Σύνταγμα της Ελλάδας vs Σύνταγμα των Ελλήνων

Το Σύνταγμα της Ελλάδας: Συμβόλαιο υποταγής του ελληνικού λαού

Το Σύνταγμα είναι το συμβόλαιο σύστασης μίας πολιτείας που σφραγίζει την συμφωνία μεταξύ των μελών της σχετικά με τον τρόπο που επιθυμούν να οργανωθούν πολιτικά και να διοικηθούν. Το συμβόλαιο με τίτλο «Σύνταγμα της Ελλάδας» στην σημερινή του μορφή νομιμοποιεί την διπλή υποταγή της ελληνικής κοινωνίας στην εγχώρια κομματοκρατία και τους διεθνείς κερδοσκόπους[1]. Κανονικά, όπως σε κάθε συμβόλαιο, για να έχει νομική ισχύ το Σύνταγμα θα έπρεπε να συμφωνηθούν οι όροι του και να «υπογραφεί» από όλους τους Έλληνες μετά από την έγκρισή τους σε δημοψήφισμα. Εφόσον αυτό δεν συμβαίνει, η υπογραφή του λαού σε αυτό το «συμβόλαιο υποταγής» πλαστογραφείται από τους πολιτικούς προκειμένου να κατασκευαστεί η συναίνεσή του στην απώλεια της ελευθερίας του.

Η πλαστογράφηση αυτή εκτελέστηκε με την ψήφιση Συνταγμάτων από την Βουλή και τους αντιπροσώπους στο όνομα του λαού αλλά ποτέ από τον ίδιο τον λαό. Η συναίνεσή μας στο Σύνταγμα είναι ουσιαστικά κατασκευασμένη και ενεργοποιείται αυθαίρετα με την γέννησή μας και χωρίς την συγκατάθεσή μας. Κανένας Έλληνας δεν έχει υπογράψει ποτέ ο ίδιος αυτοπροσώπως κανένα συμβόλαιο με τίτλο «Σύνταγμα της Ελλάδας». Κάθε Έλληνας που γεννιέται όμως υπάγεται αυτομάτως στους κανόνες του Συντάγματος κι έτσι «υπογράφει» εν αγνοία του το συμβόλαιο της υποταγής του. Όμως ένα Σύνταγμα το οποίο δεν έχει την άμεση συγκατάθεση του λαού, παραβιάζει την έννοια της αυθεντικής λαϊκής κυριαρχίας και συνεπώς οι όροι του δεν μπορούν να έχουν καμία νομική ισχύ. Υπό αυτήν την έννοια κανένα Σύνταγμα δεν μπορεί να ισχύσει χωρίς την άμεση συγκατάθεση του λαού.

Το Σύνταγμα της Ελλάδας πρέπει να ανακηρυχθεί άκυρο από τον ελληνικό λαό, βάσει της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, να οριστεί υπηρεσιακή κυβέρνηση η οποία θα διαλύσει τους παρόντες πολιτικούς σχηματισμούς και να ζητηθεί από τα πολιτικώς ενεργά λαϊκά στρώματα να κατασκευάσουν ένα νέο Σύνταγμα το οποίο στην συνέχεια με την έγκριση του συνόλου του ελληνικού λαού θα γίνει το Σύνταγμα των Ελλήνων.

Φυσικά μία τέτοια άποψη είναι προδήλως ανατρεπτική και θα προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων από την κάστα των ειδικών που έχει επωμιστεί τον ρόλο της προστασίας του πολιτικού status quo. Δεν ξέρω με τι ακριβώς κοσμητικά επίθετα θα με στολίσουν ούτε με ενδιαφέρει. Αυτό που έχει σημασία είναι να καταλάβουμε ότι για να ζήσει μία πολιτική κοινωνία ανεξάρτητη και ελεύθερη πρέπει το συμβόλαιο με το οποίο ιδρύεται και επίσημα, να είναι προϊόν της βούλησης των μελών της κι όχι μίας μικρής ομάδας δήθεν αντιπροσώπων που λειτουργούν για τα συμφέροντα εγχώριων και αλλότριων παραγόντων. Όπως είπαμε, το Σύνταγμα για να έχει νομική ισχύ πρέπει να αντλεί την νομιμοποίησή του από τον λαό ο οποίος το εγκρίνει ή το απορρίπτει. Από την στιγμή που ένα Σύνταγμα δεν έχει την άμεση έγκριση του λαού, δεν έχει καμία νομιμότητα και η εγκυρότητά του καταργείται. Ο λαός είναι υποχρεωμένος, αν θέλει να ζήσει σύμφωνα με την βούλησή του, να κηρύξει άκυρο το ισχύον Σύνταγμα και να αναλάβει να κατασκευάσει ένα νέο το οποίο θα νομιμοποιηθεί μόνο με την έγκριση του ίδιου του λαού.

