεύουν ότι δεν πρέπει να αλλάξει το σημερινό Σύνταγμα.

Πέτρος Χασάπης

hassapis-peter.blogspot.gr

Οι δημοκρατικές ιδέες του Ρήγα Φεραιου

Αποσπάσματα απο την Χαρτα:

ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ
Άρθρο 4
Ο νόμος είναι εκείνη η ελευθέρα απόφασις, οπού με την συγκατάθεσιν ΟΛΟΥ του λαού έγινεν. .

άρθρο 29  Κάθε πολίτης έχει ένα ίσον δίκαιον με τους άλλους εις το να συντρέξη να κατασταθεί ένας νόμος. .
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΩΣ ΝΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΝΟΜΟΙ
άρθρο 56
Όταν είναι χρεία* να γίνει κανένας νόμος εις την Δημοκρατίαν, πρώτον γίνεται εγγράφως με αναφοράν, οπού ημπορούν να εξετάσουν το όφελος και την βλάβην, οπού ημπορεί να προέλθη απ αυτόν.

Άρθρο 57Η εξέτασίς του πρέπει να σαφηνίζεται και ο νόμος να είναι προς καιρόν νομοθετημένος, ύστερον δεκαπέντε ημέρας μετά την έγγραφον αναφοράν.

Άρθρο 58 Σκοπός τούτου του νόμου, ήγουν* προς τι οφελεί, έχει να τυπώνεται και να στέλλεται εις όλας τας χώρας της Δημοκρατίας με τοιαύτην επιγραφήν:
Προβαλλόμενος (προτεινόμενος) νόμος.

Άρθρο 59 Σαράντα ημέρας μετά την αποστολή του προβαλλόμενου νόμου, εάν εις τας μισάς και μίαν επαρχίαν το δέκατον των πρώτων συναθροίσεων (ήγουν 60 πολίται)* εκάστης επαρχίας, κανονικώς συγκροτηθεισών, δεν αντεστάθηκεν,
ο έγγραφος προβαλλόμενος νόμος είναι δεκτός και επικυρώνεται, γνωριζόμενος εις το εξής ως νόμος.

Άρθρο 60 Αν δεν τον στέργη* το δέκατον (10%) των πρώτων συναθροίσεων εκάστης επαρχίας, τότε το ΝομοδοτικόνΣώμα συναθροίζει τας πρώτας συνελεύσεις (άρθρα 11,12,13) και ερωτάται ΟΛΟΣ ο λαός δια να δώση την γνώμην του

Ο μεγάλος επαναστάτης ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ είχε μια πολύπλευρη προσφορά.
Τα ολιγαρχικά όμως καθάρματα μας έκρυβαν και εξακολουθούν να κρύβουν από τη σχολική διδασκαλία την πολιτική πρόταση και την πίστη του ΡΗΓΑ στο ότι η πραγματική Δημοκρατία υπάρχει μόνο όταν η νομοθετική κυριαρχία ανήκει στο λαό.ΤΑ ΔΙΚΑΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

άρθρο 35  Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονά του, το να κάμη τότε ο λαός ή κάθε μέρος του λαού επανάστασιν, να αρπάξη τα άρματα και να τους τιμωρήση τους τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν από όλα τα δίκαιά του, και το πλέον απαραίτητον από όλα τα χρέη του..
*ανάγκη
*δηλαδή
*Δες διοικητική διαίρεση της Χώρας από τον Ρήγα (κοινότητες των 200-600 ατόμων)
* αποδέχεται, συναινεί

Πηγή: http://bezedakos.blogspot.gr/2010/11/blog-post_7698.html

Κασιματης: Νεο Σύνταγμα μονο με επανάσταση

Του Πέτρου Χασαπη: Ο γνωστός συνταγματολόγος κ. Γ. Κασιμάτης (Ομότιμος καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου στο Πανεπιστήμιο Αθηνών), απαντώντας σε σχετική ερώτηση της εφημερίδας «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», η οποία έχει ξεκινήσει δημόσιο διάλογο για την αλλαγή του Συντάγματος, απάντησε ως εξής: «Πρέπει να διευκρινίσω ότι η απάντηση στο ερώτημά σας θα περιοριστεί σε σκέψεις μόνο για αναθεώρηση του Συντάγματος, δηλαδή για τη βελτίωση του ισχύοντος Συντάγματος και του πολιτεύματος της αστικής δημοκρατίας. Γιατί ακούγονταιφωνές -συχνά πολύ δικαιολογημένες- για εθνοσυνέλευση ή συντακτική συνέλευση και για κατάργηση του ισχύοντος Συντάγματος και για νέο Σύνταγμα κ.λπ. Πρέπει, όμως, να ξέρουμε ότι αυτά δεν μπορούν να γίνουν πράξη με αναθεώρηση, αλλά μόνο με επανάσταση ή πραξικόπημα».