Το Σύνταγμα των Ελλήνων: Συμβόλαιο ελευθερίας του ελληνικού λαού

Το Σύνταγμα της Ελλάδας είναι όπως είπαμε το συμβόλαιο που επικυρώνει νομικά την σύσταση της ελληνικής πολιτείας και κατοχυρώνει την βούληση της ελληνικής κοινωνίας για ανεξαρτησία και ελευθερία. Οι όροι που περιέχονται σε αυτό, ωστόσο, καταπατούν την ανεξαρτησία και την ελευθερία της ελληνικής κοινωνίας και καθιστούν το Σύνταγμα δούρειο ίππο για την υποδούλωσή της. Η κατάργηση του ισχύοντος Συντάγματος και η δημιουργία νέου κατευθείαν από τον λαό αποτελεί επιτακτική ανάγκη για την επιβίωση της ελληνικής κοινωνίας. Στόχος του νέου Συντάγματος είναι η αυθεντική κατοχύρωση της λαϊκής και της εθνικής κυριαρχίας και η κατασκευή πραγματικής πολιτικής ελευθερίας. Οι όροι του νέου Συντάγματος θα αποφασιστούν από τον ίδιο τον λαό ο οποίος θα δώσει την εντολή στους ειδικούς, νομικούς και συνταγματολόγους, να το συντάξουν σύμφωνα με την βούλησή του. Οι ειδικοί δεν θα διαμορφώσουν το Σύνταγμα, θα περιοριστούν μόνο στον ρόλο του συμβολαιογράφου και θα συντάξουν το νέο Σύνταγμα κατ’ εντολή του ελληνικού λαού. Το ισχύον «Σύνταγμα της Ελλάδας» θα καταργηθεί και θα αντικατασταθεί από το «Σύνταγμα των Ελλήνων», αποκαθιστώντας έτσι και σημειολογικώς την απαίτηση το νέο Σύνταγμα της Ελλάδας να είναι Σύνταγμα όλων των Ελλήνων κι όχι των πολιτικών και των αγορών που μεθοδεύουν μέσω αυτού την δική τους κυριαρχία πάνω στην ελληνική κοινωνία. 

 Πηγή: Αναστάσιος Π. Συριανός, "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε", Εκδόσεις Οσελότος (2012).

---

[1] Γ. Κοντογιώργης «Το κράτος κατοχής και η δυναστική κομματοκρατία», αναρτήθηκε στις 24.09.2011 στο http://kosmosystima.blogspot.com/2011/09/blog-post_24.html. Πρόσβαση 15 Φεβρουαρίου 2012.

Η ανάγκη για ένα νέο Συνταγματικό συμβόλαιο

Ο αρχικός προορισμός του Συντάγματος είναι να αποτελέσει την ανώτατη θεσμική κατοχύρωση για την πολιτική ελευθερία του λαού. Το ελληνικό Σύνταγμα όμως περιέχει τέτοιους όρους που είναι αδύνατον να διατηρηθεί η ελευθερία του λαού όσο αυτό βρίσκεται σε ισχύ. Με το ισχύον Σύνταγμα, η εξουσία του λαού που πηγάζει από την λαϊκή κυριαρχία, μετατοπίζεται στα χέρια των πολιτικών ολοκληρωτικά και αμετάκλητα. Για αυτόν τον λόγο δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η πολιτική και οικονομική υποτέλεια του λαού στο πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι απόρροια του Συντάγματος. Το Σύνταγμα αποτελεί την ανώτερη νομική και θεσμική κατοχύρωση αυτής της υποτέλειας. Αν λοιπόν θέλουμε να σπάσουμε τα δεσμά αυτής της υποτέλειας πρέπει να θεσπίσουμε ένα Σύνταγμα που θα έχει ως κεντρικό στόχο την εδραίωση της πολιτικής ελευθερίας του ελληνικού λαού.

Η αντικατάσταση του Συντάγματος είναι μονόδρομος. Το νέο Σύνταγμα που θα πάρει την θέση του θα πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να μετατραπεί από «συμβόλαιο υποταγής» της κοινωνίας – σε εσωτερικούς κι εξωτερικούς εξουσιαστές – σε «συμβόλαιο ελευθερίας» του λαού μας.

Η αλλαγή του Συντάγματος για την οποία συζητάμε δεν είναι μία απλή αναθεώρηση. Μιλάμε για πολιτειακή αλλαγή εφάμιλλης με την επανίδρυση του Κράτους. Συνεπώς έχουμε πιθανότατα μπροστά μας την μεγαλύτερη πρόκληση του 21^ου αιώνα για τον ελλαδικό ελληνισμό, όχι μόνο όσον αφορά την πολιτική του οργάνωση αλλά και την ίδια την πολιτική του ανεξαρτησία. Η κρισιμότητα του ζητήματος απαιτεί την βαθιά κατανόηση των όρων του ισχύοντος Συντάγματος που οδήγησαν την Ελλάδα στην σημερινή της κατάσταση και την άσκηση δημιουργικής κριτικής, ώστε να γίνει σύνθεση προτάσεων για ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο». Ένα «Συμβόλαιο» που θα μετατρέπει το Κράτος από όργανο εξουσίας σε όργανο έκφρασης και εκδήλωσης της βούλησης του λαού, το οποίο θα σέβεται και θα προάγει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του, θα κατοχυρώνει αυθεντική λαϊκή κυριαρχία και το απαραβίαστο της εθνικής κυριαρχίας, θα καθιστά αδύνατη την αναθεώρηση του Συντάγματος χωρίς την πρόταση ή την άμεση συγκατάθεση του λαού, θα περιορίζει και θα ελέγχει ουσιαστικά την άσκηση της εξουσίας, θα τιμωρεί παραδειγματικά εκείνους που ασκούν εξουσία όταν αυτό απαιτείται και τέλος θα αναγκάζει το Κράτος να συμμορφώνεται με τις διατάξεις του. 

Πηγή: Αναστάσιος Π. Συριανός, "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε", Εκδόσεις Οσελότος (2012).

Η πολιτική ελευθερία

Κατ’ αρχήν, κάθε ορισμός για την ελευθερία πρέπει να απαντάει σε τρία βασικά ερωτήματα: ελευθερία τίνος, από ποιόν, από τι[1]; Πολιτική ελευθερία τίνος λοιπόν; Η πολιτική ελευθερία αφορά τους λαούς και τις κοινωνίες τους. Άρα, πολιτική ελευθερία εννοούμε εδώ την ελευθερία των λαών. Αλλά ελευθερία από ποιόν; Ελευθερία από δυνάστες, τυράννους, κατακτητές, είτε αυτοί προέρχονται από το εσωτερικό της κοινωνίας είτε από το εξωτερικό. Ελευθερία από τι; Ελευθερία αντίστοιχα, από κάθε τυραννικό ή δεσποτικό καθεστώς, που περιορίζει έναν λαό, τον καταπιέζει και τον υποτάσσει για να του επιβάλλει συμφέροντα ξένα προς αυτόν. Όταν λοιπόν αναφερόμαστε στην πολιτική ελευθερία, αναφερόμαστε ουσιαστικά στην ελευθερία των λαών από την καταπίεση και την υποταγή σε κάθε είδος τυράννων και σε κάθε μορφής τυραννικών καθεστώτων.