Η άποψη αυτή είναι μια άποψη που διατρέχει ολόκληρη σχεδόν την κοινότητα των συνταγματολόγων, οι οποίοι παραμένουν προσηλωμένοι στην διατήρηση του ισχύοντος Συντάγματος και του ισχύοντος μοντέλου «δημοκρατίας», πλην ορισμένων εξαιρέσεων. Εξαίρεση για παράδειγμα αποτελεί ο συνταγματολόγος κ. Γ. Κατρούγκαλος ο οποίος ζητά ευθέως στο τελευταίο βιβλίο του «Η κρίση και η διέξοδος» Συντακτική Συνέλευση για Νέο Σύνταγμα. Το έκαναν το 1958 οι Γάλλοι επί Ντε Γκώλ, το έκαναν στις μέρες μας οι Ισλανδοί και μάλιστα οι τελευταίοι έφτιαξαν καινούργιο Σύνταγμα από τον ίδιο το λαό με δημόσια διαβούλευση. Το έκαναν προ καιρού οι Τσέχοι. Το έκανε ο Κ. Καραμανλής με το δημοψήφισμα που κατάργησε το θεσμό της βασιλείας στην Ελλάδα, παρότι το απαγόρευε το Σύνταγμα του 1952. Σε καμία από τις πιο πάνω περιπτώσεις δεν υπήρξε επανάσταση, ούτε ανοίχτηκε μύτη. Ήταν θέληση του λαού.

Επομένως, προκειμένου να αλλάξει το Σύνταγμα δεν απαιτείται καμία επανάσταση. Ο λαός εξ ορισμού είναι το ανώτατο όργανο του Κράτους και μπορεί να φτιάχνει και να αλλάζει μόνος του τον καταστατικό χάρτη του Κράτους. Εκτός και αν θεωρούμε ότι το πολιτικό προσωπικό είναι ανώτερο από το λαό. Εκείνο λοιπόν που απαιτείται είναι ένα δημοψήφισμα συνοδευόμενο από κάποια βασικά ερωτήματα, ώστε να αποφασίσει ο λαός για το εάν θα συνεχίσει να ζει με το ίδιο πολιτικό σύστημα ή θα το αλλάξει.

Όπως δείχνουν τα πράγματα και από τις πρώτες απόψεις που εκτίθενται στην “Ελευθεροτυπία”, αντί για δημόσιο διάλογο, παρατηρούμε ένα ακόμα γνωστό ελληνικό ευχολόγιο-παράκληση προς τους πολιτικούς για κάποιες αλλαγές και το όλο σκηνικό με το Σύνταγμα τελικά κατευθύνεται σε έναν και πάλι συμβιβασμό μεταξύ των κομματικών συμφερόντων, αφήνοντας για μια ακόμα φορά τους πολίτες που αγωνιούν στη γωνία.

Απαιτείται τελικά επανάσταση, αλλά όχι επανάσταση με όπλα. Έχουμε όλοι ανάγκη από μια επανάσταση συνείδησης. Ας κάνουμε μόνο μια απλή ερώτηση στον εαυτό μας και ας πάρουμε τη σχετική απόφαση. Θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε με αυτό το πολιτικό σύστημα ή πρέπει να αλλάξει; Αν αποφασίσουμε ότι πρέπει να αλλάξει τότε θα πρέπει να συναντήσουμε ανθρώπους που έχουν τις ίδιες απόψεις. Όλα τα υπόλοιπα θα τα καταγράψει η Ιστορία.

Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση.  Με αυτή την έννοια της επανάστασης πράγματι ο κ. Κασιμάτης έχει δίκιο.

Πετρος Χασαπης

http://www.hassapis-peter.blogspot.gr/

ΤΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΑ ΕΚΔΙΔΟΥΝ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΟΜΟΥΣ

ΤΑ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΑ ΕΚΔΙΔΟΥΝ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΟΜΟΥΣ

Το πιο σημαντικό κοινό στοιχείο των εννοιών του νόμου και της διαταγής είναι το ότι και οι δύο αφορούν σε κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς. 

Που βρίσκεται όμως η διαφορά τους; Η αστική τάξη, για λόγους συμφέροντος, μη θέλοντας  να διαφοροποιήσει την ουσία αυτών των δύο εννοιών, προσφεύγει όπως πάντα στα ψεύδη και τις παραποιήσεις. Και σε επίπεδο γενικής προπαγάνδας και σε επίπεδο νομικών σπουδών, ορίζει το νόμο σαν εκείνο τον κανόνα που έχει καθολική ισχύ.  Θέτει λοιπόν τον όρο της καθολικής ισχύος -  της ισχύος για όλους - σαν το στοιχείο  που διαχωρίζει το  νόμο από άλλους κοινωνικούς κανόνες. Αυτό όμως  είναι μεγάλη αναλήθεια. Πχ στο θέμα της φορολόγησης των καυσίμων, οι εφοπ-ληστές  δεν πληρώνουν καθόλου φόρο ενώ ο λαός πληρώνει δυσβάστακτους. Και τέτοια παραδείγματα σαν αυτό είναι χιλιάδες. 

Έτσι λοιπόν το στοιχείο της καθολικής ισχύος του νόμου εκπίπτει και από μόνο του αλλά και σε σχέση με την έννοια της διαταγής γιατί μπορούν να υπάρξουν και διαταγές με καθολικό χαρακτήρα. Πχ Ο αρχηγός της ολιγαρχικής στρατιωτικής δικτατορίας Παπαδόπουλος έβγαινε στο γυαλί και μας έλεγε: «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν   … στρατιωτικό νόμο καθ΄ άπασαν την επικράτειαν».   