Η πολιτική ελευθερία ωστόσο δεν έχει μόνο αρνητικό περιεχόμενο. Δεν είναι απλώς ελευθερία ενός λαού από κάτι – στην προκειμένη περίπτωση από την καταπίεση και την υποταγή. Είναι ακόμα περισσότερο ελευθερία για κάτι, ελευθερία για την επίτευξη κάποιου σκοπού. Η πολιτική ελευθερία δεν έχει νόημα όταν απλά αποκλείει την υποδούλωση της κοινωνίας σε δεσπότες και τυράννους. Πρέπει και να εξασφαλίζει την κυριαρχία του λαού πάνω στην ζωή και την εξέλιξη της κοινωνίας. Για να υπάρχει λοιπόν αυθεντική πολιτική ελευθερία πρέπει να ισχύει το εξής: από την μία να μην επιτρέπω στον τύραννο να υποτάξει την κοινωνία μου κι από την άλλη να κυριαρχώ εγώ ο λαός πάνω της. Αυτό είναι και το νόημα της πολιτικής ελευθερίας, να έχω ως λαός την πρωτογενή εξουσία να ορίζω ο ίδιος την μοίρα μου σύμφωνα με την βούλησή μου. Έτσι μπορούμε να πούμε ότι,

«η πολιτική ελευθερία, είναι η κατάσταση που απολαμβάνει ένας λαός όταν ελεύθερος από κάθε είδος εξουσίας, γίνεται ο ίδιος  κυρίαρχος της μοίρας του».

Είμαι πολιτικά ελεύθερος, σημαίνει ότι είμαι κυρίαρχος της μοίρας μου. Άρα, πολιτικά ελεύθερος είναι μόνο ο λαός που είναι κυρίαρχος της μοίρας του. Που μπορεί δηλαδή να ορίζει ο ίδιος την τύχη του σύμφωνα με την βούλησή του. Όμως για να ορίζει ο ίδιος ο λαός την τύχη του, πρέπει να παίρνει ο ίδιος τις αποφάσεις και κανένας άλλος. Πρέπει δηλαδή να κυβερνάει ο ίδιος τον εαυτό του. Άρα να αυτοκυβερνάται. Η αυτοκυβέρνηση είναι ο θεμέλιος λίθος για την πολιτική ελευθερία ενός λαού. Κυβερνώντας ένας λαός τον εαυτό του, καταργεί κάθε εξουσία που ασκείται πάνω του από τους σφετεριστές της ελευθερίας του και γίνεται κυρίαρχος της μοίρας του.

Είπαμε προηγουμένως ότι για να έχει μία κοινωνία πολιτική ελευθερία πρέπει να ορίζει η ίδια την τύχη της ελεύθερη από κάθε εξουσία ξένη προς αυτήν. Είπαμε επίσης ότι για να ορίζει μία κοινωνία την τύχη της πρέπει να είναι κυρίαρχη, να κυβερνάει δηλαδή η ίδια τον εαυτό της και κανένας άλλος. Κατά συνέπεια, όσο περισσότερο ένα πολιτικό σύστημα επιτρέπει σε μία κοινωνία να κυβερνάει η ίδια τον εαυτό της και αποκλείει την υποταγή της σε δυνάμεις έξω από αυτήν, τόσο περισσότερο ο λαός απολαμβάνει το ιδανικό της πολιτικής ελευθερίας. Συνεπώς, το εύρος (ή η στενότητα) της πολιτικής ελευθερίας που απολαμβάνει ένας λαός, εξαρτάται από τον βαθμό στον οποίο το πολιτικό σύστημα κατορθώνει το εξής: να επιτρέπει την αυτοκυβέρνηση της κοινωνίας και ταυτόχρονα να αποτρέπει την υποταγή της σε συμφέροντα έξω από αυτήν.

Τώρα το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι, αν θωρήσουμε την αυτοκυβέρνηση της κοινωνίας και την μη υποταγή της σε ξένα συμφέροντα ως τις αναγκαίες συνθήκες για την κατασκευή πολιτικής ελευθερίας, τότε πώς μπορεί ένα πολιτικό σύστημα να την κατασκευάσει; Με άλλα λόγια με ποιόν τρόπο ένα πολιτικό σύστημα επιτρέπει στην κοινωνία να κυβερνάει τον εαυτό της και με ποιόν τρόπο αποτρέπει να την εξουσιάζουν ξένα συμφέροντα; 

Με την Λαϊκή Κυριαρχία και την Εθνική Κυριαρχία είναι η απάντηση. Οι δύο αυτές αρχές εξασφαλίζουν στην κοινωνία την δυνατότητα να ορίζει την μοίρα της σύμφωνα με την βούλησή της, αποκλείοντας την υποταγή της, η μεν λαϊκή κυριαρχία στους εσωτερικούς εχθρούς της και η δε Εθνική Κυριαρχία στους εξωτερικούς εχθρούς της. 

 Πηγή: Αναστάσιος Π. Συριανός, "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε", Εκδόσεις Οσελότος (2012).

---

[1] Έλλη Παππά, «Σπουδή στο θέμα της ελευθερίας», 2007, Εκδόσεις Άγρα.

Το Συμβόλαιο Υποταγής της ελληνικης κοινωνιας

Το Σύνταγμα, είναι το «κοινωνικό συμβόλαιο» που επικυρώνει την συμφωνία ενός λαού να παραχωρήσει στο Κράτος του την εξουσία να τον κυβερνήσει. Τα άρθρα του Συντάγματος αποτελούν τους όρους του «συμβολαίου» που ορίζουν τον τρόπο με τον οποίο ο λαός επιτρέπει στο Κράτος να τον εξουσιάζει. Για να επιτρέψουμε όμως σε κάποιον να μας εξουσιάσει, απαιτείται προηγουμένως η συμφωνία μας. Απαιτείται να συναινέσουμε σε αυτό.

Κατά πόσο όμως σήμερα, το Κράτος μας εξουσιάζει κατόπιν της προσωπικής μας συναίνεσης; Το Σύνταγμα, όπως είπαμε, περικλείει τους όρους του «συμβολαίου» με το οποίο ο λαός συμφωνεί να παραχωρήσει στο Κράτος την εξουσία να τον κυβερνάει. Ωστόσο, η προσωπική μας συναίνεση στους όρους αυτούς δεν είναι προϊόν της ελεύθερης βούλησής μας. Αν ήταν έτσι θα έπρεπε κάποια στιγμή στην ενήλικη ζωή μας να καλούμαστε να νομιμοποιήσουμε και τυπικά αυτήν την εξουσία. Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Η εξουσία που ασκεί το Κράτος πάνω μας έχει βρει τον τρόπο να αυτό-νομιμοποιείται και να αυτό-αναπαράγεται άσχετα αν εμείς συμφωνούμε ή όχι με το Σύνταγμα και τους όρους άσκησης της εξουσίας που περιέχει. Λες και κυλάει στο αίμα μας, η συναίνεσή μας στο Σύνταγμα κληρονομείται αυτόματα από γενιά σε γενιά. Το «συμβόλαιο» με το οποίο παραχωρούμε στο Κράτος την άσκηση της εξουσίας, το «υπογράφουμε» την στιγμή της γέννησής μας, εν αγνοία μας και χωρίς την θέλησή μας. Η γέννησή μας και μόνο ενεργοποιεί την υποταγή μας σε αυτό. Το «συμβόλαιο» της υποταγής μας, απαιτεί πλήρη υπακοή σε πράγματα για τα οποία ποτέ δεν ρωτηθήκαμε. Σε πράγματα που ποτέ δεν συμφωνήσαμε. Που ποτέ δεν υπογράψαμε. Ακόμη, το συμβόλαιο αυτό δεν έχει ημερομηνία λήξης. Όπως το κληρονομήσαμε από τους γονείς μας έτσι θα το κληροδοτήσουμε και στα παιδιά μας. Αν δεν κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε στο Σύνταγμα όσα μας περιορίζουν και μας καθιστούν αντικείμενα της εκάστοτε εξουσίας, τότε ούτε οι γενιές που θα έρθουν μετά από εμάς θα έχουν αυτό το δικαίωμα. Θα βρεθούν κι αυτές, όπως κι εμείς, χωρίς να το καταλάβουν, υποταγμένες σε μία εξουσία που ποτέ δεν επέλεξαν και ποτέ δεν νομιμοποίησαν. Για αυτό η αλλαγή του Συντάγματος είναι επιτακτική ανάγκη.