Επομένως στον ολιγαρχικό ορισμό του νόμου το στοιχείο της καθολικής ισχύος είναι μια ακόμα σκέτη παραπλάνηση. Οι ολιγαρχικοί λοιπόν μας αποκρύπτουν ότι η διαφορά μεταξύ διαταγής και νόμου βρίσκεται  στο αν το υποκείμενο που προορίζεται να τον εφαρμόσει, θα το κάνει με την ελεύθερη θέλησή του ή καταναγκαστικά και στο ποιο υποκείμενο εκδίδει τον κανόνα .

Έτσι διαταγή είναι ο κανόνας ενός εντολέα προς ένα εντολοδόχο με αποκλεισμένο  το στοιχείο της θέλησης του εντολοδόχου για την εφαρμογή της εντολής. Ο εντολοδόχος δηλαδή θα πρέπει να την εφαρμόσει θέλει δεν θέλει.

Νόμος αντίθετα είναι εκείνος ο κοινωνικός κανόνας όπου τα μέλη μιας οργανωμένης κοινωνίας εκδίδουν  με κοινή θέλησή τους (κατά συμφωνημένη πλειοψηφία ή ομοφωνία) και απευθύνεται στους ίδιους να τον εφαρμόσουν. (είναι με τη θέλησή τους εντολείς και εντολοδόχοι).

Η Πρωταρχική σημασία της λέξης νόμος αποδιδόταν στην έννοια του εθίμου.

Το δε έθιμο εκφραζόταν με διάφορους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς καθολικά ηθελημένα αποδεκτούς από το κοινωνικό σύνολο.

Στη συνέχεια, ιστορικά,  η έννοια του νόμου  διαστρεβλώνεται από τους ολιγαρχικούς όλων των ολιγαρχικών πολιτικοοικονομικών συστημάτων για ευνόητους λόγους. 

Όμως ο Ρήγας Φεραίος στο έργο του  «Νέα πολιτική διοίκησις» και στο άρθρο 4 του κεφαλαίου για τα δίκαια του ανθρώπου, εκφράζει την πραγματική  ουσία της έννοιας του νόμου γράφοντας: « Ο νόμος είναι εκείνη η ελευθέρα απόφασις  οπού με την συγκατάθεσιν ΟΛΟΥ του λαού έγινεν……. Αυτός είναι νόμος, επειδή μονάχοι μας τον δεχόμεθα και τον θέλομεν.»

Σήμερα σε όλα τα ολιγαρχικά συστήματα  όπως είναι και αυτά του κοινοβουλευτισμού , όλοι σχεδόν οι κανόνες που εκδίδονται από τα κοινοβούλια είναι διαταγές και όχι νόμοι. Τα κοινοβούλια καταναγκάζουν τους λαούς να υπακούσουν στις διαταγές που εκδίδουν.

  

Και αυτό διαπιστώνεται καθημερινά. Παρά την τεράστια προπαγάνδα του συστήματος δια μέσου των ΜΜΕ που ελέγχει σχεδόν πλήρως, παρά την τεράστια ανισηγορία και παρά τον έλεγχο που ασκούν επί των δημοσκοπικών εταιριών, βλέπουμε ότι στις διάφορες δημοσκοπήσεις σχετικά με την αποδοχή ή όχι των περισσότερων «νόμων» του κοινοβουλίου, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού δεν τους αποδέχεται. Πχ χαράτσια, φορολογία πετρελαίου, άμεση φορολογία, ιδιωτικοποίηση υγείας κοκ.Επομένως δεν πρόκειται περί νόμων αλλά περί διαταγών αφού δεν τους θέλει η πλειοψηφία του λαού. 

Σε τούτο το σημείο όμως οι αστικές προπαγανδιστικές παγίδες, μέσα στις οποίες έχουν πέσει πολλοί καλοπροαίρετοι αγωνιστές τον τελευταίο αιώνα,  εκφράζουν τη δικαιολογία-«επιχείρημα» ότι η πλειοψηφία του λαού ψήφισε-εξέλεξε με δημοκρατικές εκλογές  αυτούς που θα του φτιάχνουν τους «νόμους».  

Αυτό όμως είναι ψεύδος εξ ορισμού, ψεύδος εκ θεμελίων.

ΟΛΕΣ οι κοινοβουλευτικές εκλογές είναι  εκ θεμελίων ανελεύθερες ολιγαρχικού τύπουκαι όχι δημοκρατικές.

Σημείωση: Οσα εκφράζονται στο παρόν άρθρο αποτελούν απόψεις του συντάκτη και δεν εκφράζουν το παρόν blog. Συμφωνούμε ωστόσο στο γεγονός οτι τα κοινοβούλια εκδίδουν διαταγές κι όχι νομούς και για αυτο αναδημοσιεύσαμε το άρθρο.

Πηγή: http://bezedakos.blogspot.gr/2012/03/blog-post_9622.html