Η αλλαγή, ωστόσο, του Συντάγματος δεν (φαίνεται να) είναι στο χέρι μας. Αν και αλλάζει ανά τακτά χρονικά διαστήματα, εμείς δεν συμμετέχουμε στην διαδικασία. Η μη συμμετοχή μας έχει πάλι προβλεφθεί στο Σύνταγμα. Έτσι όταν αυτό αλλάζει, εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό. Πάλι κανείς δεν μας ζητά να συμφωνήσουμε στους νέους όρους. Κανείς δεν ζητά την έγκρισή μας. Όμως και πάλι, χωρίς την θέλησή μας, η υποταγή μας ενεργοποιείται. Έτσι, κάθε στιγμή της ζωής μας βρισκόμαστε υπό την κυριαρχία ενός «συμβολαίου υποταγής» για το οποίο ποτέ δεν συμφωνήσαμε, ποτέ δεν συναινέσαμε και το οποίο ποτέ δεν υπογράψαμε. Τους όρους του δεν τους διαπραγματευτήκαμε ποτέ – ούτε εμείς ούτε κανένας που να ξέρουμε. Αποφασίστηκαν αυθαίρετα από κάποιους που ούτε τους ίδιους γνωρίζουμε ούτε τα κίνητρά τους. Η ύπαρξη όμως και μόνο αυτού του «συμβολαίου υποταγής», σημαίνει ότι εμείς ο λαός, συμφωνούμε να παραχωρήσουμε στο Κράτος την εξουσία να μας κυβερνά και να ορίζει την μοίρα μας τόσο ατομικά όσο και συλλογικά.

Το «συμβόλαιο υποταγής» είναι η κατάσταση στην οποία εκπίπτει το Σύνταγμα όταν αντί να κατοχυρώνει την ανεξαρτησία και την ελευθερία μίας κοινωνίας, κατοχυρώνει την υποταγή της και την υποδούλωσή της. Τέτοιο είναι το Σύνταγμα του Ελληνικού Κράτους σήμερα.

Πηγή: Αναστάσιος Π. Συριανός, "Το Συμβόλαιο της Υποταγής: πώς το Σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πώς να την ανακτήσουμε", Εκδόσεις Οσελότος (2012).

Δημοψήφισμα στο σύνταγμα: Η μεγάλη απάτη της πολιτικής τάξης

Αναδημοσιευση από το Anti-ntp.net

Το δημοψήφισμα κατά πολλούς αποτελεί την μέγιστη έκφραση του εκλογικού σώματος μιας δημοκρατικής κοινωνίας. Από την μεταπολίτευση και μετά -που υπήρχε η διενέργεια ενός δημοψηφίσματος- δεν έχει υπάρξει άλλο. Παρότι το σύνταγμα ορίζει ότι σοβαρά κοινωνικά αλλά και εθνικά ζητήματα μπορεί να τεθούν στην κρίση του Ελληνικού λαού, η πολιτική τάξη έχει κάνει ο,τι μπορεί για να το αποφύγει την λαική βούληση χρησιμοποιώντας ως μέσω, το Σύνταγμα. Ναι, καλά διαβάσατε. Το ίδιο μας το Σύνταγμα και ειδικά το άρθρο 44 που αναφέρεται στις προϋποθέσεις διενέργειας δημοψηφίσματος, ουσιαστικά κατοχυρώνει στην πολιτική τάξη το αποκλειστικό δικαίωμα της απόφασης διεξαγωγής του. Με άλλο λόγια, ο ίδιος ο λαός δεν είναι κυρίαρχος των αποφάσεων όπως αρμόζει σε μια πραγματική δημοκρατία. Το συγκεκριμένο ζήτημα το αναλύει σε βάθος και πολύ εύστοχα στο νέο του βιβλίο του ο συγγραφέας Τάσος Συριανός με τίτλο ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ ΤΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ* : Πως το σύνταγμα καταστρέφει την ελευθερία μας και πως να την ανακτήσουμε:

Ας δούμε όπμως τι λέει το Άρθρο 44 του Συντάγματος, παρ, 2 σχετικά με το δημοψήφισμα: «Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προκηρύσσει με διάταγμα δημοψήφισμα για κρίσιμα εθνικά θέματα, ύστερα από απόφαση της απόλυτης πλειοψηφίας του όλου αριθμού των βουλευτών, που λαμβάνεται με πρόταση του Υπουργικού Συμβουλίου. Δημοψήφισμα προκηρύσσεται με διάταγμα και για ψηφισμένα νομοσχέδια που ρυθμίζουν σοβαρό κοινωνικό ζήτημα, εκτός από τα δημοσιονομικά, εφόσον αυτό αποφασιστεί από τα τρία πέμπτα του συνόλου των βουλευτών, ύστερα από πρόταση των δύο πέμπτων του συνόλου και όπως ορίζουν ο Κανονισμός της Βουλής και νόμος για την εφαρμογή της παραγράφου αυτής».

Όσες φορές κι αν διαβάσει κανείς αυτή την διάταξη σε ένα μόνο συμπέρασμα μπορεί να καταλήξει: η διενέργεια δημοψηφίσματος προβλέπεται με τέτοιο τρόπο ώστε το μόνο πράγμα που καταφέρνει να πετυχαίνει είναι την μη έκρφραση της λαϊκής βούλησης

Τέλος αποσπάσματος.

Διαβάζοντας τις παραπάνω λέξεις, το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεται κανείς είναι οτι η πολιτική τάξη της χώρας υποκρινόμενη την διαφύλαξη της δημοκρατίας, έχει δημιουργήσει τρεις δικλείδες ασφαλείας ετσι ώστε το δημοψήφισμα στην πραγματικότητα να μην μπορεί να γίνει με κανένα τρόπο παρά μόνο εαν το επιθυμεί η ίδια! Το Υπουργικό Συμβούλιο έχει την αποκλειστικότητα να προτείνει δημοψήφισμα. Έπειτα την πρόταση του Υ.Σ. πρέπει να την εγκρίνουν οι βουλευτές και στην συνέχεια να το υπογράψει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Διαπιστώνουμε λοιπόν, οτι πουθενά δεν λαμβάνεται υπόψιν η λαϊκή βούληση. Πουθενά δεν προβλέπει το κατα τα άλλα «Δημοκρατικό» σύνταγμα της Ελλάδος την δυνατότητα διενέργειας δημοψηφίσματος κατ’ απαίτηση του λαού. Με άλλα λόγια μπορεί να υπάρχουν μαζικές απεργίες, συλλαλητήρια και αντιδράσεις για πολλά κοινωνικά και εθνικά ζητήματα∙ και επειδή η πολιτική τάξη δεν θέλει ή αποφεύγει την λαϊκή έκφραση διότι η απόφαση της θα είναι αρνητική για εκείνη και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί, έχει την δυνατότα – και συνήθως το επιλέγει- να αγνοήσει παντελώς την βούληση της ελληνικής κοινωνίας. Το προκλητικό όμως είναι ότι καλύπτεται απόλυτα από τα άρθρα του Συντάγματος.

Όλα αυτά πρέπει να μας προβληματίσουν και να ρίξουν σπόρο στην σκέψη μας, για το πόσο πραγματικά δημοκρατικό είναι το σύνταγμα που έχουμε, πόσο δίνει την δυνατότητα στους Έλληνες πολίτες να είναι κυρίαρχοι του τόπου τους και αν πρέπει εκτός από την μετάβαση σε εθνικό νόμισμα – που κατα πολλούς είναι αναγκαία- είναι αναγκαία μια συντακτική εθνοσυνέλευση με σκοπό την δημιουργία ενός συντάγματος που θα δημιουργηθεί από τον λαό – για τον λαό, μέσα από τοπικές συνελεύσεις που θα λάβουν μέρος σε όλη την χώρα. Είναι ευκαιρία λοιπόν να εκμεταλευτούμε την πολιτική κρίση που ζούμε και να διαμορφώσουμε έναν νέο συμβόλαιο που θα προασπίζει πραγματικά της ελευθερίες και το συμφέρον μας.

*Εκδοσεις Οσελοτος 2012.